De vrouwenvanger van Hamel(en)

Merel Simons vult ondankbare taak perfect in

Tekst: Ivo Koenen Foto's Paul Elzerman, ,

Wouter Hamel, jazz-zanger, gitarist, pianist en xylofonist, oftewel de verpersoonlijking van een multitasking muzikant. Met een album dat in Japan en Korea beter verkoopt dan Philips-lampen of Heinekenpilsjes. Eerder dit jaar al in een uitverkochte spiegeltent op Breda Jazzfestival, nu in Mezz. Gelukkig heeft de man ook nog zijn uiterlijk mee, al zorgt dit waarschijnlijk voor een aantal tere zielen deze avond voor een teleurstelling.

Merel Simons vult ondankbare taak perfect in

De ogenschijnlijk ondankbare taak om te openen voor Wouter Hamel is weggelegd voor Bredaas singer-songwritertalent Merel Simons. Ondanks de ronduit asociale houding van een deel van het publiek dat kennelijk enkel richting Mezz komt om de zware kantoordag op vervelend hard volume door te spreken blijft Merel boeien, zo ook de andere helft van de aanwezigen duidelijk laat horen. De setting is niet helemaal gunstig voor Merels ietwat fragiele geluid, maar duidelijk is wel dat Mezz zeker niet te groot is voor haar mogelijkheden. Afsluiter ‘Secrets’ is een geweldig voorbeeld voor velen hoe de ideale popsong in elkaar te zetten. Hulde. Daarna is Wouter aan zet. Hij is afgezakt richting Breda met een uitgebreide liveband. Hoezeer Wouter ook z’n best doet, kan hij het niet verhelpen dat er op de eerste rijen slechts een sporadische dans gewaagd wordt. Dit dankzij het verschrikkelijke geluid tijdens de eerste drie nummers. ‘Cheap Chardonnay’, dat vroeg in de set gespeeld, klinkt hierdoor als goedkope Brut terwijl de track op het album als een duur glas Cuveé Prestige klinkt. Ook ‘Maybe I’ll Enjoy It Next Year’ is komt niet helemaal goed over. Het gemis van Benjamin Herman wordt nog uitermate goed gecompenseerd met de aanwezigheid van een speciaal uitgenodigde fluitist, al is een dwarsfluit uiteraard geen altsax. Genoeg gezeurd; Hamel is opgewekt, energiek, goed bij stem, amusant, enthousiast en amicaal richting het publiek. Toetsenist Pieter de Graaf verpersoonlijkt de energie en gedrevenheid van de band, elke aangeslagen noot zingt –of schreeuwt- hij mee. Hamel, toch al de respectabele leeftijd bereikt van 31, is vanavond weer achttien. Het hoogtepunt van het optreden kent een drieluik aan variëteiten: allereerst een uitgebreid solomoment voor alle aanwezige muzikanten (goede drummer!), ten tweede een Wouter-solo met uit Duitsland geïmporteerde valse gitaar. Tot slot trekt Wouter a-select een aantal jonge vrouwelijke fans het podium op, die tijdens ‘As Long As We Are in Love’ het achtergrondkoor vormen. Helaas voor deze dames is de man niet van de vrouwenliefde, al zouden ze het voor één avond heel graag willen. Wouter Hamel en Merel Simons gezien: 12 september in Mezz