KNAL! Het Hijgend Hert opent zondag om 16:00 uur het festival met Trio Grande. En hoe! Een magistraal gebeuren. Niet zomaar luistermuziek. Het duurt even voor de muziek daadwerkelijk binnenkomt. In eerste instantie voelt het als een klap in het gezicht. Laten we wel zijn, het is nog steeds zondagmiddag... Maar als het binnenkomt, laat het je ook echt niet meer los. Als een film lopen de verhalen door elkaar en komen uiteindelijk samen met een lach. Ze hebben vast gehoord van Amon Tobin. Ook al valt hij niet onder de noemer jazz, het is toch behoorlijk goed vergelijkingsmateriaal. Het filmische, maar ook het experimentele en de vreemde geluiden gebruikmakend van muziekinstrumenten. Het voelt als de underground van de jazz, waar er niet meer gekeken wordt naar schema's maar waar de klassieke instrumenten als klarinet, hobo, sax, trombone, tuba en zelfs de doedelzak niet gevreesd wordt. Het is duidelijk dat het trio er lol in heeft. Vaak hebben muzikanten, die deze vorm van experimentele jazz uitoefenen, nogal eens de neiging zichzelf behoorlijk serieus te nemen. Daar hebben deze heren gelukkig geen last van. Hun techniek is waanzinnig en het publiek hangt aan hun lippen... Wel jammer dat deze groep zo weinig mensen bevatte. Poëtisch Nog nadenkend over de ingewikkeldheid van Trio Grande begint al vrij snel Franz von Chossy Trio in het Chassé. Dat wordt rennen. Wederom een kleine opkomst. Dit is mooi zeg. Klassiek vleugelconcert met lekkere jazzloopjes. Het is bijna plastisch zo mooi. Het klinkt wel een beetje gepolijst, maar of dit nu echt aan deze muzikaal en technisch doorgewinterde muzikanten ligt? Na Trio Grande is het weer moeilijk om de omschakeling te maken naar anders toeschouwer zijn. Dit trio luistert in vergelijking namelijk ineens een stuk makkelijker. Je prikt makkelijker door de techniek (vergis je niet deze is nog steeds pittig) en het voelt als een golfbeweging. Liefelijk maar toch duister. Intens maar toch licht. Klassiek maar toch jazz. Heel mooi, daar had het festival misschien wel beter mee kunnen openen. De helden Dan komt Eric Vloeimans' Fugimundi ofwel de helden Eric Vloeimans (trompet), Harmen Fraanje (vleugel) en Anton Goudsmit (gitaar) het podium opgelopen. Menig jazzfestival staat reeds op hun cv en dat is niet voor niets. Dit is jazz zoals jazz bedoeld is. Het genot van het maken van muziek straalt er van alle kanten af. Dit voel je dan ook van je kruin tot je tenen. Het daagt uit, is technisch en klopt als een bus. Geen speld tussen te krijgen. Moet je ook niet willen. Luisteren naar deze muziek is vragen om kippenvel. Het swingt, is vrolijk maar ook gevoelig. Raakt de salsa, oosterse muziek en een bluesie sound. Heerlijk! De antihelden? Het is ondertussen 8 uur. Op het gemakje eten want om 9 uur begint pas de laatste band. Het klinkt veelbelovend. Grote namen als Kypski (jaja die van), Terrie Ex (jaja van: The Ex) en Han Bennik (die ongelofelijk veel op zijn naam heeft staan, waaronder ook the Ex). Ingrediënten dus voor een hoogstaand intellectueel gebeuren. Kan toch niet missen zou je denken. Experimentele jazz is moeilijk om te begrijpen, dat mag duidelijk zijn, maar voor mijn gevoel mist er iets. Toegegeven de scratch van meneer Kypski is te gek, de drummer is technisch praktisch onverbeterlijk met moeilijke tegenritmische geluidsproducties en ja wat valt er te zeggen over Terrie Ex? Deze neemt in samenwerking met Han de geweldige sound van the Ex mee; die van punk naar experimentele tegenritmische muziek is gegaan. Bovendien maakt hij zijn onmiskenbare voorwaartse bewegingen op het podium. Maar dan. Ja precies, en dan?! Niet één keer kijken de muzikanten elkaar aan. Toch vreemd, je moet toch wel behoorlijk goed op elkaar ingespeeld zijn wil dat goed gaan. Op zich zijn Terrie Ex en Han Bennik dat natuurlijk wel maar wat doet Kypski dan in het hele verhaal? Kypski zoekt oogcontact maar vind deze niet. Daardoor klinkt het geheel vrij stuntelig en gezocht. De muziek intrigeert wel wat het is technisch heel knap maar het is ook irritant. Het mist elkaar steeds net. Het is daardoor te abstract. Een gemiste kans voor mijn gevoel. Een die eigenlijk alle elementen in zich had om te slagen. Best jammer. Wie durft? Travelling Light is duidelijk een festival in de groei. Een festival met zeer veel potentie. Erg leuk en gewaagd om dit experimentele festival toch in Breda weg te zetten. Een bijzonder festival, één om volgend jaar zeker eens uit te proberen... Als je durft!