Wie Anne Clarks dit jaar verschenen plaat ‘The Smallest Acts Of Kindness’ en haar vroege new wave/elektronica werk kent, heeft een mooie avond gehad in Mezz. De 48-jarige grijsblonde Clark staat in het midden van het podium terwijl vijf ervaren artiesten, in een halve cirkel achter de Britse, haar respectvol begeleiden. Met 4 gitaren, keyboard/synthesizer, cello, drums en laptopkunstenaar/beatboxer Rainer von Vielen valt de ideale muziek te creëren om de spoken word, nee: poezië! van Anne Clark te ondersteunen. En dat gaat van ingetogen gitaar-, cello- en pianocombinaties naar monotone drumbeats, new wave, keiharde techno, house en zelfs rave. Dit verklaart ook de enorme populariteit bij onze oosterburen; de elektronica klinkt soms een beetje ‘Duits’. Anne Clark blijft er zelf vrij rustig onder en spreekt, citeert en prevelt kalm in klassiek, gedegen Engels haar teksten. Helder en duidelijk, nergens zoetsappig. Ondertussen kijkt ze een beetje rond en laat ook de muziek haar ding doen. Alle nummers worden zorgvuldig opgebouwd en dat is soms niet al te flitsend. Toch staat het publiek wel naar levende muziekgeschiedenis te kijken. Clark stond aan de wieg van zowel de punk als de new wave in het Londen van begin jaren tachtig en wordt zelfs gezien als een grondlegger van de techno/house. In die tijd was ‘Sleeper In Metropolis’ een hit, terwijl het in de huidige live versie ook zo weer mee kan door het indringende rave-geluid. Ze krijgt er Mezz mee aan het dansen en dat blijft zo. Je merkt aan alles dat het oude werk tekstueel ‘strakker’ is, Clark lijkt bijna te rappen. Zingen doet ze nooit. Het helpt als je ‘The Smallest Acts Of Kindness’ kent, haar eerste studioplaat in 13 jaar. Bijvoorbeeld het mooie ‘Psalm’ met een diepe bassdrum, tegen het geluid van bijvoorbeeld Massive Attack aan. Clark zweert allerlei godsbeelden, imams, bijbels, de sharia en ‘wees-aardig-of -je-gaat-naar-de-hel-goden’ keihard af. Die heeft ze niet nodig. Ze hunkert: ‘I need some kind of love. I need you.’ Kalm en mooi. Net als ‘Know’, een brief aan haar in 2006 overleden moeder. Het vereist wat verdieping, maar ook zonder voorkennis is het volop genieten. Kippenvel bij de tempowisselingen in ‘Prayer Before Birth’, de sfeervolle cello, het big beat-achtige intermezzo van drummer Niko Lai en Rainer von Vielen, het instrumentale en gekke Zest! En het boeiende slot ‘As Soon As I Get Home’ met een meeslepend muzikaal einde. Kunstzinnig en artistiek, dat zeker. Maar ook dansbaar, actueel. Niet alleen voor verstokte, depressieve new wavers of liefhebbers van de dichtkunst. Anne Clark. Gezien: Mezz 16 november 2008.