“Ze hadden ons met dit weer beter buiten op het terras kunnen laten spelen.” Polaroid-zanger Niels Schmitz had het niet beter kunnen verwoorden. Wellicht was daar op deze zonnige Bevrijdingsdag meer publiek op afgekomen dan nu, binnen in Mezz. De stonerrock van Polaroid komt zowel binnen als buiten goed tot zijn recht. De kwaliteit spat er vanaf. Al is het nog maar het tweede optreden en zijn ze na een half uurtje door alle nummers heen. De bassist zorgt voor dynamiek door veelvuldig van bassgeluid te wisselen en heeft een imposante pedalenmachine uitgestald. De zang van Schmitz overstemt met gemak de repeterende, maar slim gevarieerde stonerrock. Oké, Breda Jazz trok afgelopen vier dagen een record van 250.000 bezoekers en oké, het is Bevrijdingsdag en écht terrasjesweer. En ‘cultband’ 22-Pistepirkko (22-p) is toch best wel onbekend? Het moet een combinatie zijn, want de zaal is vanavond bijna leeg. 22-Pistepirkko komt uit Finland, is ontstaan in 1980 en de drie heren hebben altijd hun eigen ding gedaan. Nu, 28 jaar later, staan ze in Mezz, na een eerder optreden op Lowlands in 2005 en in 2008 optredens in Amsterdam en Nijmegen. Mezz had een mooie Bevrijdingsdag-actie bedacht waarbij het tweede toegangskaartje gratis was. Het lijkt een succesje, hoewel er maar 50 mensen binnen zijn als 22-Pisterpirkko begint te spelen. Zanger PK Keränen begeleidt zichzelf tijdens het openingsnummer op de elektrische gitaar en brengt meteen een gevoelige ballad. Helaas vindt een groot deel van het publiek het niet boeiend en kwebbelt er lustig doorheen. Een onbeleefde reactie, als dit deel gratis mee naar binnen is gekomen dan mogen deze mensen van mij voortaan gewoon thuis blijven. Het moet gezegd: een optreden van 22-p blijkt voor fijnproevers. Je ziet liefhebbers die voor, tijdens en na elk nummer met hun instrumenten en versterkers spelen terwijl ze op zoek gaan naar het juiste geluid. Elk liedje klinkt anders en de band is niet in één genre te vangen. De muziek verspringt van rock-’n-roll naar dromerige, psychedelische (en lange) nummers om daarna een sprongetje naar snelle instrumentale surf à la Dick Dale te maken. Wel steeds met spannende en experimentele trekjes zoals een venijnig orgeltje, electronica of een bass met vette distortion. Bassist/toetsenist Asko Keränen vraagt halverwege of er nog verzoekjes zijn of dat niemand iets van hen kent. Tot zijn lichte verbazing wordt ‘Frankenstein’ geroepen, waarna de band het oude nummer vrijwel direct inzet. Het valt Asko Keränen helaas ook op dat de zaal bijna leeg is en na een uur spelen, vraagt hij of het nog de moeite is dat er ze doorspelen. Gelukkig klinkt meteen ‘More!’ zodat we nog wat langer van de grillige maar leuke muziek mogen genieten. De show duurt in totaal slechts anderhalf uur. Toch bedankt dezelfde Keränen het handjevol overgebleven toeschouwers na de toegift oprecht: “Het maakt ons niet uit voor hoeveel mensen we spelen. Als het publiek net zoals jullie is dan zijn we daar heel blij mee.” Waar moet je 22-Pistepirkko gaan zoeken? Denk Violent Femmes, denk de onnavolgbare teksten van Captain Beefheart maar dan met een Scandinavisch-Engels accent, maar denk ook aan melodie en herkenbaarheid. Moeilijk en gemakkelijk tegelijk. Iemand zei ooit dat de muziek van 22-Pistepirkko uitstekend zou passen in ‘Twin Peaks’ de mysterieserie van regisseur David Lynch. Net als de films van Lynch is de muziek van 22-p niet naar ieders smaak en echt alternatief. Polaroid en 22-Pistepirkko. Gezien: Mezz maandag 5 mei 2008