Lawaii Plus: Vanaf de eerste noot van deze band bespringt je je het lentegevoel. De muziek is lekker in het gehoor liggende jaren '60 pop in de lijn van The Kinks. Door het goede gebruik van 2 gitaren en een bass wordt er een scherpe rockrand aan de nummers geslepen en blijft de afwisseling in de set en in de nummers zelf even kleurrijk als een zakje M&M’s. Min: Tja een minpunt, dat is eigenlijk hetzelfde als je vriendin je vraagt wat je nou niet zo mooi aan haar vindt. Je kan eigenlijk niets bedenken, maar ze wil toch echt een minpuntje horen en je weet dat juist dat kleine minpuntje tot iets groters gemaakt gaat worden. Maar goed het minpuntje is de zang, die is af en toe een beetje monotoon, maar dat heb ik eigenlijk niet gezegd. Oordeel: Met alle afwisseling in de set (ik had het nog niet gehad over het orgeltje en de kokosnoten, geweldig!) is dit misschien wel de ideale festivalband, moet natuurlijk wèl de zon schijnen. Dirty Bastard Plus: Deze drie jonge gasten hebben er duidelijk veel zin in, met jeugdig enthousiasme staan ze op het podium en knallen vanaf het eerste minuut herkenbare deuntjes op het publiek af. Min: Het is zo origineel als een fotokopie van een schilderij van Herman Brood. Je hebt constant het gevoel dat, hoewel ze eigen nummers spelen, je naar covers zit te luisteren, die dan ook nog eens niet bijster goed uitgevoerd zijn. Oordeel: De drie leden van Dirty Bastards zijn nog jong en het vuur om te spelen is er wel, maar Breda Barst is echt een stapje of drie te hoog gegrepen. Blijf vooral lekker in cafeetjes spelen en kom over een jaartje of vijf nog eens terug om met een originelere set door de voorronde heen te komen. The Death Letters Plus: Met twee man sterk produceren ze het geluid alsof er een voltallige band staat. Vooral zanger/gitarist Deunde weet met een soort duivelsuitdrijving de zaal in een dusdanige extase te brengen, dat iedereen na elk nummer alleen nog maar zijn handen kapot kan slaan en de kelen schor kan brullen. Met een twee mans formatie, drum en gitaar/zang, komt natuurlijk al snel de associatie met The White Stripes, maar om ze hiermee mee te vergelijken zal je The Death Letters tekort doen. De twee, overigens nog jonge gasten (15 en 16 jaar oud) klinken als The White Stripes on speed, het is knetterblues, van de bovenste plank. Min: Niks, nou ja bijna niets, tot de laatste paar minuten van de show... Vol enthousiasme beklimt Deunde het drumstel om er vervolgens vrij knullig van af te tuimelen. Maar ach als je er zo vol voor gaat, mag er ook wel eens iets fout gaan. Oordeel: Hulde, één brok gedrevenheid. Als er kwade geesten in de zaal aanwezig zouden zijn, zijn ze nu door de knetterblues van The Death Letters voorgoed uitgedreven. The Fifth Alliance Plus: De band is nog maar goed een half jaar serieus bezig met optredens maar ze staan op het podium als een geroutineerde band. En het is hard, met een zangeres die door de microfoon brult brengt dit, in het nogal eentonige hardcore genre, de nodige afwisseling. De energie van de band spat van het podium af, dit komt vooral ook omdat met vijf bandleden er genoeg op het podium gebeurt en vooral de performance van zangeres Silvia is de voortstuwende motor op het podium. Ook technisch zitten de nummers uitermate goed in elkaar met onverwachtse breaks om het geheel boeiend te houden en niet te verzanden in een orkaan van geluid. Min: Toch klinkt het af en toe teveel als een grote geluidsmuur, zodat de subtiliteit in de nummers wordt overspoeld door een overheersend bass geluid. Hierdoor is bijvoorbeeld de tweede stem (spoken words) maar met flarden te verstaan, echter aan de wel verstaanbare woorden die er door heen komen, is het de vraag of dat een groot gemis is. Oordeel: Elke avond voor het slapen ga bid ik op mijn blote knietjes dat dit jaar “De Spaanse Kraag” gewoon weer doorgaat, want dat is de plek waar deze band thuishoort. Delychees Plus: Het ziet er allemaal typisch punkrock uit, het is vrolijk, een beetje baldadig, zichzelf niet al te serieus nemend, en dat is wel verfrissend. Vooral dat de band twee zangers heeft klinkt verfrissend. Min: Het ziet er allemaal een beetje gemaakt uit, zo van; wij maken punkrock en zo moet het er ook uitzien. Vooral het 5 keer in een half uur met je gitaar om je nek zwieren begint aardig te irriteren, des te groter is het vermaak, dat het dan ook fout gaat bij de vijfde keer. Ook de vele pauzes tussen de nummers door, met veel gepraat over dingen die de meeste mensen echt niks interesseren, haalt helaas totaal het tempo uit de show. Oordeel: Als je niets meer verwacht dan een standaard punkrock show, is dit een goed optreden. Als je echter wat meer jus over je punkaardappelen wil, moet je nog even terug de keuken in om de jus op te warmen. Oordeel Jury De vier bands die na lang beraad van de jury, 20 of 21 september op Breda Barst zijn te zien, zijn: The Exploding Shetland Ponies, Jess, The Death Letters en Lawaii. Met deze bands heeft de jury een uitstekende keus gemaakt.