Jaya the Cat Omschrijving: Reggae/ska met metalinvloeden, klinkt als de opgevoerde versie van Mano Negra. Plus: Vroeg is het, dit weerhoudt de band echter niet om meteen al als opener op het hoofdpodium het publiek mee te krijgen. Het geluid is aardig, de zang is goed te verstaan. De band claimt een mengeling te zijn tussen reggae en ska, afgewisseld met metalriffs. Deze betiteling dekt niet geheel de lading want... Min: Als het skankt, skankt het net niet, als het rockt, rockt de band niet door. Het lijkt allemaal ergens op, elk nummer is een slap aftreksel van wat we ooit al eerder gehoord hebben. Teksten over drugs en drank blijven populair maar zijn al zo vaak herhaald, het begint ietwat zielig te worden. Muzikaal gezien is het ook niet vernieuwend of origineel, dit resulteert dan uiteindelijk ook nog eens in een cover van Manu Chao als afsluiter. En voor de goede orde; boeren in de microfoon is niet erg gecultiveerd. Eindoordeel: Puur naar de sfeer kijkend zou de band zeker een voldoende moeten verdienen, al is het alleen al maar omdat het zo vroeg is. Helaas voor Jaya the Cat telt de muzikale impressie ook, die vandaag redelijk ondermaats blijft en niet anders geconcludeerd kan worden dat de band het dan niet redt. Cijfer: 5- Prodigal Sons Omschrijving: De jaren '90 waren zo slecht nog niet. Deze band rondom Erwin Nyhoff wist aan het einde van de vorige eeuw behoorlijk hoge ogen te gooien. De instrumenten werden een tijdje aan de wilgen gehangen. Maar geheel volgens de laatste trend volgde dit jaar een reünietour. Plus: Prodigal Sons maakt toegankelijke muziek. Popsongs, met hier en daar wat steviger gitaarwerk. Je zou dit 'standaardpop' kunnen noemen. Per slot van rekening vindt iedereen dit leuk. Je kan hier niemand mee tegen het hoofd stoten. Nyhoff is een goede songwriter, daar kun je niet omheen. Alle songs klinken logisch, en ze weten de rock & roll-sfeer op het podium goed vast te houden. Min: Het is wat saai. Het publiek komt niet echt lekker los, ondanks verwoedde pogingen van de band zelf. De muziek is misschien net iets te standaard. Er gebeurt niets onverwachts of origineels. Het is rocken op recept. Een recept dat iedereen kent, en dat de revue misschien al iets te vaak gepasseerd is. Eindoordeel: Het optreden laat net iets te veel te wensen over om over een succes te kunnen spreken. Het is te saai, te degelijk. Het staat allemaal als een huis, en juist dat breekt de band op. Er is niets mis met de muziek die gemaakt wordt. Het blijft alleen niet hangen. Cijfer: 6,5 Nid & Sancy Omschrijving: Nichterige elektrofunk. Maar van het goede soort. Heerlijk dampende en stampende beats, afgewisseld met allerhande bliepjes en blabjes. Voeg hier een knallende liveshow aan toe; en je bent er. Dit zijn Nid & Sancy Plus: Alles. De muziek, de fantastische show, de kledij van de groepsleden, alles. Hier was niets op aan te merken. Vette elektrofunk, die het publiek lekker mee kreeg. Het stuitert van hot naar her, er zit geen herkenbare lijn in, maar het maakt niet uit. De muziek vliegt van climax naar climax, en tijd om stil te staan is er niet. Dit geldt trouwens ook voor de groepsleden zelf, die als een stel ADHD-kleuters op en neer staan te springen. Min: Heel erg weinig. Af en toe maakte de muziek even een heel vreemde wending. Waar je een climax verwachtte, kwam een anticlimax. Met verbaasde reacties van het publiek tot gevolg. Maarja, wat maakt dat ook uit... Eindoordeel: Heerlijke dansmuziek van de bovenste plank. Lekker druk en onbezonnen, perfect voor een zondagmiddag. Of om het even welke dag van de week, als je een feestje wil bouwen. Top! Cijfer: 8,5 Action in DC Omschrijving Huh? Een coverband op Breda Barst? Jawel... Een AC/DC coverband, of moet ik zeggen tribute band? Ze kopiëren in ieder geval alles wat de legendarische band uit de jaren '70 ook deed. Plus Hoe sceptisch je ook tegenover zulke bands staat: ze kregen het publiek onherroepelijk mee. Iedereen brulde en klapte de AC/DC klassiekers als 'Highway to Hell', 'Whole lotta Rosie' en 'Thunderstruck' mee. Min Dit is de eerste coverband op Breda Barst, en niet zonder reden: Breda Barst steunt originaliteit, jong talent, of grote acts die op hun eigen manier naar de top zijn geklauterd. Daarom is dit een vreemde eend in de bijt, want al het werk is door anderen al eerder, beter en origineler uitgevoerd. Al zijn de acts nog zo precies nagedaan, het blijft een kopie van wat de échte AC/DC ooit al gedaan heeft, en dat is toch jammer, want de heren van Action in DC bezitten volgens mij genoeg talent om hier meer mee te doen... Eindoordeel Tja... het publiek vermaakte zich dus dat is op zich een pluspunt, ook al is dat dan niet met eigen materiaal. De show was exact zoals AC/DC destijds deed, en dat is de opzet ook van de band, daarin zijn ze dus geslaagd. Maar dit is normaal gesproken niet waar Breda Barst het van moet hebben. Cijfer Moeilijk... een 6+, omdat het toch was waar de band zelf voor staat. New Pokerface Omschrijving: Deze Bredase belofte speelt punk met een hardcore randje. Plus: New Pokerface heeft er duidelijk zin in, vanaf het eerste akkoord rocken ze en straalt het speel plezier van de band af. Dit enthousiasme weten ze ook goed op het publiek over te brengen. Muzikaal zitten de nummers goed in elkaar en de tweede zang zorgt voor de nodige variatie. Min: Het geluid klinkt nogal rommelig en de tweede stem is niet goed hoorbaar. De zang is ook niet overal even zuiver en hoewel je daar in een kleine kroeg nog wel mee weg kan komen, wordt dat hier op een groot podium wel duidelijk. Oordeel Muzikaal gezien klinkt het allemaal net niet goed genoeg op het podium, maar dankzij het enthousiasme en de goede interactie met het publiek, is het een krappe voldoende. Cijfer: 6 Bjorn Berge Omschrijving: Blues/countrygitarist, die alleen gewapend met zijn 12-snarige gitaar en een microfoon het podium bestormt. Plus: Deze man is een virtuoos, hij speelt verschrikkelijk snel en het lijkt wel alsof deze man alles kan. Zijn rauwe stem zet kracht bij het bluesy, countryachtige geluid. Daarbij maakt het niet uit hoe de gitaar ligt, staat of hangt, hij speelt gewoon door. Zelfs een sigaret opsteken tijdens het spelen gaat hem gemakkelijk af. Deze man is één met zijn gitaar. Leuk is de akoestische cover van 'Ace of Spades'. Min: Zijn timing is af en toe wat nonchalant, het kan hem waarschijnlijk ook weinig schelen. Meneer Berge vult heel het gebied rond het Avans podium met zijn enorme ego. Qua arrogantie staat deze man ook aan de top. Eindoordeel: Erg knap, sterke songs, een act die bijblijft. Al heb je het na drie kwartier wel gezien. Cijfer: 7,5 Levellers Omschrijving: Levellers mogen met hun Ierse folkrock Breda Barst een passend einde geven. Plus: Levellers zijn echte rasmuzikanten en weten in een uur een spetterende show neer te zetten. De set is erg goed opgebouwd met oude bekende nummers en nieuwe nummers mooi verdeeld over de set. Met de afwisseling tussen bombastische nummers en akoestische nummers bewijzen de Levellers dat ze ervaren muzikanten zijn, die echt weten hoe ze een festival moeten afsluiten. En zelfs een bezoek van aliens voor het podium kan ze niet uit hun doen brengen. Min: Volwassen mannen met dreads tot op hun kont vertrouw ik op voorhand al niet, laat staan dat ze staan te dansen alsof ze 18 zijn. Dit is ook een beetje het probleem van de Levellers, ze staan op het podium als jonge honden, maar ik weet niet hoe geloofwaardig dit is, aangezien het echt al oude mannen zijn. Oordeel: Met de Levellers heeft Breda Barst een geweldige afsluiter voor de oudere bezoeker. En zoals ze zelf al zeiden: "this is not cabaret this is serious rock 'n roll". Cijfer: 8