Roept u maar. Wat is je eerste pick? Misschien iets dat je onlangs gekocht hebt?
Wacht, ik loop even naar de tafel toe... Wat misschien wel leuk is, deze kwam vanmiddag binnen met de post. Ik heb vandaag nog niet de kans gehad om 'm uit te pakken, maar ik denk dat het Michael Jackson's Thriller is. *pakt een schaar en trekt de plaat voorzichtig uit het beschermhulsel* Hier, moet je zien! Die hoes is toch prachtig, hier zag ‘ie er nog normaal uit, haha. Met name de instrumentele versie van Thriller vind ik helemaal te gek. Tijdens het laatste Warehouse feest dat ik in de OT301 organiseerde was I-F te gast, en hij draaide op een gegeven moment een edit van Thriller die erin ging als koek. Supertof en tijdloos, mensen trekken dit nog steeds. Ik heb verder niet per se iets met Michael Jackson, behalve dat het natuurlijk een legende is en ook ik er als klein ventje al naar luisterde.
Kennedy: het gezicht achter Warehouse en platenverzamelaar pur sang
“Vakula is een speciale gast, hij maakt muziek met het gemak waarmee water uit de kraan komt, heel erg bijzonder is dat”
Toen we Kennedy - b2b met Boye - onlangs zagen draaien in de Closure, als opwarmertje voor Detroit grootmeester Omar S, viel ons al snel op dat de Amsterdammer uitsluitend met vinyl draaide. We raakten nieuwsgierig naar de inhoud van zijn tas en hoorden dat hij – Nick Verbakel - komende zaterdag een feest geeft in de OT301. Van de partij bij Warehouse editie nummer zes is DJ Fett Burger en dus besloten we vorige week bij Kennedy thuis langs te wippen voor een uitgebreide luistersessie, wat speciaalbiertjes van Brouwerij ‘t IJ en een gesprek over zijn favorieten/essentials. Wat staat er eigenlijk allemaal in de platenkast van deze fanatieke verzamelaar?
Dig je nog vaak in platenzaken, of biedt online marktplaats Discogs voldoende uitkomst voor je?
Ik bestel vrij veel via Discogs, wekelijks komt de postbode - James heet 'ie - wel bij me langs. Discogs is een onuitputtelijke en fantastische bron met muziek die je in de shops vaak niet meer kunt krijgen. Maar het fysieke snuffelen en dan iets tegenkomen, dat blijft natuurlijk het tofste. Het gevoel dat daar bij komt kijken, krijg je simpelweg niet online. Wekelijks ga ik daarom wel langs Rush Hour en ik probeer ook geregeld even bij Clone te gaan kijken. Bij Red Light Records kom ik ook heel graag, die mag ik zeker niet vergeten. Alle drie de shops hebben een andere selectie, een ander geluid. Misschien is dit wel en mooi bruggetje naar de volgende plaat, want die kocht ik een paar weken geleden bij Red Light. James - die daar werkt, niet de postbode - weet altijd precies wat ik wil hebben, en toen ik er onlangs was, kwam hij met wat edits aanzetten van de gasten achter Salon Des Amateurs en Themes For Great Cities; gasten uit Düsseldorf waar ik fan van ben. De track Talking About Togetherness - van Jan Schulte - is echt te gek. De percussie erin trekt me enorm en ik ben sowieso een aanhanger van Afrikaanse ritmes. De groove, die warmte, de oerdrum, ik kan eigenlijk niks opnoemen wat ik niet tof vind aan deze plaat. Het hoeft van mij niet allemaal maar elektronisch te zijn om als dj een dansvloer aan de gang te krijgen. Ik heb ze al gemaild dat ik heel graag een tweede kopietje wil.
Wat heb je nog meer onlangs aangeschaft?
Onder meer een oudje van Steve Rachmad, uitgebracht onder zijn alias Tons Of Tones. Steve is een held, laten we het daar maar bij houden. Bij de meesten staat hij vooral bekend vanwege zijn techno releases, maar de track Sheherezade - te vinden op de EP Steve Rachmad presents Tons Of Tones – Nocturno - laat zijn electro-kant zien en horen. Zo basic, maar zo mooi. Een andere waar ik echt heel erg blij mee ben is Feelin You In And Out van Peven Everett. Eindelijk heb ik ‘m te pakken, met dank aan Nicolai van Zeeland! Die plaat stond al zo lang in mijn wantlist, maar ik zag de prijzen op Discogs alleen maar belachelijk hard omhoog schieten. Ik vind het niet erg om wat meer geld uit te geven aan een moeilijk te vinden plaat die ik écht wil hebben, maar 50 euro is normaal gesproken toch wel een beetje mijn bovengrens. Daar ben ik bij deze dus overheen gegaan. De beats en de chords gaan maar door, daar gebeurt eigenlijk heel weinig in, maar die vocals... Jezus, zijn stem haal je uit tienduizenden. Omdat ik me zo focuste op Feelin You In And Out miste ik de andere kant eerst compleet, pas later kwam ik erachter dat ook die goud is. Weliswaar op een andere manier, maar toch.
Heb je Peven Everett wel eens live zien optreden?
Ja, ik heb hem in 2011 live aan het werk gezien in het MC Theater. Hij stond destijds samen met D'Angelo bovenaan mijn lijstje om nog eens live te zien en ik weet nog goed dat er die avond maar zo'n honderd man op afkwamen. Maar het was te gek, waarschijnlijk juist omdat het zo intiem was. Het was zonder meer een van de meest speciale optredens die ik ooit heb meegemaakt. Live is hij net zo sterk als op de plaat, of eigenlijk beter nog. Ga erheen als je ooit in de gelegenheid bent om hem te zien.
Zullen we nog één laatst aangeschafte doen?
Dan ga ik voor Vakula's laatste album A Voyage To Arcturus. Het is voor mij echter onmogelijk om er slechts één track uit te halen, want ik ervaar dat hele werk echt als een trip. Het is zo'n gevarieerd album: heel organisch, onvoorspelbaar en ontzettend muzikaal. Wat ik zo mooi vind, is dat het werkelijk alle kanten op schiet. Je hoort heel duidelijk dat Vakula echt wat te vertellen heeft, dat hij ergens vandaan komt. Ik ken hem inmiddels een beetje, en heb de eer gehad om een paar keer met hem te mogen draaien. Het is een ontzettend lieve gast, maar ook een speciale. Hij maakt muziek met het gemak waarmee water uit de kraan komt, en er zijn maar weinig artiesten die dat hebben. Vakula is er eentje van, heel erg bijzonder om te zien.
Wat was de allereerste plaat die je ooit kocht?
Haha, ik weet niet of we het daar nu wel over moeten gaan hebben.
Ah, kom op.
Het was iets van Patrick van Kerckhoven, die beter bekend staat als Ruffneck. Ik weet nog goed dat ik Jiieehaaaa Diss Reaction kocht bij Swing House in Tilburg , een klein zaakje van maximaal twintig vierkante meter. Als jong jochie van elf jaar stapte ik voor het eerst die toko binnen - mijn eerste platenspeler had ik net gekocht - en ik had werkelijk geen flauw idee wat ik daar eigenlijk kwam doen, wist totaal niet wat ik zocht. Ik dacht dat ik hardcore wel tof vond, maar daar ben je op die leeftijd nog niet zo van overtuigd. Ik zal nooit meer vergeten dat er echt zo’n stereotype gabber naast me stond - Nike Air Max, Aussie, kale kop, zonnebril - en hij maakte grote indruk op me. Hij vroeg me wat ik zocht en tipte me toen deze. Al snel bleek het óók nog een witte plaat te zijn, dus ik dacht echt dat het allemaal twee keer zo speciaal was. Wat ik er nu van vind? Ach, het is een bak met herrie. En heel vet tegelijkertijd, haha. Maar genoeg over hardcore.
Met zo veel platen in de kast is het bijna niet te doen om er wat favorieten uit te halen, maar ik heb je gevraagd om toch een kleine voorselectie te maken. Welke wil je nog heel graag laten horen?
In een paar tracks kun je nooit alles vangen waar iemand voor staat, maar ik heb er een aantal uitgepikt die essentieel voor me zijn. Dankzij Mr. Lee's hiphouse track Get Busy - en The Prodigy overigens - ben ik ooit gaan luisteren naar de sound waar ik tot op de dag van vandaag nog altijd gek op ben. Het is een track uit het einde van de jaren '80. Ik weet nog goed dat ik vroeger altijd met mijn moeder mee mocht naar de videotheek. Dan zocht zij een film uit en mocht ik een cd'tje huren, die ik vervolgens weer op cassette ripte. Dat was toch altijd wel een hoogtepunt in mijn week. Een andere die ik moet noemen is Awade van Joe Claussell, uitgebracht onder zijn alias Instant House. Het is één van de platen die ik sinds het moment dat ik 'm kocht, nooit meer uit mijn koffer heb gehaald. Als ik ergens draai, neem ik deze altijd met me mee. Er komt op een gegeven moment een suizend vliegtuiggeluid doorheen, dat is zo'n heerlijke mindfuck als je 's nachts op een dansvloer staat. Na al die jaren kan ik er nog steeds geen genoeg van krijgen.
Laten we er nog twee doen om het af te leren, voor nu dan.
Een plaat die ik altijd dubbel koop als ik 'm ergens tegenkom - ik vond hem laatst nog op een rommelmarkt in Amsterdam-West - is A Feeling van de Jasper Street Company. Vooral de Heller & Farley Project Remix vind ik helemaal te gek. Het was één van de tracks die vaak werd gedraaid in de eerste club waar ik ooit uitging, The Talk of the Town in Tilburg. Ik weet nog goed dat ik daar, terwijl mijn maten stonden te zuipen, als menneke bij de dj-booth stond te kijken. Deze track doet me daar nog altijd een beetje aan denken. Waarom 'ie zo vet is? Er zijn in mijn ogen niet zo heel veel goede houseplaten met écht waanzinnige vocals, maar dit vind ik daar dus wel een voorbeeld van. Je moet het ook niet in je hoofd halen om deze track halverwege al uit te mixen, want dan haal je de hele bedoeling onderuit. Er zijn nog maar weinig momenten geweest dat ik de Heller & Farley Project Remix heb kunnen draaien in een club, omdat de sfeer er wel echt naar moet zijn, maar als het moment dan eens daar is, en je ‘m ook nog op het juiste moment weet te droppen… Te gek. Die vocale gospelstrijd is waanzinnig: hij tegen haar, en weer andersom. Ze stuwen elkaar bijna tien minuten lang keihard omhoog.
Wat een toffe track dit, thanks voor de tip. Welke laatste mag niet onbeschouwd blijven vanavond?
Weet je wat, je krijgt ‘m zo van me mee. Ik heb die plaat al aan een paar verschillende vrienden gegeven, dus die traditie moeten we er gewoon in houden. Here you go, spread the gospel love! Iemand die absoluut niet onbesproken mag blijven vandaag is Derrick May, en daarom wil ik tot slot twee tracks van hem noemen. Kaotic Harmony en Icon, allebei uitgebracht op Transmat onder zijn alias Rhythim Is Rhythim, zijn onwaarschijnlijk mooi; echt Detroit to the fullest. Derrick May is allesbetekenend geweest voor house en techno, natuurlijk niet alleen voor mij. Moet je eens goed luisteren naar Kaotic Harmony, zo wordt techno niet meer gemaakt. Hier zit zo enorm veel gevoel in, dit is zonder twijfel een meesterwerk. Ik weet eigenlijk niet of May nog steeds actief muziek maakt, maar hij heeft de essentie ooit neergezet en brengt dat met z’n dj-sets tot op de dag van vandaag nog altijd over. Kaotic Harmony is te mooi om niet te noemen. De track Icon, op de andere kant, is wat hysterischer. Ik vraag me wel eens af: hoe is hij er ooit bij gekomen om zoiets te maken? May produceerde dit in een tijd dat het nog volledig nieuw was allemaal, iets soortgelijks bestond nog niet. Het werd uitgevonden en May was daar een belangrijk onderdeel van. Er waren destijds ook nog helemaal geen geschreven en ongeschreven regeltjes. Dit geluid zat gewoon in zijn kop en het kwam er op deze fantastische manier uit. Heel veel van wat er daarna op zijn label Transmat verscheen, is hele goede shit.
Jij doet alles nog altijd uitsluitend met vinyl. Komt dat omdat je geen voordelen ziet in digitaal draaien?
Laat ik het kort proberen te houden, ik ben opgegroeid met vinyl. Toen ik begon met draaien waren er nog geen andere mogelijkheden. Ieder z'n ding natuurlijk, maar ik hecht nog altijd heel veel waarde aan het fysieke aspect van vinyl. Het is tijdloos, daar waar digitale muziek ergens als vluchtige data in de lucht hangt, of op een schijf staat. Het allerbelangrijkste voor mij is dat er achter iedere plaat en hoes, hier in mijn kast, wel een verhaal of een bepaald gevoel zit. Dat neem ik mee in mijn sets en eigenlijk überhaupt in de manier waarop ik met muziek omga; het draaien benader. Je selectie is alles en die is kwalitatief denk ik beter wanneer je platen koopt en er moeite voor moet doen. Niet in de laatste plaats omdat het kostbaar is en je daardoor meer weloverwogen keuzes dient te maken. Dat resulteert denk ik niet alleen in een interessante collectie, maar uiteindelijk ook in een interessantere dj.
Maar uiteindelijk gaat het gewoon om de muziek toch?
Dat is helemaal waar, uiteindelijk gaat het om de muziek. Als ik op een dansvloer sta met mijn ogen dicht, dan zie ik niet wat een dj aan het doen is; hoe hij of zij draait. Ik vind het veel belangrijker dat mensen weten wat ze draaien en weten waarom ze draaien. Ik zie graag dat er een gedachtegoed achter zit. Muziek is vrij vluchtig geworden door de jaren heen, het is steeds makkelijker toegankelijk voor iedereen. Het is bovendien goedkoop geworden ook, met de komst van cd-spelers en het downloaden. Dat brengt met zich mee dat er ook een heleboel zooi de hoek om komt kijken, en dat brengt logischerwijs ook slechte dj’s met zich mee. Het is makkelijker geworden om jezelf dj te noemen, om ermee bezig te zijn. Maar ik vind het moeilijk om hier over te praten, omdat het een eindeloze discussie is. Ik bedoel: kids die nu opgroeien en wellicht geen geld hebben voor platen, maar met dezelfde passie als ik voor vinyl met downloaden aan de slag gaan. Wat kan ik daar nou van zeggen? Misschien is het wel een generatieverschil ook. Ik had vroeger alleen vinyl. Dat heb ik nooit losgelaten en ik blijf het waardevoller vinden dan ieder ander medium. Ik heb namelijk geen enkel gevoel bij iets anders dan vinyl. Als dat ooit verandert, dan krijg jij honderd kratten bier van me.
Als ik je ooit naast Dave Roelvink in een of andere slechte club digitale meuk zie draaien, kom ik ze bij je innen. Aanstaande zaterdag vindt er weer een Warehouse editie plaats in de OT301, ditmaal met DJ Fett Burger. Waar staat Warehouse eigenlijk voor?
Goede vraag. Ik moet eerlijk zeggen dat het woord ‘concept’ me zo weinig zegt. Dat vind ik vaak een lege huls. Wat wij – Dion Verbeek, met wie ik het ooit ben begonnen – belangrijk vonden is dat we een feest wilden organiseren in een fijne omgeving. Iets laagdrempeligs met leuke mensen, betaalbaar bier en steengoede muziek. Niks meer, niks minder. Iedereen die zich daar goed bij voelt is welkom. Bij ons dus geen pretenties of valse beloftes. Ik bedoel: hoe ingewikkeld moet het allemaal zijn? Van mij hoeft er geen thema omheen, er is helemaal niks geheimzinnigs aan. Het moet gewoon een leuke avond worden.
Maar hoe val je op tussen alle andere feesten anno 2015?
Ach, eigenlijk was het helemaal niet zo onze bedoeling om op te vallen. Onze bedoeling was gewoon om toffe avonden neer te zetten. En we hoopten dat een boel andere mensen dan hetzelfde zouden voelen. We hadden geen andere intenties. Dion en ik spraken dan ook met elkaar af: als de datum niet goed voelt, als we geen tijd of zin hebben, of als we er niet uit komen met een artiest, dan doen we het gewoon niet. Een tijdje geleden is Dion ermee gestopt maar ben ik doorgegaan, mede omdat Warehouse voor mij ook een platform is om te kunnen draaien. Inmiddels ben ik aanbeland bij editie nummer zes, na Redshape, Marcellus Pittman, Vakula, DJ Sotofett en I-F te hebben gehad.
Wat was de mooiste Warehouse nacht tot nu toe?
Dan kies ik toch voor de meest recente met I-F. Werkelijk alles klopte die avond. Het was volle bak, het publiek was fantastisch, de dansvloer stroomde al heel vroeg vol en de vibe was supergoed. Dat het maar tot 03.00 uur duurde, deed er helemaal niet toe. I-F draaide als een baas. Daarbij vind ik de OT301 echt een hele fijne tent. Het is zo heerlijk laagdrempelig, iedereen is er welkom. Het boeit niet of je je broekspijpen omslaat of niet, het maakt niet uit of je scheel kijkt of niet. Daarbij is het bier er nog gewoon betaalbaar en is het barpersoneel daar vriendelijk en relaxed. Dat soort basisdingen mis ik nog wel eens op andere plekken.
Heb je al wel eens in het buitenland gedraaid?
Ja, ik heb een keer in de kantine van de Berghain mogen draaien. Dat was een hele aparte ervaring. Sowieso was het natuurlijk geweldig om met mijn platen binnen de muren van dat instituut rond te wandelen. Ik draaide op de verjaardag van een vriend van me en hij had nog een aantal van zijn vrienden uitgenodigd om de muziek te komen verzorgen. Het idee was: iedereen mag volkomen draaien wat hij of zij wil. Ik weet nog heel goed dat de twee jongens die voor me stonden twee uur lang de meest lugubere, angstaanjagende Duitse krautrock en noise draaiden. Ze kilden het feest volledig. Met uiteindelijk nog maar iets van twintig mensen voor me - gelukkig bleef de rest tijdens mijn set - werd het toch nog bijzonder tof. Het was echt heel speciaal om te zien hoe die twintig man zich allemaal om me heen verzamelden, en reageerden op nagenoeg ieder ding in mijn muziek.
Je loopt al even mee, zijn er dingen die je opvallen aan de Amsterdamse scene?
Een relatief grote groep is zich gaan interesseren voor een vrij niche sound. Ik merk dat er meer dan ooit jonge kids zijn die uit hun bol staan te gaan op oude disco en Detroit techno. Steeds meer jonkies komen op eerdere leeftijd al in aanraking met toffe shit, en dat vind ik een positieve ontwikkeling. Wat ik minder vind, is dat de drankprijzen zo omhoog zijn geschoten. Een biertje is bijna niet meer te betalen tegenwoordig. Misschien mis ik trouwens ook wel gewoon het dansen op de dansvloer, schrijf dat maar op. Mensen lijken soms wel bang om te dansen.
Hey, tot slot mag je je eigen avond organiseren in een nog onbestaande tent. Je bent stinkend rijk en hoeft je geen zorgen te maken om centjes. Wie zou je uitnodigen?
Wat een vraag dit, lastig hoor. Hoeveel mag ik er uitnodigen? Vijf acts? Dan zou ik als opwarmer gaan voor Peven Everett (live), gevolgd door Masters At Work. Maar dan wel met een set op de manier zoals ze dat vroeger deden. Daarna toppen I-F, Larry Heard en DJ Sprinkles ‘m af. Lekker avondje wel toch?!