Miss Melera's debuut EP Stare/Stunning verschenen op Parquet Recordings

"Ik ben er meer van overtuigd geraakt dat produceren echt nodig is en ik ben blij met het resultaat"

Jouko Peters ,

Miss Melera stond van de zomer onder andere op Edit, Zomerpark, Gaasper Pleasure, Shoeless en Mysteryland en bracht afgelopen week haar eerste release uit op het label Parquet Recordings. Zo'n tien jaar geleden begon ze aan haar dj-carrière en inmiddels heeft Kim de Lange een groot bereik en een flinke achterban. Wij doken naar aanleiding van haar nieuwe EP samen met Miss Melera in haar platenkast en spraken over haar laatst aangeschafte en favoriete werk.

Welke plaat heb je als laatste gekregen?
Black Belt, het nieuwe album van de Braziliaan Renato Ratier. Ik draaide bij ze op de D-Edge after tijdens het Amsterdam Dance Event en daar kreeg ik de plaat overhandigd. Het album is zeer de moeite waard om te luisteren en Kozaboa is mijn favoriete track. Vanaf het eerste geluid heeft dat nummer mijn aandacht te pakken; hij is mooi, dromerig en warm. Het nummer duurt maar vier minuten, maar behoudt daardoor wel zijn kracht. Je zet 'm graag nog een keer aan, omdat 'ie zo snel is afgelopen. A Pain That I'm Used To van Depeche Mode is ook één van de laatste platen die in mijn kast is beland, weliswaar al een flinke tijd geleden. Het is een heftige, maar hij past uitstekend bij de Gasten Zonder Grenzen (GZG) tijd; lekker rauw met veel energie.

Wat heb je als laatste digitaal gekocht?
Gisteren heb ik toevallig nog vijftig tracks gekocht, dus dat is lastig kiezen. Eén van de tracks die ik binnenhaalde is Home, een nieuwe plaat van Gui Boratto. Ik heb lang niks van Boratto gekocht, maar deze vind ik weer erg fijn. Toch is Karmon's remix van Pammin’s There You Go misschien een betere om te noemen. Die jongen maakt veel vette muziek en ik heb hem al een tijd hoog zitten. Deze track is maar 119 bpm, maar zo klinkt het niet. Hij is lekker dansbaar en lijkt sneller dan dat 'ie in werkelijkheid is. Met name de basslijn eronder vind ik enorm dik, zoals in bijna al zijn werk. De Computer Camp mix van Coma's Missing Piece is ook heel erg mooi en moet ik daarom als laatste noemen. Die track geeft mij dat warme en analoge gevoel.

Koop je veel muziek en draai je eigenlijk nog wel eens met vinyl?
Ik koop veel muziek, maar bijna alles wat ik tegenwoordig koop is digitaal en dat is wel eens anders geweest. Op vinyl schaf ik eigenlijk alleen nog maar verzameldingen aan die ik per se moet hebben; muziek die ik thuis aanzet. Zo kocht ik laatst bijvoorbeeld een album van The XX. Voor mijn acht uur durende set tijdens ADE ben ik weer met vinyl gaan oefenen thuis, omdat ik vond dat zo'n set me de ruimte gaf om weer eens wat platen te draaien. Ik heb uiteindelijk best wat vinyl gedraaid en dat ging goed. Je maakt misschien iets meer foutjes, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Ik zou graag vaker met vinyl willen draaien, maar je moet wel zeker weten dat de boel goed geregeld is. Vanaf 2008 ben ik digitaal gaan draaien, omdat er eigenlijk altijd wel iets mis was met de draaitafels. De bass bromde soms, de naalden waren vaak niet goed of er was sprake van onstabiliteit in de booth. Ik denk dat het allemaal steeds slechter geregeld werd vanwege de opkomst van digitaal. Draaitafels kregen minder aandacht en waren geen prioriteit meer. Of geld een reden was om minder met vinyl te draaien? Nee, dat maakt voor de echte liefhebber niet uit.

Wanneer moest je voor het eerst digitaal draaien?
Ik weet nog goed dat ik voor GZG draaide tijdens de Love Parade van 2008. Het was op een rijdende truck en het was simpelweg onmogelijk om daar mijn vinyl te draaien. Vanaf dat moment ben ik voor het eerst digitaal gaan kopen. Eerst merkte ik dat ik niet kon wennen aan cd-spelers; die dingen stonden stil en daar snapte ik gewoonweg niets van. Nu ik aan cd's gewend ben, is het ineens weer wennen als ik met vinyl ga draaien.

Met welke plaat begon je onlangs een dj-set en welk nummer kun je altijd opzetten?
In de La Rocca in België stond ik laatst als tweede geprogrammeerd. Ik was er nog nooit geweest, maar op zondag bleek het daar altijd vol te staan tot 's ochtends vroeg. De dj voor mij draaide al best stevig en ik begon daarom met When The Wild Horse van Nick Curly; een hele toffe plaat die lekker doorpakt. Hij laat veel in het midden voor wat je daarna gaat doen en het is een track die in mijn ogen altijd kan. Er zit veel energie in en het acid randje aan de track maakt 'm voor mij helemaal af. Het nummer Mahesvari van Arjuna Schiks kan ik nog steeds elke dag horen, maar die heb ik in interviews al te vaak genoemd als 'favoriete' track. Laat ik nu daarom maar gaan voor Last Song van Alex Q. Het nummer zit in een live-set die ik heel vaak luister en ik waardeer deze track altijd; thuis, in de auto, tijdens het eten, noem maar op. Als ik verdrietig ben is het een fijn nummer, maar als ik vrolijk ben net zo goed. Een bijzonder gemoedelijke plaat.

Kom je uit een muzikaal gezin?
Niet echt, maar mijn ouders zijn wel enorme muziekliefhebbers. Ik denk dat ze altijd iets alternatiever zijn geweest dan gemiddeld, ook toen ze jong waren. Alle muziek die zij me vroeger hebben laten horen, vind ik nog steeds goed. Laatst kwam ik Enigma weer tegen en dat was tof om terug te luisteren. Als klein meisje was ik vooral fan van Madonna; de oude Madonna met korte blonde krullen. Posters van haar heb ik nooit op mijn kamer gehad, want ik had niet echt één held of heldin. The Spice Girls? Ik ben wel eens met vriendinnen naar een concert geweest van ze, maar weet niet of je dat wel moet noemen. Van 2Unlimited heb ik trouwens ook nog wel een oude cd liggen hier.

Bespeel je instrumenten?
Nee, dat mocht ik willen. Het zou het zelf produceren van muziek ook allemaal iets eenvoudiger maken. Ik kan geen noot lezen, maar er is gelukkig niets mis met mijn gehoor. Ik doe alles op gevoel; iets klinkt dus wel of het klinkt niet. Hoe het dan volgens de regeltjes moet, ben ik helemaal niet mee bezig. Je hoeft niet overal een opleiding voor te volgen. Volgens mij moet je dingen doen zoals jij denkt dat het goed is, dan komt er vanzelf wat uit.

Wanneer kwam je in aanraking met elektronische muziek?
Mijn eerste dancefeest was Innercity 2001 in de Amsterdamse RAI. Ik was toen zestien jaar oud en zag die nacht Luciën Foort, James Holden, Sven Väth en Mauro Picotto. Daarvoor was ik af en toe al wel uit geweest, maar nog nooit naar zo'n grootschalig feest. Ik vond het geweldig en rolde op die manier een beetje het wereldje in. In 2003 had ik mijn allereerste gig in de plaats waar ik vandaan kom: De Meern. Ik opende daar een half uurtje, omdat ik echt niet langer durfde.

Met wat voor sound begon je?
Ik begon met het draaien van trance. De allereerste vinylplaat die ik ooit kocht was er ook een van DJ Tiësto. Met trance ben ik uiteindelijk doorgegaan totdat de scene in mijn ogen doodbloedde. Ik had alle vette platen verzameld en was teleurgesteld dat er niet veel beters meer verscheen. Langzaam ben ik naar een andere sound gaan zoeken en ik kwam als eerste uit bij redelijk stevige techno; mannen als Surgeon, Regis en veel Napolitaans werk. Inmiddels ben ik nog steeds gek op techno, maar ben ik wel een stuk rustiger gaan draaien. Wat mij betreft een mooie combinatie tussen de twee waarmee ik ooit begonnen ben.

Hoe bevalt wonen in Haarlem en zijn er specifieke plekken of festivals in Nederland waar je nog graag een keer zou draaien?
Het wonen in Haarlem bevalt heel erg goed. Ik vind Amsterdam te hectisch om in te wonen en omdat ik zelf ben opgegroeid in een dorp, is Haarlem groot zat voor mij. Ik woon er nu zo'n vijf jaar en hoef hier voorlopig niet weg. Het is een mooie stad, dichtbij het strand en al mijn vrienden wonen hier. In de grote zaal van De Melkweg heb ik inmiddels één keer mogen draaien en daar zou ik supergraag nog een keer willen staan. Het geluid is daar perfect en ik denk er nog graag aan terug. Als ik aan een festival denk, schiet Lowlands me uiteraard te binnen. Draaien in die grote tent, hallo zeg?! De foto's en filmpjes van Sandrien zagen er heel dik uit.

Hoe gaat het met de buitenlandse boekingen?
Wel goed, maar liever zou ik nog vaker op pad gaan. Vroeger had ik dat niet zo, want ik had een beetje vliegangst en vond het in Nederland allemaal wel prima. Door het draaien ben ik vaker naar het buitenland geweest en inmiddels ben ik over mijn vliegangst heen. Naar Tokyo gaan was tot nu toe de mooiste ervaring van allemaal, omdat je daar in een compleet andere wereld leeft. Ik ging er in mijn eentje heen en wist totaal niet wie ik daar zou ontmoeten. Alles is er megagroot en druk, maar de mensen zijn heel aardig, behulpzaam en een stuk rustiger dan in Nederland. Het waren drie absurde dagen met heel veel sushi.

Hoe blij ben je met de release van je eerste EP?
Ontzettend blij, ook omdat het allemaal best even geduurd heeft. Stare was een jaar geleden, vlak voor ADE, de eerste track die af was. Omdat het moeilijk is om één track ergens kwijt te kunnen, moest er sowieso een tweede bij komen en dat is Stunning geworden. Het bleek een track die goed viel en Parquet Recordings kwam met het voorstel om er een hele EP van te maken. Het is nu gaaf om te zien dat artiesten waarvan ik regelmatig platen koop, reageren op mijn tracks. Dat voelt eerlijk, omdat ze mij helemaal niet kennen.

Ben je qua produceren al op het niveau waarop je wilt zitten?
In produceren kun je alleen maar blijven groeien, dus wat dat betreft: nee. Met wat ik nu uit heb gebracht, ben ik heel erg blij, maar ik kan nog zo veel leren. Ik denk dat het vooral komt, omdat met altijd druk bezig heb gehouden met draaien; ben begonnen als dj en niet als producer. Lange tijd heb ik graag eigenwijs willen zijn en niet willen geloven dat produceren nodig is. Ik had zoiets: laat mij maar lekker platen draaien, mixen maken en de vetste muziek bij elkaar zoeken. Inmiddels heb ik door dat ik een extra stempel op mijn sound kan drukken door zelf te produceren. In het buitenland vindt men het daarnaast belangrijk dat je eigen tracks hebt; ze halen niet zomaar een meisje uit Nederland die nooit iets gemaakt heeft. De local op de hoek kan namelijk ook platen draaien.

Een van de hoogtepunten van deze zomer was Shoeless op Ruigoord. Kun je uitleggen wat de Shoeless feesten voor jou en anderen betekenen?
Ik vind dit lastig om uit te leggen, maar ergens is het allemaal zo duidelijk als wat: iedereen trekt zijn of haar schoenen uit en daardoor ben je met z'n allen één. Ik denk dat Shoeless het meest gekleurde feest van Amsterdam is. Het is echt niet normaal wat je daar soms allemaal rond ziet lopen. Het mooie is dat het altijd klein en intiem aanvoelt, hoe groot het allemaal ook is. Ik ben al vanaf het begin van het Shoeless tijdperk aanwezig en er is een vaste groep dj's die daar altijd terugkeert, inmiddels aangevuld met artiesten uit het Duitse nachtleven. Het festival op Ruigoord van de zomer was magisch. Er was overduidelijk zo veel liefde in gestopt en dat maakte het voor mij weer echt Shoeless.

Tot slot mag je vijf artiesten uitnodigen voor je eigen onbestaande clubavond. Vrienden Olivier Weiter en Arjuna Schiks mogen niet komen draaien. Wie nodig je uit?
Sowieso Maceo Plex, want zijn sound vind ik heel tof. Gabriel Ananda en Hernan Cattaneo zijn ook altijd welkom. Mag ik collega en vriend Eelke Kleijn wél noemen? Eelke vind ik namelijk echt gruwelijk, dus die hoort er gewoon bij. Als laatste twijfel ik tussen Coma (live), DJ Tennis, Sacha en Nick Warren. Lastige vraag hoor.