Ik zag een filmpje waarin je cello speelt op straat en vertelt dat je het belangrijk vindt dat ook mensen buiten de concertzalen kunnen genieten van Bach.
Ik hou niet van de zweem van exclusiviteit die rondom klassieke muziek hangt en ik heb me daar altijd sterk tegen verzet. Erop terugkijkend denk ik dat ik meer had kunnen leren tijdens mijn opleiding als ik minder opstandig was geweest, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik muzikaal gezien niet zou zijn waar ik nu ben als ik steeds het gebaande pad had gevolgd. Het hoort nu eenmaal bij mij om altijd te bevragen wat ik leer.
Hoe reageren mensen op straat wanneer je daar cello speelt?
Het is alweer een tijd geleden dat ik het voor het laatst deed, want de laatste jaren heb ik veel getourd met de Carolina Chocolate Drops, maar ik herinner me dat de meeste mensen blij verrast waren wanneer zij me hoorden spelen. Normaal gesproken krijgt maar 1% van de bevolking de kans om klassieke muziek live te horen, dus ik denk dat het voor veel mensen bijzonder was. Ik moet erbij zeggen dat de reden dat ik het deed ook uit nood geboren is. Ik was net verhuisd naar New Orleans en had geen werk, maar natuurlijk wel geld nodig om te kunnen leven. Ik wilde rond komen van de muziek, daarom speelde ik op straat.
Is de rijke muziekgeschiedenis van New Orleans de reden dat je ervoor koos om naar deze stad te verhuizen?
Dat is een van de redenen. New Orleans is een heel bijzondere plek die bepaalde mensen aantrekt. Wanneer zij de stad bezoeken, besluiten ze er te blijven. Ik ken verschillende mensen die dat is overkomen; ik ben een van hen. De stad heeft iets magisch, maar is tegelijkertijd erg complex. Hoe meer ik erover lees en me verdiep in de geschiedenis ervan, hoe meer ik dit inzie. Nu ik er vijf jaar woon, zie ik welke krachten een rol spelen en hoe groot de invloed is van gentrificatie, nu steeds meer mensen de stad ontdekken. Het aantal regels neemt toe, regulering gaat een grotere rol spelen. Het zwaard snijdt aan twee kanten; regels kunnen een bepaald doel dienen, maar ook ten koste gaan van wat New Orleans bijzonder en aantrekkelijk maakt. Ik voel me hier in ieder geval erg thuis.
Heeft dat iets te maken met het feit dat je ervan houdt anderen, maar ook jezelf uit te dagen?
Voor een deel heeft dat er zeker mee te maken. Maar het heeft ook een andere reden. Toen ik voor het eerst in de stad kwam, bezocht ik een begraafplaats en zag ik meerdere graven waarop mijn familienaam voorkwam. Dat zette me aan het denken. En toen ontdekte ik dat tijdens de Haïtiaanse revolutie veel mensen die het land verlieten in New Orleans terecht kwamen. Mijn ouders zijn Haiti ontvlucht in de jaren ‘60, weg van het regime van de dictator Duvalier. Zij belandden in New Jersey en hebben zich via verschillende organisaties jarenlang ingezet voor de mensenrechten in Haïti. Hun keuzes en acties hebben niet alleen een grote rol gespeeld in hun eigen leven, maar hebben ook mij mede gevormd. Ik heb me jarenlang afgevraagd wie ik ben en waar ik precies vandaan kom: mijn ouders afkomstig uit Haïti, opgegroeid in de suburbs van New Jersey, verhuisd naar New York, een paar jaar doorgebracht in Ghana, mede gevormd door de traditie van klassieke muziek, maar ik voelde me nergens echt op mijn plek. Pas toen ik aankwam in New Orleans was ik thuis.