Ik spreek veel muzikanten, maar ik ben nog niet eerder iemand tegengekomen in de muziek die zoveel doet in zo weinig tijd. Hangt die aanpak samen met jou als persoon of is het een gevolg van bepaalde omstandigheden?
In onze beginperiode lag het aan mij, want ik was degene die alle tours boekte. Maar de rest van de bandleden vertrouwden me, omdat ze elke keer zagen dat het werkte. Zo begon het, maar nu hebben we booking agents. Zij denken: “Wauw, we hebben nu een band die altijd tourt!” En ze verdienen dus ook bijna elke dag aan ons. Pas geleden heb ik besloten binnenkort een korte pauze te nemen. De andere jongens kunnen zo nu en dan een maandje vrij nemen, maar ik ben betrokken bij alle optredens, terwijl ik ondertussen nieuwe muziek schrijf. Alle nummers die we gaan spelen met het Metropole Orkest heb ik geschreven achter mijn laptop in hotelkamers, bussen en vliegtuigen, terwijl we aan het touren waren. Er komt een moment dat ik even een pas op de plaats moet maken. Het laatste optreden van de tour die nu bijna van start gaat is op 2 juni in Rio de Janeiro en de 16de hebben we dan pas ons volgende optreden, dus dan ben ik zo’n twee weken vrij. Maar dan ben ik in Zuid-Amerika, dus ik denk dat ik wat workshops ga geven in Argentinië en Peru. Ik kom daar ook niet elke dag en om iets te kunnen zien, moet ik wat verdienen. Ik denk dat ik er moeite mee heb om niet te werken; ik vermoed dat ik een workaholic ben.

Denk je?
Haha, nu klink je als mijn ex-vriendin.

Wat zorgt ervoor dat je maar door blijft gaan?
Het is een soort obsessie. Het mooiste is als een goed idee me gewoon overvalt. Dan kan ik er meteen mee aan de slag. Maar er zijn ook momenten dat ik de inspiratie moet opwekken. Na dit interview heb ik een paar uur vrij, voordat ik te gast ben bij Radio 6. Dan ga ik er even voor zitten en komt de inspiratie vanzelf. Als ik ergens aan begin te werken, word ik er totaal door in beslag genomen. Het begin is niet moeilijk, maar het uitwerken van al die ideeën, dát is lastig. Het zo laten klinken als je het in je hoofd hebt. Het avontuurlijke van componeren is dat het eindresultaat nooit precies zo klinkt als wat je in eerste instantie had bedacht. En ik ben ermee gestopt te proberen dat voor elkaar te krijgen, want dat lukt niet. Dat betekent niet dat het mislukt is, maar houdt het juist spannend.

Op welk van de liedjes die je in het afgelopen jaar hebt geschreven ben je echt trots?
Het nummer dat ik het mooist vind is Kite. Ik schreef het kort voor de DVD-opnames van We Like It Here in Kytopia. Het was er ineens: ik ging achter de piano zitten en de volgende dag was het al helemaal af. Normaal gesproken kost het me maanden om een liedje te schrijven, dus dit ging enorm snel en het was niet het enige stuk dat in recordtempo tot stand kwam. Het idee voor Tio Macaco had ik eerder al eens ingezongen op mijn telefoon, maar ik schreef het toen ik in Nederland was. Maz (Mike Maher, MB) schreef Sleeper, midden in de nacht toen we hier waren. Bob (Lanzetti, MB) kwam met Jambone, maar kon geen melodie verzinnen. Die heb ik toen geschreven, een dag voor de opnames.

Hoe is de samenwerking met het Metropole Orkest tot stand gekomen?
Zolang als de band bestaat droomde ik ervan een album op te nemen met een symfonisch orkest. Een paar mensen van het Metropole kwamen naar een van onze sessies in Kytopia. Na afloop benaderden ze me en vertelden ze dat ze graag iets samen wilden doen met de band. Ik kon het niet geloven. Normaal gesproken moet ik mensen bijna smeken om mee te gaan in mijn visie, omdat ik vaak dingen verzin die gekker zijn dan anderen hadden bedacht. Ik zei tegen ze: “Cool, laten we een DVD opnemen!” En zij antwoordden: “Ja, leuk. En dan plakken we er ook meteen een tourtje aan vast." Ik was sprakeloos. Zo gemakkelijk ging het dus en niet meer dan 36 uur later hadden we een meeting in Rotterdam waar we afspraken hebben gemaakt over hoe we het gaan aanpakken.

Zijn er nog dromen over?
Natuurlijk man, altijd. Ik moet zeggen: de samenwerking met het Metropole Orkest is wel het spannendste dat ik ooit heb gedaan. Het schrijven voor een orkest is echt nieuw voor me. Verder wil ik nog een nieuw Family Dinner album maken, waarschijnlijk aan het einde van het jaar. En we gaan iets samen doen met Bobby McFerrin. We spelen binnenkort een nummer met hem in Brazilië en zijn manager heeft al aangegeven dat hij wil dat ik muziek ga schrijven voor een orkest, McFerrin en de band samen. Verder wil ik nog een documentaire maken over Texaanse muzikanten, omdat Texas de plek is waar het muzikaal gezien allemaal begon voor mij. Er zijn veel geweldige artiesten waarvan veel mensen niet weten dat ze uit Texas komen: Erykah Badu, Kirk Franklin, Chris Dave, Robert Glasper, Norah Jones, Roy Hargrove en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik wil al die mensen interviewen en een docu maken over het Texaanse muzieklandschap. In juni bestaat Snarky Puppy tien jaar en we zijn nu ook bezig met een boek dat de titel Van Days krijgt en zal gaan over onze eerste tien jaar als band. Het wordt een verzameling gekke verhalen over een band die onderweg is, maar we geven ook tips aan jonge muzikanten. En tegen het einde van het jaar komt er een box uit met al onze negen platen op vinyl.

Waar wil je zijn over dertig jaar? 
Dan ben ik waarschijnlijk dood als gevolg van slaapgebrek. Maar als ik nog leef, luister ik onze albums terug en ben ik hopelijk tevreden over elke plaat die we hebben uitgebracht en hoor ik ook de ontwikkeling van de band bij elk nieuw album. Wat je vastlegt is het belangrijkst. Niet hoeveel fans je hebt of voor hoeveel mensen je hebt opgetreden. De kunst die je achterlaat, dáár gaat het om.

Bij elk volgend album probeer je iets nieuws?
We proberen te groeien. Op Family Dinner speelden we met acht verschillende vocalisten, nu met het Metropole met een heel orkest. Ik probeer steeds iets te bedenken om de band uit te dagen, zodat we ons blijven ontwikkelen. Ik wil vooruit.

Snarky Puppy & het Metropole Orkest, Energiehuis Dordrecht, 19 en 20 april 2014

Snarky Puppy, Paradiso, 16 mei 2014