Met betrekking tot je albumtitel ‘Heroes + Misfits’ hoorde ik je zeggen dat we op dit moment te maken hebben met de heldengeneratie. Wat bedoel je daarmee?
Ik las een theorie van Strauss en Howe, twee Amerikaanse filosofen. Zij beschrijven hoe elke generatie gekenmerkt wordt door een bepaald archetype. Er is volgens hen sprake van een cyclus die bestaat uit vier typen: de profeet, de nomade, de held en de artiest. De periode waarin je geboren wordt, bepaalt waartoe je behoort. Volgens deze theorie is de heldengeneratie nu aan bod; deze heeft het op dit moment politiek en cultureel gezien voor het zeggen. Ik zie het als ik naar de wereld kijk, iedereen kan op dit moment een held zijn; revoluties ontvlammen dankzij mensen die actief zijn op sociale media en internet maakt van iemand met een bepaald talent een wereldster.

Wat interesseert jou zo aan deze generatietheorie?
Dat heeft meerdere redenen. Mijn favoriete muzikanten uit het verleden deden verslag van hun generatie en de tijd waarin ze leefden. Ook ik denk dat het de taak van een artiest is zijn tijdgenoten een spiegel voor te houden en ik treed op deze manier in hun voetsporen. Op mijn eerste album wilde ik meteen duidelijk maken wie ik wil zijn als artiest; niet iemand die inwisselbare muziek maakt, maar een muzikant die iets te zeggen heeft. Daarnaast speelt de periode waarin ik dit album maakte ook een rol. Pas toen ik van school kwam begon ik me te interesseren voor politiek en voor wat er in de wereld gebeurt. De laatste jaren is dit me meer dan ooit gaan bezighouden en dat heeft zijn weerslag op mijn muziek.

Waarnaar verwijst ‘misfits’ in de albumtitel?
Ik heb het gevoel dat mensen elkaar steeds meer accepteren zoals ze zijn, omdat we continu worden blootgesteld aan hoe andere mensen leven en op die manier over het algemeen ruimdenkender worden. Je hebt meer dan ooit de vrijheid om iemand te zijn die afwijkt, een ‘misfit’.

Je vertelde dat je met 'Heroes + Misfits' hoopt de luisteraar emotioneel te raken. Welke gevoelens brengt de muziek bij jou zelf teweeg?
Bij de meeste nummers krijg ik het gevoel dat ik had toen ik het betreffende liedje schreef. Toen ik bijvoorbeeld bezig was met #TheProtester, probeerde ik me voor te stellen hoe iemand zich voelt die protesteert. Dat idee komt steeds weer naar boven als ik het speel. Maar voor bepaalde liedjes gaat dit niet op; mijn gevoel erbij verandert door de tijd heen. Voor mij is de emotie in de muziek belangrijker dan de noten. Soms is het moeilijk als muzikant om die twee dingen van elkaar te scheiden. Dan speel ik een stuk en denk ik te veel na over de muziek, waardoor ik de emotie vergeet die past bij het nummer. Op die momenten leg ik erin wat ik op dat moment voel, maar dat komt niet altijd overeen met de betekenis van het liedje.

Heeft dat te maken met een gebrek aan concentratie?
Ja, soms denk ik te veel na. Dat gebeurt bijvoorbeeld in situaties waarin ik geconfronteerd word met een publiek dat bestaat uit mensen die niet geïnteresseerd zijn in mijn muziek, maar simpelweg een virtuoze pianist aan het werk willen zien; om het even wie. Daar heb ik een hekel aan. Ik ben dan te veel bezig met de verwachting van het publiek en kom te ver af te staan van het gevoel dat de muziek uitdrukt. Gevoelens zijn in de basis niet ingewikkeld en je kunt ze beter uitdrukken wanneer je iets eenvoudigs speelt, dan wanneer je indruk probeert te maken met iets complex.