Snarky Puppy: al acht jaar non-stop op tour

League: “We repeteren nooit. Het podium is onze oefenruimte”

Mark Bink ,

In Amsterdam vind je meer verschillende culturen dan in New York. Muzikanten van over de hele wereld komen naar onze stad om te laten horen wat ze in huis hebben. In de nieuwe rubriek ‘Mokum Meltingpot’ aandacht voor een keur aan stijlen, van jazz en funk tot niet-westerse muziek. En dat het liefst allemaal door elkaar, tot je niet meer weet waar je precies naar luistert, maar voelt dat het te gek is.
Deze keer een gesprek met Michael League, bandleider van Snarky Puppy, een collectief uit de Verenigde Staten, dat graag buiten de hokjes kleurt en zo zorgt voor een rijke en opwindende muzikale mix.

Wat maakt Snarky Puppy bijzonder?
We zijn met zo’n dertig man, dus dat is al bijzonder, maar het gaat eigenlijk niet om het aantal mensen. Het speciale aan de groep is de band tussen de leden, die is heel hecht. Het begon acht jaar geleden met tien jongens. We leerden elkaar kennen op het Jazz College aan de universiteit in Denton, Texas. In het begin was de band iets dat we deden naast onze studie. Vijf jaar geleden kregen we pas echt het gevoel dat we in een band zaten. We hadden onze studies afgerond en begonnen intensiever te touren. Tegelijkertijd verhuisden we één voor één naar New York, in de hoop daar in het jazzcircuit te belanden. In de praktijk lukt maar één op de 300 mensen dat. De meesten spelen in het weekend op bruiloften om hun huur te kunnen betalen. In de Verenigde Staten valt gewoon geen geld te verdienen in de jazz. Daarvoor moet je naar Europa of Japan.

Best vreemd, aangezien jazz een Amerikaanse kunstvorm is. Hoe komt dat, denk je?
Je kunt het wel aan Amerikanen overlaten om Amerikaanse kunst niet op waarde te schatten. Er is zo’n overvloed aan Amerikaanse muziek: funk, r&b, soul, hiphop, jazz, rock, blues, gospel. Zelfs salsa is van origine Noord-Amerikaans. Ik denk dat mensen buiten de Verenigde Staten over het algemeen meer weten over Amerikaanse kunst dan Amerikanen zelf.

Heb je daar een verklaring voor?
Het begint naar mijn mening bij het belang dat de overheid hecht aan kunst en hoe dat doorwerkt in het onderwijs. Als er wordt bezuinigd op scholen is muziekles het eerste dat er aan gaat. Het belang ervan wordt niet onderkend. Als je tijdens je jeugd niets leert over muziek en de geschiedenis ervan en je al je kennis opdoet via je mobieltje, tv en radio, is het geen wonder dat je heel veel mist. De Amerikaanse radio is verschrikkelijk op dit moment. Als je ziet wie er Grammy’s winnen en een nummer 1 hit hebben….als ze optreden zingen ze vals! Kijk eens naar de Billboard top 10 van 1968 of 1975. Drie van de tien liedjes zijn waardeloos, maar de rest bestaat uit klassiekers; nummers van Stevie Wonder, Curtis Mayfield, The Beatles en The Rolling Stones. Op dit moment zijn er twee producers die de hele top 10 in hun zak hebben. Dat klinkt cynisch en ik ben geen cynisch persoon, maar de huidige situatie is zorgelijk. Dat is de reden dat wij als band zoveel tijd buiten de V.S. doorbrengen. Tijdens de eerste optredens die we in Europa gaven, kwamen er net zo veel mensen naar onze shows als in de V.S. na zes jaar touren. Dat zegt wel iets.

Hoe staat Snarky Puppy er op dit moment voor?
We zijn uitgegroeid tot een collectief van 30 a 35 man, die alle muziek in de vingers hebben, maar als we optreden, spelen we nooit met meer dan twaalf of dertien jongens. Qua logistiek is het niet te doen met de hele groep. Bovendien heeft iedereen in de band een succesvolle carrière naast Snarky Puppy. Ik vind het belangrijk dat iedereen iets doet naast de band, zodat Snarky Puppy voor ons allemaal een hobby blijft en geen werk wordt. Alle stijlen waar we los van elkaar mee in aanraking komen, hoor je terug als we samen spelen. Op die manier blijven we ons als band ontwikkelen.

Hoe zou je jullie stijl omschrijven?
Het is een mix van 40 a 50 stijlen, maar wat je vooral hoort zijn jazz, funk, Afro-Cubaans, Braziliaans, soul, r&b en gospel. Dus Noord-Amerikaanse muziek vermengd met niet-westerse stijlen.

Bepaal jij als bandleider de richting van de band, of komt dit voort uit de samenwerking tussen de verschillende bandleden?
Toen we de band begonnen, bepaalde ik alles. Op Jazz College speelden we allemaal dezelfde stukken. Ik wilde iets anders en ik had duidelijk in mijn hoofd hoe dat moest klinken. Na zo’n twee jaar in de band kwam ik in aanraking met de gospel en r&b scene in Dallas. Verschillende mensen uit die scene gingen deel uitmaken van Snarky Puppy. Dat was een bepalend moment voor de groep, want het veranderde van een jazzband in een uniek ensemble met een heel eigen vibe. Toen ben ik gestopt met mensen vertellen wat ze moesten doen, want ik begon te spelen met lui die vijf a tien jaar ouder waren dan ik, die muzikaal veel verder ontwikkeld waren dan ik en altijd al mijn helden waren. Ik hou nog wel de richting van de band in de gaten, maar het geluid is nu veel rijker dan in het begin. En ondertussen weten we allemaal hoe Snarky Puppy klinkt en wat past bij onze muziek. Wat daarbij centraal staat zijn de composities, die bepalen de richting. Doordat iedereen open staat voor nieuwe muziek en verschillende stijlen en dat constant met elkaar deelt, komen we nooit zonder ideeën te zitten.

Praktisch gezien lijkt het me een hele klus om met zo’n grote band te touren.
Dat is ook lastig. Daarom zijn we ook met ruim 30 man die de nummers kunnen spelen. Als er bijvoorbeeld een toetsenist niet kan, zijn er nog vier anderen die ik kan bellen die allemaal graag willen optreden in Europa.

Repeteren jullie veel samen?
We repeteren nooit, behalve als er een nieuw liedje is dat we nog niet in de vingers hebben. We treden zoveel op, we touren non-stop. Dit jaar hebben we zo’n 210 optredens en het worden er elk jaar meer. Het podium is onze oefenruimte. Het is nooit chaotisch, want iedereen kent z’n rol en weet hoe de muziek moet klinken. Er zijn geen grote ego’s in de band, dat is heel belangrijk. Zo houden we het vol met elkaar. We zeggen ‘ja’ tegen dingen waar geen enkele band die goed bij zijn hoofd is ‘ja’ tegen zou zeggen. Komende zomer geven we bijvoorbeeld een clinic op een jazzfestival om 13:00 uur ‘s middags. Vervolgens doen we een optreden op datzelfde festival rond 17:00 uur. Daarna naar de afterparty, waar we de huisband zijn. Daar spelen we tussen 1:00 en 5:00 uur ’s ochtends. Vervolgens stappen we om 7:00 uur op een vliegtuig naar Wenen. Daar aangekomen nemen we een bus naar een festival in Slowakije, waar we een optreden hebben om 21:00 uur. Dan weer die bus in en rond middernacht met een vliegtuig naar Frankrijk, waar we op een festival spelen om 4:00 uur ’s ochtends. Vijf optredens in 36 uur, waanzin! Maar ik vind het te gek en de rest van de jongens ook. Het kan veel stress geven, maar het heeft ons gemaakt tot een soort familie. Het is een hechte vriendengroep op een roadtrip die al acht jaar duurt.

Hoe zie je de toekomst van de band?
Het draait in Snarky Puppy om drie dingen. Educatie is er een van. We geven veel les aan jongeren, om ze in aanraking te laten komen met stijlen die ze nog niet kennen. Daarnaast spelen we als begeleidingsband van verschillende artiesten en dat wil ik gaan uitbreiden. We hebben net een album gemaakt met Bukuru Celestin, een zanger uit Burundi. Dat was heel leuk om te doen. Tenslotte is er natuurlijk de band zelf. We zijn van plan in de herfst nieuw materiaal uit te brengen, dat we willen opnemen in vijf verschillende steden in Europa. Dat is een dure grap, dus het is de vraag of het gaat lukken. Aan ideeën in ieder geval geen gebrek.

Te zien: Snarky Puppy, North Sea Jazz Club, donderdag 14 maart 2013, 21:00 uur