Concha Buika: Spaanse passie gekleurd door Afrikaanse roots

"Toen ik twaalf was kreeg ik te horen dat ik klink als een eend"

Amsterdam ,

Dit keer aandacht voor een bijzondere zangeres: Concha Buika, kortweg Buika genoemd. Haar ouders komen uit Equatoriaal-Guinea, maar zij bracht haar jeugd door op Mallorca. De verschillende culturele invloeden waar Buika al jong mee in aanraking kwam, geven haar muziek een bijzonder rijke klank. Woensdag 17 juli treedt Buika op in Muziekgebouw aan 't IJ.

Eend
“Als je zingt, klink je als een eend”. Dat is wat Buika als twaalfjarig meisje te horen krijgt van de leidster van het kerkkoor waarin ze zingt. “Ik schrok ervan, maar op weg naar huis realiseerde ik me dat ik het gekwaak van een eend eigenlijk heel mooi vind. En ik bedacht dat geen enkele vogel zich afvraagt of hij mooi zingt; hij zingt omdat hij het kan. Toen heb ik besloten om niet meer over mijn stem na te denken. Als mensen naar een optreden van mij komen kijken en ze betalen ervoor om mijn stem te horen, dan moet ik niet te veel piekeren als ik het podium opga, want als ik dat doe, klink ik mechanisch. Ik ga daar staan en zing zonder al te veel na te denken, dat werkt het best voor mij”.

Een open kanaal
Buika vertelt hoe ze op het idee kwam om een cover van 'Ne me quitte pas' op te nemen voor haar nieuwste album ‘La noche más larga’. “Mijn moeder luisterde heel vaak naar dat liedje. Het was er altijd al. Zo’n twee jaar geleden begon het zich aan me op te dringen. Het moest eruit en daarom staat het op mijn laatste album.” Het gebeurt vaker dat ze bij bekende liedjes het gevoel krijgt dat ze haar pas loslaten als ze er een eigen versie van maakt.

Gevraagd naar welk nummer we op een van haar volgende platen kunnen verwachten, noemt ze de klassieker ‘Granada’, van Agustin Lara. “Mensen zullen verbaasd zijn als ze een cover van dit stuk horen van mijn hand, maar ik vind het fantastisch; het heeft een prachtige melodie”. Wat de reden is dat bepaalde liedjes zich aandienen, is niet altijd duidelijk voor haar. “Bij sommige liedjes weet ik waar het vandaan komt, bij andere niet, maar daar kom ik in de toekomst vanzelf achter. Ik laat de muziek gewoon haar werk doen. Ik ben een open kanaal, een instrument. Ik ben niet de eigenaar van de dingen die ik doe, net zo min als ik de eigenaar ben van de gevoelens die ik bij jou oproep met mijn muziek”.

Niet te veel nadenken
Een duidelijke boodschap heeft Buika niet met haar muziek. “Als ik zing, doe ik mijn ogen dicht en probeer ik uiting te geven aan een bepaald gevoel. En dan gebeurt er van alles; mensen worden er blij van. Ik hou van mensen en daarom zing ik graag. Ik vraag me niet af of ik mijn dromen ermee waarmaak, of wat ik er mee wil bereiken. Er is een soort magie die veroorzaakt dat als bepaalde mensen zingen, anderen daar blij van worden. Voor mij voelt het als een missie, iets dat ik moet doen. Ik stel mezelf niet de vraag of ik het wil doen, ik doe het omdat ik de kans krijg”.

Buika is ervan overtuigd dat je niet te veel moet nadenken over wat je doet. “De kennis in wat je doet zit in de actie, niet in de theorie die er misschien achter zit. Je bent wie je bent, door wat je doet. Ik kan gaan zitten en diep nadenken over de vraag waarom ik hiermee bezig ben, maar dat vind ik tijdverspilling. Ik ga er liever op uit en zie wel wat er gebeurt. Het leven duurt niet lang, maar is heel rijk en diep. Het is de kunst om eruit te halen wat erin zit. Het gaat erom dat je lol hebt bij wat je doet. Als je huilt, als je lacht, als je vrijt, als je dronken wordt en als je met muziek bezig bent”.

Buika, Muziekgebouw aan 't IJ, woensdag 17 juli 2013, 20:15 uur