Qeaux Qeaux Joans kiest Zorita en Kris Berry

“Het liefst zou ik gewoon met mijn gitaar, een fles water en een opschrijfboek de wereld rond reizen”

Mark Bink ,

Drie jaar geleden klom ze tijdens een optreden van Seasick Steve in Paradiso het podium op, omdat ze bang was dat ze spijt zou krijgen als ze het niet zou doen. Steve was zo onder de indruk van haar, dat hij haar vroeg al zijn voorprogramma’s in Nederland in 2011 te verzorgen. 16 september 2012 is het tijd voor de volgende stap. Die dag presenteert Qeaux Qeaux Joans in de Melkweg haar debuut No Man’s Land. Tijd om haar te vragen naar haar muzikale tips en de weg die ze heeft afgelegd om te komen waar ze nu is.

Wat zijn je tips op muziekgebied?
“Ik wil graag Zorita onder de aandacht brengen. Hun debuut is in mei uitgekomen. Ik weet niet waarom het ze niet lukt om door te breken, want het is een heel goede band. De optredens naar aanleiding van de release van dat album zijn al voorbij, maar ik raad iedereen aan er naar te luisteren. Ze spelen een soort nomadenmuziek, zigeunerstijl. Tijdens optredens gaat iedereen helemaal los!

Kris Berry noemde mij in deze rubriek en ik noem Kris Berry. Ik heb haar een paar jaar geleden voor het eerst horen zingen en ik was zo amazed! We hebben toen ook een paar goede gesprekken gehad. Ze had op dat moment een managementbaan en ze twijfelde of ze haar leven om moest gooien. Ik zei: Kris, volg je hart en neem de consequenties. Ze heeft zo’n bijzondere stem. Ik dacht: je bent knettergek als je er niks mee doet. En als het niet lukt, heb je het in ieder geval geprobeerd. Nu gaat ze sky high, dus dat vind ik alleen maar super kicken. 3 oktober staat ze in Paradiso.”

Je hebt je debuut No Man’s Land genoemd. Waarom?
“Voor mij is niemandsland een plek waar je je eigen gedachten en emoties hebt. Het is dus echt iets van jezelf. Maar tegelijkertijd hebben we allemaal dezelfde soort gevoelens, dus het is ook universeel. Het niemandsland is daarom van iedereen en niet het eigendom van één persoon. Als we allemaal het masker durven los te laten dat we ons image noemen, komen we er achter dat we eigenlijk allemaal hetzelfde zijn.”

16 september is de release van No Man’s Land. Waar kijk je het meest naar uit?
“Het contact met het publiek. Dat is voor mij heel belangrijk. De herkenning in andermans ogen zien, of het nou een traan is, of een glimlach. Het gevoel dat we elkaar begrijpen. Ik denk dat ik daar het meest naar uitkijk. Tegelijkertijd heb ik ook echt zo’n gevoel van angst in m’n buik en ben altijd bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen. De shows zijn uiteindelijk nooit zo vrij als de repetities en ik wil het punt bereiken dat die twee even vanzelfsprekend worden. Dan is de druk er af voor mij.”

Zie je ook ergens tegenop?
“Interviews, persdagen, fotoshoots. De e-mails die nu per dag binnen stromen. Dat ik steeds mijn grenzen aan moet geven. Eén keer ‘nee’ zeggen is namelijk niet genoeg. Het liefst zou ik gewoon met mijn gitaar, een fles water en een opschrijfboek de wereld rond reizen. Maar ik heb te maken met allerlei mensen die iets van me willen en kaartjes die duurder worden, omdat er steeds meer mensen zijn die ik moet betalen. Ik merkte aan mezelf dat ik mijn ego voelde groeien. Dat was een waarschuwing. Ineens staan er 1000 mensen voor je neus, die uit hun dak gaan op je muziek. Dat geeft een gevoel van macht en streelt je ego. Als je eenmaal succes begint te krijgen, is het moeilijk om je te blijven realiseren dat je het in moet zetten voor de wereld en niet voor persoonlijk gewin. Ik lever liever iets in, zodat we samen iets moois maken, dan dat ik alleen maar voor mezelf ga en uiteindelijk op een eenzame wolk sta.”

Je bracht eerder al een EP uit waarvan je er in eerste instantie 500 liet drukken, terwijl de vraag veel groter was. Waarom?
“Aan de ene kant heb ik gekeken naar hoe de mensen het aanpakken die ik hoog heb zitten. Daarvan heb ik geleerd dat je selectief moet zijn in wat je doet. Dus niet op alles ingaan dat je wordt aangeboden, maar alleen gaan voor wat goed voelt. Aan de andere kant heb ik door mijn eigen ervaringen gemerkt dat ik goed naar mijn gevoel moet luisteren. Als ik iets doe dat niet bij me past, is het op korte termijn misschien wel positief, maar levert het op lange termijn vaak niets op. Bovendien vond ik 500 EP’s wel genoeg, omdat het tijd werd voor een heel album.”

Je bent voortijdig gestopt met het Conservatorium. Hoe kijk je terug op die beslissing?
“Ja, dat was vier maanden voor mijn eindexamen. Ik zat in de jam-wereld van Amsterdam en ik had het gevoel dat ik niet verder zou komen als ik daar in bleef hangen. Ik ben begonnen aan het Conservatorium, omdat ik hoopte daar mensen te ontmoeten die me verder zouden kunnen helpen. Dat is gelukt. Maar ik heb daar wel gestruggled. Toen ik ermee stopte, voelde het alsof ik vier jaar lang onder water was geduwd en eindelijk weer lucht kreeg. Ik heb er geen spijt van dat ik het gedaan heb, maar ik heb ook geen spijt dat ik ermee gestopt ben. De manier waarop de opleiding zich ontwikkelde en de weg die ik bewandelde lagen te ver uit elkaar. Dat kwam op een gegeven moment niet meer samen.”

Wat gebeurde er in jouw leven, dat je het gevoel kreeg dat het Conservatorium daar niet meer in paste?
“Ik denk dat ik mijn hele leven op zoek ben geweest naar mezelf. Al heel jong merkte ik dat als ik iets belangrijk vind, dat gevoel zó sterk is, dat ik er wel gehoor aan moet geven. Dan kan ik het niet negeren. Op het Conservatorium leek het alsof mensen me wilden breken, om me opnieuw op te bouwen, maar ik wilde niet gebroken worden. Ik wilde juist ondersteund worden bij de dingen die ik voelde. Uiteindelijk hoorde ik dat veel mensen die afstudeerden hetzelfde klonken. Toen dacht ik: ik weet dat mijn stem anders klinkt, ik weet dat ik geen zangeres ben. Ik kon vroeger helemaal niet zingen. Ik werd zelfs uitgelachen bij de open dagen van de muziekschool in Arnhem. Als ik begon te zingen, liep bij het eerste couplet al het halve zaaltje leeg. Het ging mij veel meer om een diepere essentie, dan om de vraag of ik technisch goed zong. Als ik nu het Conservatorium binnen loop, een zanglokaal in, ben ik m’n stem kwijt.”

Denk je dat je jezelf nu gevonden hebt?
“Ja, maar over 5 jaar is dat waarschijnlijk weer anders. Dan ben ik opnieuw veranderd. Als mijn gevoel zegt dat ik iets moet veranderen, dan doe ik dat, ongeacht de verwachtingen van andere mensen. Sommigen noemen dat over lijken gaan, anderen vinden het juist moedig. Het is maar net vanuit welk perspectief je het bekijkt.”

Qeaux Qeaux Joans presenteert zondag 16 september haar debuutalbum in de Melkweg in Amsterdam.