De formatie die sinds medio 2008 bij elkaar is en inmiddels twee EP’s heeft opgenomen vind haar oorsprong in Barcelona, zo vertelt de geestesvader. “Tijdens mijn studie politieke wetenschap kreeg ik na verloop van tijd een beklemmend gevoel. Ik had niet het idee dat ik hier goed uit de voeten kwam en had sterk de behoefte om mijn energie creatief uiting te geven en mijn politiek bewustzijn anders te vormen dan in de collegebanken”. De zanger vertrok naar Barcelona waar hij weer lucht kreeg om zich te ontwikkelen. “Ik kwam er te wonen met twee Mexicaanse kunstenaars, waarmee ik tot diep in de nacht over politiek en allerlei andere zaken discussieerde, in de geuren van goede Spaanse wijn en natte olieverf. Dat is daar heel gebruikelijk.”

Toch weer Amsterdam
Eenmaal terug in Amsterdam wilde hij hier ook een schilderbeweging opzetten, wat zogezegd onvoldoende uit de verf kwam. Na verloop van tijd pakte hij zijn gitaar weer uit de kast, die hij na zijn klassieke lessen in zijn jeugd zelden meer had aangeraakt, en begon te schrijven. Een simpele demo met politiek geëngageerde teksten was het resultaat, en kwam via een gezamenlijke vriendin bij Perquisite terecht. Hij was meteen overtuigd en omringde de leadzanger met goede muzikanten. Ook leidde deze samenwerking tot de opname van de track Me Despido voor diens laatste album en werd hij een van de gasten tijdens zijn optredens. Samen met Jouke Schwartz (gitaar en backing vocals) werkte hij de eerste nummers verder uit en een eerste EP was geboren.

Nu een jaar later ligt er het volledige Spaanstalige album, een eerste kreet om politiek bewustzijn over de sociaal-economische situatie in Chili, het geboorteland van zijn ouders, die destijds vluchtten voor het bewind van Pinochet. “Overigens is de boodschap universeel en niet specifiek voor Chili; het geldt ook voor hier en andere landen. De nummers gaan over mijn gevecht en over het gevecht van mijn ouders, al bestaat er natuurlijk een wrang contrast. Zonder het regime van Pinochet waren mijn ouders nooit gevlucht en had ik niet de mogelijkheden gehad die ik hier kreeg.”

Als we vragen of hij bezorgd is dat mensen zijn uitgesproken teksten niet zullen begrijpen antwoord hij: “Ik ben niet bang dat mensen het niet verstaan, wij hebben een duidelijke boodschap, die ook overkomt als je geen Spaans spreekt. Het is de energie in ons optreden en de muziek die eventuele taalbarrières moet overschrijden. En vergeet niet, Spaans is wel de tweede wereldtaal. Wij hebben uiteraard de ambitie om ook naar het buitenland te gaan volgend voorjaar”. De kakelverse plaat komt overigens met Engelse vertalingen van zijn teksten.

Als we vragen naar de betekenis van deze avond reageert hij nuchter: “Vanavond zien we als een essentiële stap, een eerste stap van een wandeling naar een groter publiek, een breder publiek en een internationaler publiek. Maar vanavond is een belangrijk startschot gegeven van onze tour door Nederland. Wij kijken bijzonder uit naar de concerten tijdens de Uitmarkt en in het Oosterpark in Amsterdam. Wie weet Noorderslag volgend jaar, of ooit Lowlands. We zijn een warme groep die dit avontuur samen aan willen gaan, en zoals Che Guevara zei: ‘We zijn realisten, daarom dromen we.”

Het concert
De bovenzaal van Paradiso staat stampvol met een bont gezelschap van Nederlands-, en Spaanstaligen, ouderen en jongeren. Hebben zij hun Hollandse Manu Chao gevonden? Protestsongs vol Chileens temperament uit de Hollandse klei?

De intro start met laidback thema waarin de spanning aanzwelt voor de opkomst van de ‘kleine’ grote frontman. Onder luid gejuich komt hij op met zijn revolutiepet. Trekken we vanavond ten strijde? Met gebalde vuist loopt het eerste couplet van zijn lippen. Een knallende explosie van gitaren, sax, trompet, hammond, percussie en drums volgt. Kreten worden klassikaal herhaalt door de andere muzikanten, want zingen doe je in Latijns Amerika namelijk allemaal. Na al het geweld van de eerste twee nummers is het al tijd voor een eerste solo. Het kost hen vanaf dat moment geen moeite om iedereen mee te laten klappen.

Het explosieve karakter en de opbouw en de snelle teksten doen ons naast alle vergelijkingen met Manu Chao en Gogol Bordello nog het meest denken aan Lorenzo l’Albero a.k.a. Jovanotti. Als de halve tent op zijn kop staat en iedereen danst is een lesje in meezingen niet ver weg en na een korte repetitie roept het hele publiek in koor "Americano!” Meer waanzinnige gitaar en drumsolo’s volgen. De heren spelen met groot gemak de ruimtes tussen de nummers vol met jazzy thema's. Uh, oh ja, is er al gezegd dat ze ontzettend goed kunnen spelen?

Na ruim een uur is het tijd voor het laatste nummertje. Of iedereen even op zijn hurken wil gaan zitten. Enthousiast doet de hele zaal mee en we komen langzaam omhoog tijdens de laatste explosie van de avond. Nadat Perquisite de eerste officiële cd overhandigd heeft, trakteren ze ons op nog een half uur feest, en als Maurino crowdsurfend naar achter wordt gedragen en weer terug lijkt het zaaltje zowaar te klein voor deze act. Met zoveel plezier en ‘energia’ zou je bijna vergeten dat het om politiek bewustzijn ging. Viva la revolucion!

Gezien: TentemPiés presenteert Canto Para Gritar, Paradiso, 15 juni 2011