Je denkt, daar gaan we weer. Een man, of is het een jongen, uit Amsterdam, met een gitaar en liedjes over hartenzeer? Een zelf in elkaar gekluste site waar de nummers in slechte kwaliteit opgenomen te beluisteren zijn, wat willekeurige optredens hier en daar, een EP met vier liedjes. So far, so nothing new. Op naar de EP-presentatie in Pakhuis Wilhelmina.

Een jonge jongen staat zijn liedjes weg te zingen op het podium. Het blijkt niet Leendert te zijn, maar Thomas Aram. Aram heeft vanavond eveneens zijn EP-presentatie, maar dat staat nauwelijks aangegeven. Enkel in kleine letters op de site van Pakhuis Wilhelmina. Hoe die EP heet, wordt dan ook niet echt duidelijk. Wel dat hij voor 7 euro te koop is. Met daarop liedjes die, zodra er een nieuwe wordt ingezet, je ogenblikkelijk weer vergeten bent. Liedjes van een jongen die op zijn 16e hoogstwaarschijnlijk met bevende stem zijn eerste liefdesliedje aan zijn eerste vriendinnetje heeft laten horen en daarmee hoge ogen scoorde. Aram heeft een aardige stem, maar hoe onaardig ook, daarmee is direct alles gezegd.

Nu is Arams rol niet geheel uitgespeeld. Leenderts album is door hem geproduceerdd en gemixt, en eveneens speelt hij piano. Maar voor het de tijd is aan de maestro himself, luisteren we nog naar Marie Meeusen. Een, zo blijkt natuurlijk al snel, een Vlaamse dichteres. En wie is nu niet gevoelig voor die fluweelzachte tongval? Ze vertelt over slapen met meisjes, de liefde, Jip en Janneke, maar vooral dat ze zo onder de indruk is van Leendert. En dat hij het publiek stil had weten te krijgen tijdens het Mooie Noten-festival. En dit zijn de opmerkingen die de cynische kantjes van de verwachting al enigszins afvlakken.

Niet dat dat nodig is. Want Leendert is perfect in staat om dat zelf te doen. Al tijdens de voordracht van zijn gedicht is het stil. Muisstil. En dat blijft het tot de laatste noot. Zijn liedjes lenen zich daar ook voor. Het zijn fantastisch mooie liedjes. Erg zwaar, en donker, over verdriet en dood en lijden. Liedjes die waarschijnlijk zwaar op de maag liggen voor de gemiddelde Amsterdammer, want het moet immers altijd leuk zijn. Liedjes die je stil doen zijn, nadenken, even stil staan. Halverwege het optreden betrap ik mezelf erop dat ik nauwelijks nog naar zijn teksten luister, maar bijna meditatief aan het luisteren ben naar de muziek. Aan het kijken ben naar de man die daar zijn ziel eruit staat te zingen.

Het respect in de vorm van stilte en het daverende applaus dat na het optreden volgt is meer dan verdiend. Lange tijd geleden dat ik zoveel kippenvel had tijdens een optreden. Ongetwijfeld wordt er voordat de lampen aan gaan hier en daar een traantje weggepinkt. Hoe cynisch je aan het begin van de avond ook kunt zijn, daar is na dit optreden niets meer van over. Zoals Marie al zei, het was geheel onterecht dat Leendert niet in de finale van het Mooie Noten terecht kwam. Want als iedere Nederlandse singer-songwriter dit met zijn publiek doen kan, hebben wij niets meer om ons voor te schamen.

Gezien: EP-presentatie Leendert, Pakhuis Wilhelmina, 16 november 2011