Met het definitieve afscheid van de al lang kwakkelende bandbus (1992-2011) maakt The Tunes van een nood een deugd en wordt de nieuwe single Train Of Life ceremonieel per trein in 8 steden achter elkaar gelanceerd. Een ludiek idee, maar je moet het dan wel nog even doen. De redactie reist mee en kijkt hoe het veldwerk van de heren verloopt. Bekijk naast dit verslag met foto's (onder) ook de videoreportage van de tour, waarbij de band vanaf de eerste minuut gevolgd is.

Om een afspiegeling te maken waar alle fans en aspirant fans van The Tunes zich ophouden is het stoute plan opgevat om in een dag half Nederland met de trein te doorkruisen. Voor de avond is gevallen wordt Amsterdam, Amersfoort, Zwolle, Nijmegen, Utrecht, Rotterdam, Leiden, Haarlem en opnieuw Amsterdam verleid om een nummertje of drie verwonderd en geboeid aan te haken.

Hoe basaal het ook klinkt, bezakt met al je instrumentarium en wat trouwe achterban van elke treincoupé, stationshal en -plein spontaan een podium maken neigt naar topsport. Gelukkig zijn sociale media tegenwoordig het halve werk en is vooraf het exacte tourschema rondgebazuind. Alsof we in een dorp zijn is de commotie bij het binnenlopen van de stationshal op Amsterdam Centraal al een feit. Een paar twittervrienden komen even langs om het eerste guerillaconcert van de dag op te warmen maar zover komt het helaas niet; binnen een minuut staat het blauw van de beveiliging en politie om de NS-mores even rustig aan de heren voor te leggen.

Niet uit het veld geslagen maar wel beducht voor meer obstakels op de weg wordt de reis voortgezet naar het oosten des lands. Het leven in Amersfoort moet duidelijk nog beginnen maar de gulle lach van een paar pauzerende gemeentewerkers maakt alles goed. In Zwolle is het drukker en met een strategisch plekje voor de hoofdtrap wordt de haag mensen al gauw drie rijen dik. Nog even een interview met een lokale nieuwssite en op naar Nijmegen, de verst gelegen stop van de tour.

Ook al is Nijmegen de stad waar The Tunes in korte tijd drie drukbezochte shows speelde, de weinig inspirerende omgeving op en rond het station geeft weinig reden om te geloven dat de band hier een graag geziene gast is. Toch is na vier nummers de ban gebroken en gaat iedereen, van huisvrouw tot student, even breed lachend verder met de dag.

Onderweg naar Utrecht worden we wederom verrast door de NS, dit keer aangenaam. Als bij de kaartjescontrole het oog van de conducteur al snel valt op de enorme berg instrumenthoezen grijpt zanger Misha de gelegenheid aan om spontaan een nummer in te zetten. Dat het nog spontaner kan blijkt als de conducteur dan maar meteen de intercom opengooit. Als een jongensdroom die uitkomt mag de hele trein een coupletje meegenieten van de nieuwe single Train Of Life. Afgezien van één zure passagier is iedereen blij.

Dit smaakt naar meer en daarom wordt de knoop doorgehakt om op Utrecht centraal zonder blikken of blozen te gaan spelen onder het grote bord in de stationshal. Gek genoeg wordt hier niet ingegrepen en binnen een paar minuten staat het helemaal vol. Met de beste akoestiek en het meeste publiek op de drukste verkeersader van Nederland wordt je toch wel even stil van de sfeer die ontstaat.

Het station in Rotterdam is op dit ogenblik een bouwput waar hijskranen, woontorens en tijdelijke loopbruggen strijden om een plekje in de skyline van de stad. Als we ons op het stationsplein installeren, blijkt de Rotterdammer niet thuis te geven. Gehaast en verdwaasd snelt iedereen zich het begin van de spits in. Verrassend is het dan als juist een paar jongeren met hiphopattitude zich ook prima kunnen identificeren met wat guitige folkliedjes.

Rond etenstijd komen we aan in Leiden, dat met een pas gerenoveerde stationshal met veel eettentjes en zitjes eruit ziet als een geijkte festivalweide. Jammer is het dan als de beveiliging alles in het werk stelt om het concert af te breken. Inpakken, wegwezen, en als oprotpremie moeten ook alle foto- en video-opnames van de redactie gewist worden. Een ferm boe-geroep uit het publiek volgt, de poging Leiden te ontzetten laat dus nog even op zich wachten.

Terug naar de basis dan, met Haarlem als voorlaatste stop en eindstation Amsterdam. Dat het station van Haarlem het mooiste station van Nederland is, ondervonden niet alleen Brad Pitt en George Clooney (filmdecor van de film Oceans's Twelve) maar sinds deze vrijdag ook The Tunes. Alsof ze het allemaal al wisten worden we in de klassieke stationshal met open armen ontvangen door het Haarlems NS-personeel. In ruil voor een album mag de band het binnenstromend publiek een half uur het weekend in luiden.

Dan klinkt het allerlaatste fluitsignaal, op naar thuishaven Amsterdam. Onderweg loopt een kort interview met de redactie uit de hand tot een rijdend cabaret. Het is laat, misschien wel te laat om nog serieuze gesprekken te voeren. De accu moet opgeladen worden voor het eindfeest in Latei, een veel te klein en gezellig koffie- en curiosazaakje op de Zeedijk. Eerst nog een laatste gig voor het station als goedmaker voor de valse start in de ochtend. Het is druk en menig toerist blijft hangen. Geen Roemeense taferelen, gewoon spontane zelfpromotie die veel sympathie oogst. In Latei later op de avond zien we meteen een aantal gewonnen zieltjes terug. Missie geslaagd.

Gezien: The Tunes, Train Of Life Tour, 17 maart 2011