-foto's volgen hieronder-
Donderdag noodweer, vrijdag een zomerse dag. De bezoekers van de eerste editie van Metro54 Festival wisten niet wat ze afgelopen zaterdag konden verwachten. Degene die niet op Buienradar gekeken hadden tenminste; zij liepen zonder paraplu of regenjas rond en zochten hun heil bij de ponchoverkoop. Diegene die zich wel voorbereid hadden troffen een leeg festivalterrein en volle tenten, waar de dancehall, calypso en hiphop door de speakers blies.
Wanneer je een evenement wegzet als een ‘platform voor urban arts & culture’, dan kan je er maar beter voor zorgen dat je deze belofte ook waarmaakt. Met een fotoboek, samenwerking met het Metropole Orkest, een modeshow en een mix van verschillende muziekstijlen heeft Metro54 dat afgelopen zaterdag met glans gedaan. Figuurlijk dan, want glanzen – noch schijnen – deed het op het gloednieuwe festivalterrein. Dat de eerste bezoekers rond het middaguur nog lekker buiten konden lopen, bleek een vals voorwendsel voor wat moeder natuur de rest van de middag in petto had: regenbuitjes afgewisseld met stortregen, non-stop.
Dat tijdens het optreden van de Franse DJ Onra het gros van het publiek – een mix tussen Surinamers, Antillianen en Nederlanders uit zowel de Amsterdamse binnenstad als Zuidoost – er voor koos om binnen de MAF-battle modeshow gade te slaan, is dan ook niet verwonderlijk. Er mag bijna van geluk gesproken worden dat de organisatie van Metro54 in het eveneens zaterdag geopende ArenaPark de populairste, Caribische optredens binnen heeft gezet. Het was voor de Jamaicaan Busy Signal toch behoorlijk lullig geweest als hij zijn opzwepende optreden voor een vrijwel leeg grasveld in de stromende regen had moeten geven.
Voordat het zover is, zijn de eveneens Franse The Hop en de Britse zangers Fatima nog wel slachtoffer van de grillen van het weer. De een draait beukende dubstep met hiphopinvloeden, de ander zingt de sterren van de hemel, maar de lucht klaart niet op. Trekt haar grime-versie van een oude Ol’ Dirty Bastard-track nog een aantal mensen naar het podium, de rest van de middag blijft het leeg. Met een capaciteit van vijfduizend man is een totaal bezoekersaantal van 1500 natuurlijk niet echt spectaculair te noemen.
Toch staat de overdekte Mash & Go-tent behoorlijk vol wanneer tegen het vallen van de avond La Rouge aantreedt. Met een opzwepende bak geluid weten zij bij de bezoekers hun regendruppels om te toveren in zweetdruppels. La Rouge is een band uit Suriname, die muziek speelt in de kaskawi/kaskawina stijl wat een mix is tussen oorspronkelijke winti-muziek (spiritueel) en de meer door calypso beïnvloedde kaseko stijl. La Rouge staat op het podium met volwaardige percussieband en vier zangers die hun pasjes voor het optreden goed hebben ingestudeerd. La Rouge probeert het verkleumde publiek mee te krijgen en op te zwepen tijdens hun tropische nummers , waaronder het bekende Als Je Weet Wat Je Doet uit 2005.
De ‘mash-up’ cultuur die Metro 54 vertegenwoordigd komt goed naar voren als je de andere activiteiten op het festival bekijkt. Zo staat er een eenzame, stille caravan waar de top 100 Afrikaanse muziekvideo’s worden vertoond, staan er talloze containers met verschillende (straat)kunstprojecten en kan er uiteraard graffiti gespoten worden. Tel daar een kleinere tent waar de Nederlandse dj Snef gedurende de dag en Amerikaan Melo-X in de avond de lekkerste hiphop, dubstep en soul draaien bij op en je ‘mash-up’ is compleet. Hetzelfde geldt echter voor de ‘tussen-dj’s’ als 360 en Love Supreme: ook zij weten het publiek tussendoor prima te vermaken.
Het uit Frankrijk afkomstige gezelschap Paris Is Burning treden samen met L’Afrique Som Systeme op in de tent, die in augustus ook op het Solar Festival zal staan. Met een tekenaar, waarvan zijn creaties via een beamer live te volgen zijn op het achterdoek van het podium, staan deze Fransmannen een beetje ongemakkelijk achter en bij de draaitafel. Een van de heren gaat zo nu en dan naar voren om te dansen op de muziek die abrupte wisselingen heeft en een sfeer creëert in de tent, alsof wij bij hen in hun zolderkamer zijn, terwijl zij met muziek experimenteren. Het lijkt een improvisatiesessie waar vooral in het begin geen touw aan vast te knopen is. Wel zijn de beats pakkend en klinkt de muziek na de overgangen goed. Advies: te luisteren met gesloten ogen.
Wanneer de meeste Zuidoost-liefhebbers genoten hebben van een gevulde barra of andere overheerlijke Surinaamse maaltijd is het buiten tijd geworden voor Bijlmer Style – toch niet te missen op een festival in het gelijknamige stadsdeel. Als enige buitenact weten M.O. & Brakko en Gikkels zowaar wat publiek naar buiten te trekken, al is het maar voor een uurtje. Zo’n tweehonderd man voor het podium was eerder vandaag nog niet gebeurt. Helaas voor Skinto – in het gezelschap van Leeroy en D. Lipps - en Zwart Licht bleef het publiek niet staan voor deze twee opkomende dubstep-optredens. Laatstgenoemde had dat misschien ook wel een beetje aan zichzelf te danken: na een paar nummers gooit Akwasi de microfoon neer met de mededeling ‘maar voor een kwartiertje geboekt te zijn’, waarna de heren hun aftocht inzetten. De Engelse dubstep-dj Coki (Digital Mystikz) mag de rest van de avond invullen.
Busy Signal blijkt duidelijk de hoofdact van deze eerste editie van het Metro54 Festival. De dancehall-king is ingevlogen vanuit Jamaica om ons een exclusief optreden te geven in Nederland. Deze artiest hoeft amper moeite te doen om het publiek mee te krijgen. De heupen zijn inmiddels los van de voorgaande acts en mensen staan op de banken in de tent hun dansmoves te showen bij de man waarvoor ze door de regen zijn gekomen. Covers zoals Phil Collins’ One More Night, Nightshift van The Commodores en Jamaica Love in plaats van Forever Young van Alphaville worden met gejuich ontvangen door het publiek, nadat hij de set start met eigen nummers. Busy Signal’s reggae en dancehall-vertolking van de nummers zorgt dat de tent op het festival op dat moment het volst is van de gehele dag. Als de Jamaicaan zijn set afsluit wordt omgeroepen dat het nog te slecht weer is om naar huis te gaan en klimt Kalibwoy het podium op. Als een van de vertegenwoordigers van Jamrock zet hij het feest voort met zowel klassieke als nieuwe dancehall nummers waar hij op rapt. Ook zijn eigen nummer Flames & Fire komt voorbij en het feest gaat door in de volle tent, terwijl DJ Coki bij het hoofdpodium zijn twee uur durende set speelt in de stromende regen voor een handjevol publiek.
Ondanks de zomerse klanken en urban mix van muziekstijlen, deed het regenachtige weer de eerste editie van Metro54 Festival de das om. Niemand die er zin in heeft op een festivalterrein rond te lopen in de stromende regen, en daarom kozen de meeste ervoor om overdekt te blijven staan. Het maakt een evenement een wat statische ervaring, waardoor het gevoel niet volledig tot zijn recht komt. Goede line-up of niet. Omdat Kwakoe dit jaar niet doorgaat, vormde Metro54 nu al het meest gemêleerde en gemixte festival van het jaar. Een behoorlijke opsteker voor Zuidoost en belofte voor volgend jaar.
Gezien: Metro54 Festival, ArenaPark, 16 juli 2011