Marcus Worgull legt aan het begin van de middag de lat hoog voor Innervisions-collega's Âme en Dixon. Worgull kiest voor een laag tempo, waardoor zijn set niet te dwingend is zo vroeg. Toch zou het een belediging zijn om dit een opwarmertje te noemen. Lekker rollende synths en catchy vocals maken deze set eerder tot vroeg hoogtepunt. De toon op de Innervisions-stage is gezet.
#DGTL: Tweede dag biedt wat meer uitdaging
Floating Points eindigt set met complete gekheid
De eerste dag bevatte genoeg hoogtepunten, maar de uitdaging miste soms een beetje. Op de tweede dag krijgt het verkeerde been het wat zwaarder. Border Community-telg Fairmont zet een gelaagde liveset neer, Floating Points durft soul en jazz te draaien en N'to weet een neurotische sfeer te creëren.
Fairmont mocht al platen uitbrengen op het befaamde Border Community-label van James Holden. Het is vandaag goed te horen waarom. De voor het label zo karakteristieke hoekige synths zijn prominent aanwezig, maar meestal legt Fairmont daar nog een laag melodie overheen. Fairmont draait boeiend en uitdagend zonder de toegankelijkheid uit het oog te verliezen.
Minstens net zo sterk draait Arjuna Schiks. Hij weet de spanning constant vast te houden en het is knap hoe bij hem de kick constant op de voorgrond is. Het is het eerste wat je opvalt als je de zaal binnenloopt. Wie zijn hele set hoort, merkt echter dat die kick constant veranderd. Bijna helemaal weggedraaid, dof, droog of diep.
Waar Crew Love het zaterdag moeilijk had om zich staande te houden, kan zondag Red Bull Studios de loods maar nauwelijks gevuld krijgen. Op een festival als 5 Days Off zouden Jameszoo en Floating Points volle zalen kunnen trekken, maar vandaag staat Jameszoo voor een lege zaal en doet Floating Points een drie uur durende set voor een paar honderd man.
Je ziet mensen binnendruppelen, een kwartiertje twijfelachtig luisteren en weer weglopen. Dat is erg jammer, want wat Floating Points doet is heel knap. De Brit haalt de meest obscure maar ook klassieke soulplaten uit zijn platenkoffer. Hij speelt met het in- en wegdraaien zodat een baslijn of koortje als een climax uit de verf komt. In het laatste uur maakt hij een draai van 180 graden naar wat conventionele house, om vervolgens te eindigen met een half uur complete gekheid. Hier mixt hij naadloos disco-refreintjes en baslijnen uit de funk aan complete saxofoon en drumsolo's uit de jazzmuziek.
Mano Le Tough bewijst in de Innervisions-tent wederom dat hij een groot producer binnen de elektronische muziekscene is. Hij kan tien minuten lang alleen de gortdroge kicks en schelle snares laten klinken. Even later is het niet gek als je de ogen sluit bij mooi galmende diepe beats en een sfeervolle melodie. Er zit veel vaart in zijn set van twee uur en daardoor verveelt het geen moment.
Vanaf het begin van de avond vult Red Bull Studios zich wel prima. Achtereenvolgend Gerd en Huxley laten de nieuwe stromingen horen die uit UK garage zijn ontstaan. Aan de basis is niet gesneden. Een steady beat met een syncoop lopende hi-hat voert nog steeds de boventoon. De pure, ritmische garage is er aan het begin van de set van Gerd heel even, maar verdwijnt al snel. De muziek is met diepe bassen en flarden van R&B-vocalen veel meer richting het centrum van house geschoven en daardoor veel toegankelijker. Huxley grijpt daarnaast ook terug naar rave en jungle. Niet zozeer in ritme, als wel in de constant herhalende korte slogans en gekke samples.
Oliver Koletzki vormde naar verluidt één van de hoogtepunten van de vorige editie. De Duitser maakt de laatste jaren veel furore met zijn toegankelijke melodieuze geluid. Vandaag flikt hij het weer voor een volle Audio-tent. Het break-drop-kunstje wordt soms een beetje eentonig, maar dankzij een aantal fikse bangers kan Koletzki dat maken.
Âme lijkt het de laatste tijd een beetje kwijt te zijn. Vorig jaar zetten de Duitsers zowel op Dekmantel Festival als op ADE een inspiratieloze set neer. Met de liveset zit het gelukkig wel snor vandaag. Wat wil je ook met het fijne oeuvre dat Âme heeft. De remix van The XX's Reunion en Tiga's Plush zijn hoogtepunten, maar Frank Wiedemann weet de diepe housesound eigenlijk het hele uur lang spannend te houden. Daarvoor heeft hij publieksfavoriet Howling niet eens nodig.
Ook de dj-set slaagt dit keer, al verliest het duo zich wel weer een aantal keer in langdradigheid. De Âme-remix van Dan Croll's From Nowhere wordt bijvoorbeeld tien minuten gegund. Nou is dat met zo'n sterke track geen probleem, maar een aantal andere keren zorgt het voor een inkakmoment.
De Fransmannen N'to en Worakls zetten ondertussen de Analog op zijn kop. N'to is hard, snel en dwingend. Neurotische bliepjes vliegen je om de oren en net als je denkt dat hij je een rustmomentje gunt, vliegt hij er weer vol in.
Worakls is net zo intens als N'to, maar dan op een esthetische manier. Worakls brengt dromerige elektronica, waarin zijn scholing als pianist duidelijk terug te horen is. Maar de Fransman beseft ook dat hij op een dancefestival draait. Door effectief om te springen met drops houdt hij het publiek bij de les.
Over de set van Boris Brejcha was vorig jaar het meest te doen. Hij liet de golfplaten van zijn stage gevaarlijk hard trillen. Dit jaar mag de gemaskerde Duitser het waar maken als afsluiter. Het wordt niet zo bijzonder als vorig jaar. Brejcha heeft een uur nodig om op te bouwen. Het meest euforische moment in dit uur is als het masker afgaat. Het lijkt een symbolische daad. Zonder masker doet Brejcha er meteen twee tandjes bij. Zo maakt hij de belofte in het tweede uur alsnog waar.