Om twaalf uur ligt het terrein er nog verlaten bij, op een klein hoekje na. De vroege vogels zijn naar Weval gekomen. Het duo schrikt niet terug van de desolate, verlaten loods waar ze draaien. Ze duiken direct de diepte in met langzame, zware tracks. Veel laag, geen beats. Na drie kwartier gaat het via het eigen The Most naar een iets dansbaarder eind met percussieve synths. Maar Silent Shout van The Knife getuigt, de sfeer blijft donker.
#DGTL: Subtiele John Talabot en Midland in hoogste versnelling
Ambitieus festival op dag 1 zeer geslaagd
Het succesvolle debuut van DGTL vorig jaar was voor de organisatie aanleiding tot uitbreiding. Van één dag naar twee dagen, en dat zonder dat de line-up er minder spannend door wordt. Op de eerste dag staan zien we onder andere de subtiliteit van John Talabot en de strakke set van Midland. 3voor12/Amsterdam is er twee dagen aanwezig en doet verslag.
Een fijne verrassing op de vroege middag is het Duitse duo Coma. Ze werken met live-elementen in hun set. De live percussie en basgitaar voegen weinig toe aan het geluid, maar de soms vervormde zang des te meer. Dat is nodig ook. De set bestaat vooral uit vrij standaard four-on-the-floor-techno. De spaarzame momenten van zang zijn noodzakelijk om de aandacht vast te houden.
In de donkere scheepsloods, die DGTL tot Analog heeft gedoopt, is ondertussen iets heel anders aan de hand. Konstantin Sibold begrijpt wat het beste past in een loods en kiest voor een kale opzwepende set. Hij trekt er als eerste een groot publiek mee.
De Litouwer Ten Walls varieert in zijn liveset veel met verschillende lagen. Het is even geduld hebben - de eerste vijf minuten moeten we het doen zonder beat. Het wachten wordt echter beloond. Na een kwartier zet Ten Walls een epische climax in met synths die alle kanten op gaan. Vlak erna kiest hij voor vocalen. Met de variatie van Ten Walls wordt het nooit saai.
Robag Wruhme is een typische eerste generatie dj. Begin vijftig, een grijs baardje, bril op. Hij kijkt af en toe een beetje glazig de tent in. Wruhme is iemand die precies het moment aanvoelt. Hij begint rustig met melodieuze house, maar in het laatste half uur zet hij de tent op zijn kop door te variëren tussen vocals en harde baslijnen. Gedoseerd, en juist daarom zo effectief.
Ondertussen zet Matthew Johnson een zeer spannende set neer. Het tempo ligt constant hoog - zo rond de 140 BPM. In dat moordende tempo gebeurt er ook nog eens ontzettend veel. Johnson is vooral fan van onberekenbare bliepjes. Door middel van herhaling en een voor zijn doen steady baslijn zorgt de Duitser dat het toch behapbaar blijft.
John Talabot is geen man van het grote gebaar. De Spanjaard lijkt er een sport van te maken: hoe bereik ik met zo weinig mogelijk middelen het maximale resultaat. Vooral een melodie laat hij soms een kwartier lang doorlopen, om het ondertussen met veranderingen in andere lagen toch spannend te houden. En dat drie uur lang, heel knap.
Niet iedereen houdt het echter vol bij Talabot. Aan het eind van de middag heeft Crew Love eindelijk een gevulde tent. Het zit die organisatie vanmiddag niet mee. Ondanks de spannende line-up die ze hebben staan – vanmiddag hebben ze onder andere Soul Clap en Wolf & Lamb – het lukt ze niet om het publiek te bereiken. Ondanks de heerlijk soulvolle house sets die hier de hele dag te horen zijn. Pas vanaf het begin van de avond is het hier constant aan.
De toegankelijke set van Claptone gaat er wél in als zoete koek. Het is de eerste set op het Audio-podium die ook muzikaal weet te overtuigen. De meeste bezoekers weten de tent al vroeg te vinden. Maar wij lopen de hele middag om dit wat voorspelbare house-walhalla heen.
De tent is bloedheet door de zon die door het doorzichtige zeil van de tent brand. Ondanks dat staat hij tot de nok toe vol. Niet gek, want de mix van rollende synths, zonnige house en catchy refreintjes is onweerstaanbaar. Claptone verschilt van de andere dj's die hier draaien in zijn tempo en afwisseling.
De jonge Engelsman Midland doet het ondertussen ook heel goed. Het is vooral zijn durf waarmee hij credits verdient. Een break van een paar minuten? Geen uitzondering in een set van Midland. En de ontlading wordt er alleen maar groter door. Heel knap ook hoe de set als een geheel klinkt. Midland mixt zo soepel dat je het nauwelijks merkt. Samen met John Talabot vormt de Engelsman het hoogtepunt van de dag.