Als we Huxley tegen het lijf lopen, vraagt hij of we hem voor of na zijn set willen spreken. Doe maar na. Het kost de Engelsman één seconde om Box Clever te gooien en het fundament voor een dijk van een set is daarmee gelegd. De goedlachse Engelsman drinkt stevig door en kan nauwelijks stilstaan. Wie wel even stilstaan, zijn de mensen die horen dat het geluid enorm zacht staat. Prunk is de eerste die Huxley waarschuwt en krikt het volume omhoog. Gejuich volgt vanuit alle hoeken en gaten, maar al snel wordt er weer roet in het eten gegooid.
Huxley smijt met beats als bommen, politie grijpt in
Omdat Huxley om vijf uur begint aan zijn set besluiten we Dusky na een uur te verlaten. Niets ten nadele van de twee Britten, maar Huxley is een attractie. Er is te veel moois tegelijkertijd, want verderop staat Joy Orbison ook nog een tent op te blazen. Eenmaal in de Stereo-tent, sluit Russ Yallop af. Aan zijn laatste minuten en het enthousiaste publiek te zien, vervangt hij Richy Ahmed met verve. Ahmed, net als HNQO een oogappeltje van Jamie Jones, is verhinderd.
Het geluid moet opnieuw omlaag, tot frustratie van Prunk, die de microfoon van de MC zelf in de hand neemt: "Jongens en meisjes, sorry. Het geluid mag niet harder van de politie, maar geef hem alsnog een supergroot applaus: Huxley!!!" De dansende menigte brengt begrip op, maar het is jammer dat het geluid zo veel zachter staat dan tijdens de sets van Prunk en Russ Yallop. De basslijnen van Huxley dringen daardoor minder diep door in de botten. Minder goed is het daarom nog niet. Met Dusky's Nobody Else blijft Huxley vuurwerk gooien en ruim een halve liter Bacardi verder krijgt hij een staande ovatie. Huxley is held van de dag voor velen, minder valt uit de reactie van het publiek niet op te maken. Er staan veel vrouwen vooraan. Of dat meer met zijn uiterlijk of zijn muziek te maken heeft, doet er niet toe. Enkel housebommen passeren de revue. Met nog tien minuten op de klok en één helft van Inifinity Ink al achter de decks geeft Huxley het publiek nog een hoogtepuntje: Music Sounds Better With You van Stardust. Om 'm daarna vrolijk af te breken met een killerbass. Iedereen zingt uit volle borst mee. Degenen die Huxley vandaag hebben gezien, vergeten hem niet meer. Nooit meer.
Na afloop geeft hij in een warme cabine aan zich even gestoord te hebben aan het zachte geluid, maar uiteindelijk kon het de pret niet drukken. Hij is er wel aan gewend. "Ik hou van Nederland en Amsterdam. Ik heb een vriendin, maar de Nederlandse vrouwen zijn ook geweldig. Vind je me op Charlie Runkle van Californication lijken? Haha, die steek ik in mijn zak. Ik blijf voorlopig lekker plakken hier. Iedereen is hier zo veel meer open. Ik heb meer met Amsterdam dan met Duitsland, om maar iets te noemen. Iets wat ik in de toekomst nog enorm graag wil is een eigen album uitbrengen. Geen flinke EP, maar een écht album, met een verhaal. Dan ben ik pas echt tevreden." Huxley druipt af en sjanst nog wat met de stagejuffrouw. Hij sluit zich aan bij de heren van Dusky om nog wat van Infinity Ink mee te pakken.
Infinity Ink houdt de Stereo-tent daarna vol, maar de energie verdwijnt wat. Een uur lang doet Luca C het in zijn eentje. Wederhelft Ali Love heeft zijn vliegtuig naar Amsterdam gemist, maar kan later alsnog aansluiten. De avond valt en de lasers op het NDSM-werf slaan aan. De Engelse heren brengen wat donkere muziek en zingen zelf hun eigen vocalen live in, maar daar is voor bijvoorbeeld Huxley alles mee gezegd. "Het zijn prima gasten, maar mijn muziek is het absoluut niet." Ici Sans Merci zit er inmiddels ook bij. Hij vindt de line-up dik en zou vandaag voor praktisch iedere naam kunnen komen. "Ik heb Huxley, Joy Orbison, John Talabot, Adana Twins en HNQO gezien. Allemaal lekker. Âme ga ik nog zien straks. John Talabot vond ik het vetste van allemaal, vraag me niet precies waarom. Ik vind het een meer dan geslaagd eerste buitenfestival van het seizoen, zonder twijfel. Ondanks de kou buiten is er binnen overal een lekkere en warme vibe. Perfect."
Na een traag begin gaan de mannen van Inifinity Ink zo rond achten alsnog even op ramkoers. House met een techno-vibe. Het is pikdonker in de tent en we definiëren de muziek van Infinity Ink als drugshouse. Ze bouncen allebei mee met een petje op en zijn niet vies van spelen met het publiek. De ingezongen vocalen gaan gepaard met het nodige theater. Het slaat niet bij iedereen aan. Misschien is draaien ná Huxley vandaag simpelweg niet om vrolijk van te worden. Met de lasers door de koude buitenlucht lanceren de heren gelukkig nog Maceo Plex' Last Disco Remix van Emperor. Een machtige plaat op de dansvloer. Dat bewijst Infinity Ink vandaag maar weer eens. Als ze tegen het einde van hun set ook nog hun grote hit Infinity inpassen, krijgen ze het publiek eenvoudig helemaal mee. Het is een mooi staaltje show van de Britten, zoals we van ze gewend zijn.
Vaarwel met Lazarus
De mensen die de tent direct na Infinity Ink willen verlaten, gaan toch nog even niet. Damian Lazarus neemt het stokje over en doet dat sexy. Ook Lazarus waagt zich aan een klassieker van Daft Punk en iedereen die eerder in de Stereo-stage heeft gedraaid, blijft plakken. Ook de heren van Dusky kijken toe. Net als met Infinity Ink kan Huxley met de muziek van Lazarus persoonlijk niet heel veel. Toch danst de goedlachse kale Engelsman alle kanten op. Veelzeggend. Dronken mannen spreken de waarheid. De tent blijft lang tot de nok toe gevuld, ondanks het feit dat Hot Since 82 het dak van de Phono-stage afblies. Bij het verlaten van het festivalterrein, op zoek naar de juiste veerpont, zeggen veel security-lui vriendelijk gedag. Enkele oudere vrouwen waarschuwen mensen die te koud zijn gekleed, zo vlak voor de echte drukte losbarst. Als je dan ook nog net op tijd de juiste pont weet te pakken, kan DGTL als seizoensopener van 2013 niet meer stuk.