Niet geheel onverwachts hebben weinig mensen hun wekker gezet op deze zaterdag. De eerste artiesten beginnen al om twaalf uur, maar om één uur staan de meeste partygangers nog in de rij bij de kluisjes. Hierdoor is de ontmaagding van de Digital-tent wel een heel ondankbaar klusje geworden. De Duitser Steffen Bennemann draait in de grote tent voor slechts een handjevol mensen.

Op het randje
Dat krokodillenpak heeft Jeroen bij de set van Arjuna Schiks in ieder geval niet nodig. De Amsterdammer krijgt met zijn melodieuze techhouse de Analog-stage redelijk aan het zweten. Naarmate de set vordert, maakt het melodieuze steeds meer plaats voor snoeiharde en doordreunende basslijnen. Schiks draait zelfs zodanig hard dat je het dak van de Analog - een ijzeren loods, vergelijkbaar met de X-Ray - mee hoort trillen. Het is knap hoe de weinig subtiele set toch dynamisch wordt opgebouwd. Telkens als Schiks de mensen bijna de tent uitdreunt, neemt hij wat gas terug. Veel rust gunt hij het publiek gelukkig niet: binnen no-time knalt hij de bass er weer ongenadig hard in. Schiks draait vandaag op het randje en doordat hij net niet over dat randje heen gaat, resulteert het in een energieke en intense set.

Na de hete set van Schiks is het eigenlijk alleen maar fijn dat het buiten niet warmer dan een graad of zeven is. Tijd om af te koelen hebben we echter niet, want we zijn benieuwd hoe John Talabot het er vanaf brengt in de Digital-tent. Tourde de Spanjaard vorig jaar nog als liveduo met de nodige instrumenten, op DGTL doet hij zonder hulp een djset. Het is ondertussen half vier en de Digital-stage is al voor een groot deel volgelopen. De melodieuze minimalhouse van Talabot valt eerst een beetje dood in de grote tent, maar na een minuut of tien wordt het publiek toch gegrepen door de sfeervolle melodiën. Het is jammer dat de Spanjaard er na een half uur voor kiest om meer vocale house te gaan draaien. Anderhalf uur lang house met vocalen maakt de set wat eentonig, iets dat ook te merken is aan de reactie van het publiek.

Terwijl de gemaskerde Duitser Boris Brechja met een compromisloos en ongecompliceerd harde set de Analog definitief aan gort draait, gaan wij kijken bij Joy Orbison. De Engelsman is misschien wel het buitenbeentje van het festival. Zijn genre-overstijgende stijl kan het beste omschreven worden als een mix van dubstep, breakbeat en garagehouse. Niet bepaald iets dat je zou verwachten op een festival waar deep house de boventoon voert, maar de Engelsman houdt hier duidelijk geen rekening mee. Vanaf het begin gaat hij er met gestrekt been in en na tien minuten zijn er al zoveel stijlen voorbijgekomen, dat er eigenlijk maar één conclusie mogelijk is: deze man verdient een eigen genre. En een standbeeld.

Âme stelt nooit teleur
De set van Sachienne in de Analog klinkt op het eerste gehoor wat vlak, maar wij waren toch al van plan om officieuze headliner Âme te gaan checken. Het Duitse duo krijgt maar liefst vier uur de tijd om het festival een passend einde te geven. Âme staat gek genoeg nooit samen te draaien en ook vanavond begint Frank Wiedemann - die met die bril - met een liveset van één uur. De Digital-stage is eigenlijk pas voor het eerst écht stampvol als Wiedemann aftrapt met een remix van The XX's Reunion. Op subtiele wijze geeft de remix het nummer nét het beetje extra pit dat het origineel mist.

Het bijzondere van deze set is dat Âme ongeveer elke tien minuten opnieuw opbouwt. Dat zou saai en eentonig kunnen worden, maar nooit bij Wiedemann. De variatie in de manier van opbouwen is ongekend: de ene keer wordt er opgebouwd door middel van vocalen en een steeds aanzwellende beat, even later wordt er met geduld en precisie een melodie gevormd, om vervolgens de bass in één keer te droppen. Een ander moment dat opvalt zijn de minuten waarin het aantal BPM'en tot een ongekende hoogte opgeschroefd wordt, om vervolgens de klassieker Rej erin te gooien. De hit maakt niet veel los bij het publiek, maar dat is misschien ook wel logisch. Het is alweer bijna dertien jaar geleden dat 'Rej' uit werd uitgebracht. Hoogtepunt van de set is dan ook niet Rej, maar het vorig jaar uitgebrachte en verdomd melancholische Howling.

Nadat dansende discobal Bella Berlin op veel respons kan rekenen, treedt de andere helft van Âme (Kristian Beyer) aan voor een drie uur durende dj-set. Een klein uur later pompt Beyer de beats al zo ongenadig hard de tent in, dat je je serieus af gaat vragen hoe hij hier de komende twee uur nog overheen kan gaan. We houden wel van een cliffhanger en dus gaan we eerst nog even een kijkje nemen bij de Duitse routinier DJ Koze. Ondanks de populariteit van Âme, weet hij de Analog-stage goed vol te houden. We missen helaas wat dynamiek in zijn set: de constante beat zorgt ervoor dat het optreden wat eentonig wordt. We besluiten al snel om ons festival 'gewoon' bij Âme af te sluiten.