De achthonderd man die een kaartje hebben weten te bemachtigen voor Ostgut Ton zijn getuige geweest van een memorabele avond. De heren van Cruquius en Dekmantel haalden de stal van het Berlijnse Berghain label voor de tweede keer naar Amsterdam om ADE11 op gepaste wijze af te sluiten. In het opgeknapte MC Theater dat gevuld is met een geluidssysteem waar menigeen een puntje aan kan zuigen wanen we ons heel even, met de technohelden van nu, in de underground scene van Berlijn.

Zoals het een undergroundfeest betaamd moet het op een vreemde tijd beginnen en ergens diep in de nacht of vroeg in de ochtend eindigen. Ostgut Ton begint dan ook al om drie uur 's middags maar echt heel druk is het nog niet. Een eenzame ziel is maar in zijn flanellen pyjamabroek gekomen, doet al dansend de robot en is driftig aan het poppen en locken. Hoe kan het ook anders, de spieren moeten los voor dat wat komen gaat. Het is de laatste dag van Amsterdam Dance Event en er mag nog voor één dag op karakter gefeest worden.

Dat er gefeest gaat worden kan bijna niet uitblijven. Met een line up als deze zou namelijk geen enkele echte technoliefhebber stil kunnen blijven staan. Marcel Dettmann zorgt dan ook dat de knieschijven week worden en willen bewegen. De constante muzikale spanningsboog die hij weet te creëren wekt nieuwsgierigheid op en zorgt er voor dat een ieder aan zijn lippen hangt en wil blijven luisteren. Net als je denkt dat hij afzwakt weet hij je weer terug te zuigen met zijn donkere, bijna kurkdroge sound. Lage gruizige ondertonen, donkere beats en galmende geluidseffecten, alsof je in een oude fabriekshal staat, bulderen voorbij.

Het is echter Marcel Fengler die tijdens zijn set echt genadeloos is. Drie uur lang, van de eerste tot de laatste plaat, overtreft hij alle verwachtingen. Fengler, die bekend staat om het op-en afbouwen van zijn sets met zijn door de jaren heen verzamelde verschillende muziekinvloeden, draait climax op climax en is werkelijk niet te houden. Vieze, smoezelige, donkere techno is wat de klok slaat. Dat is uiteraard waar de Berghain-residents stuk voor stuk bekend om staan. Het is rond middernacht als Fengler zijn laatste plaat Nathan Fake's The Sky Was Pink opzet wat zorgt voor rillingen langs de ruggegraat. Fengler mag de boeken in als absoluut hoogtepunt van Ostgut Ton.

Planetary Assault System Live mag het stokje over nemen van Fengler. Het alias van niemand minder dan oudgediende Luke Slater kan op deze manier zijn liefde voor hardere, rauwe, meer industriële techno kwijt. Slater is gewapend met een saxofonist die misschien nog wel meer trucjes kent als Benjamin Herman. Harder dan hard, rauwer dan rauw, Slater kent geen grenzen en stuift iedereen in razend tempo voorbij.

Ben Klock mag de avond afsluiten en doet dit, ondanks de stevige pas van zijn voorganger, met verve. Het begin van zijn set komt door het enorme tempo van Luke Slater echter wat moeizaam op gang. Wellicht is het ook de vermoeidheid van de bezoekers die begint in te slaan na 5 dagen feest. Toch weet Klock iedereen weer te laten instappen in die malle technomolen. Een golf van herkenning dan ook zodra de eerste klanken voorbij komen van de plaat Gatex van Umek. Een jongen staat met ontbloot bovenlijf eenzaam op de rand van de dj booth te dansen maar al snel volgen er meer. Een schouwspel van donkere silouetten rondom de Berlijnse dj zijn het beeld dat op het netvlies gegrift blijft staan. Met hier een daar een schoonheidsfoutje 'spatziert' Klock het laatste donkere uur in en brengt deze avond van ongekende hoogte tot een eind.

Het is diep in de maandagochtend bij het verlaten van het Westerpark en als de eerste werkende mensen voorbij komen met auto en fiets worden de eerste tekenen van de normale orde van de dag zichtbaar. De zowel vervreemdende als herkenbare blikken zijn veelzeggend. Het is hard werken op ADE maar het is het meer dan waard.  

Gezien: Ostgut Ton Label Night, MC Theater, 23 oktober 2011