In een uitverkochte Melkweg presenteert de Amsterdamse Brit Dave Clarke vanavond een line-up van dj's die vanuit de electro, techno en minimal aanschurken tegen de Detroit scene. Maar liefst acht bekende namen, waaronder Derrick May, Daniel Miller en huis-dj van de Berlijnse club Berghain Len Faki moeten garant staan voor een avond flink doorstampen in de Melkweg.

Estroe en Darko Esser moeten het nog met een nagenoeg lege zaal doen, Len Faki zet een tandje bij in de aanloop naar Dave Clarke, die hem over twee uur komt aflossen. Het lijkt een voorbode van een keiharde avond, oftewel kauwgum in je kontzak, oordopjes in en veiligheidsgordels om. Bij het derde plaatje breakt hij nogmaals en komt er subtiel weer 10 bpm bij.

Ondertussen is in de Oude zaal Daniel Miller begonnen. Miller, de  invloedrijke persoon in de technopop is met zijn 60 jaar waarschijnlijk de oudste dj op het festival. Wellicht kent u hem nog van de klassieke single Warm Leatherette onder de naam The Normal uit 1978? Met zijn diepe tech-house neemt hij ons even vijftien jaar terug in de tijd en geeft hij de komende uurtjes geschiedenisles. Electro, tribal, progressive etc. alles komt even aan bod. Alleen helaas niet van de draaitafels naast hem, maar direct van zijn MacBook. Via zijn beide iPads schuift ie af en toe een nieuw sampletje de mix in. Met zijn muis in de hand en een stoïcijnse blik lijkt het zowaar of hij de boekhouding aan het doen is.

Terug in de grote zaal dieselt Len Faki nog altijd stevig verder. Zo te horen is er in een uur weinig veranderd. De balkons staan weliswaar vol, maar echt beweging zit er nog niet in. Het heeft meer weg van een oude stoomlocomotief met tegenwind, die om de 16 maten zijn stoomfluit blaast. Met een overvolle rookruimte met gesloten bar is het wachten op de vaandeldragers nauwelijks vermakelijk te noemen.

Klokslag twee uur verschijnt Dave Clarke op het podium. Len Faki zwaait nog, maar het applaus is voor zijn opvolger. Dat er niks is opgebouwd in de uurtjes voor hem stoort Dave blijkbaar niet. Volume open, lasers aan, ik ben binnen dus gaan met die... enfin, wat zou het ook, het is zijn avond en nu is hij aan zet. Onvervalste techhouse beats dreunen de door het dancehol. Na het eerste half uurtje rampestampen is het tijd voor het eerste staaltje kunst- en vliegwerk.
Met Detroit als fundering bouwt hij de set langzaam uit met steeds meer pop en house en buigt hij de rauwe tracklist langzaam om in een dampend en sfeervol einde. En terwijl hij the cooling-down inzet laat Derrick May zijn gezicht al even zien in de coulissen.

In de oude zaal draait Andrew Weatherall steady toegankelijke beats. Deep house techno zonder al te veel opsmuk. Een goed alternatief voor de overvolle Max-zaal. Voor het eerst vanavond hebben we het idee dat er ergens naartoe wordt gewerkt. Als een echte chef fileert de kleine man de plaatjes als delicate vis, om er vervolgens uitgebalanceerde sushi van te rollen. Met zoveel lekkers op tafel stroomt het audiorestaurant vol en schuiven steeds meer tevreden gasten aan uit de overvolle vreetschuur aan de andere kant en eten alle gasten één voor één uit zijn hand. Nog een half uurtje en dan is het tijd voor ons hoofdgerecht Derrick May.

Na ruim 140 minuten van Clarke's geweldsorkest worden de handen geschud met een van de grondleggers uit de scene. Fantastisch om te zien dat er nog altijd geen laptop aan te pas komt. Twee flightcases, een paar technics tafels, een mengpaneel en een ongekend vette collectie platen in zijn rugtas. Ja, natuurlijk kan hij niet evenaren wat zijn voorgangers vanavond uit hun laptops slepen, maar geen van hen doet op hun beurt, met alle techniek van de wereld, na wat Sir Derrick May alleen met twee draaitafeltjes kan. Een genot voor oog en oor! Uitstuiteren en naknallen kan nog twee uur in de oude zaal onder de vakuundige begeleiding van Joseph Capriati, maar afsluiten in stijl doe je vannacht bij de founding father, Derrick May.

Gezien: Dave Clarke Presents, Melkweg, 21 oktober 2011