Wie ook maar een klein beetje de blogs in de gaten heeft gehouden of de radio aan heeft gehad het afgelopen half jaar weet het: 2011 is onmiskenbaar het jaar van de doorbraak van dubstep naar het grote publiek aan het worden. Met ongenuanceerd beukende voorvechters als Skrillex en Nero voorop, raken de 140BPM steeds breder geaccepteerd. Een interessant moment om te kijken of de Nederlander Martyn, die met zijn Great Lenghts in 2009 al onder de beste dub-platen van dat jaar werd geschaard, zich heeft laten meevoeren door de stroom of dat hij een andere weg in is geslagen. Vanavond host hij met zijn label 3024 een spannende ADE-avond in Trouw, waarop zijn nieuwe album Ghost People en bijbehorende set voor het eerst in zijn geboorteland te horen zullen zijn.

Maar voor het zover is, mag Colors-resident Cinnaman het publiek opwarmen. Dat de avond stijf uitverkocht is - er stond een half uur voor aanvang zelfs een lange rij voor de laatste kaarten - is voor een belangrijk deel op zijn conto toe te schrijven, maar daar valt op dat moment op de dansvloer nog weinig van te merken. De kou in de smalle en hoge grote zaal zorgt zelfs voor verwarring bij de garderobe: menigeen zoekt zijn heil in een meegenomen trui of vest in plaats van zich warm te dansen. De later op de avond draaiende Julio Bashmore komt zelf in een dikke gewatteerde jas met bontkraag even polshoogte nemen. Ondanks de frisse stemming draait de Amsterdammer een sterke set waarmee het prima lukt de eenmaal volgestroomde zaal in beweging te zetten. Waar SebastiAn daar twee dagen eerder tijdens RAUW iedere dertig seconden een beukend hoogtepunt voor nodig had, moet Cinnaman het hebben van een mooie opbouw in de set, met spaarzame dosering van climaxen en vooral heel veel afwisseling. Hij draait van funky houseplaten tot zware UK-bassen die zo op het toonzettende Britse Hessle-label zouden passen.

Hoewel je de uit Bristol afkomstige Julio Bashmore op basis van zijn afkomst ook in die UK-beat hoek zou verwachten, brengt de Engelsman zijn set opvallend lichtvoetig op gang met dromerige houseplaten waar de beats op de achtergrond een bijrol lijken te spelen. Toch bewijst ook hij zich vooral in de breedte: in zijn set zitten zware hiphopbeats, maar vind je met hetzelfde gemak houseklassiekers van Mateo & Matos of een sample van Edwyn Collins' A Girl Like You terug. Past allemaal, zonder ook maar het kleinste beetje corny of misplaatst aan te voelen, en dat is best knap.

Maar de ster van de avond neemt pas na Bashmore plaats achter de decks, en dat zullen we weten. De opkomst die de in Washington wonende Eindhovenaar Martyn krijgt, is er een die bij een middelgrote stadionrock-act niet zou misstaan: de man die door de BBC het predikaat 'voorvechter' krijgt en door sommigen "Messi alike skills" toebedicht krijgt, bouwt voor zijn entree de spanning mooi op. Gedimd zaallicht, spots op de dj-booth, flitsende visuals en galmende, diepe stemmen die hem aankondigen doen hun werk. Maar laat er geen twijfel over bestaan: Martyn maakt deze grootse gebaren meer dan waar. Natuurlijk was debuutalbum Great Lenghts zeker niet een dubstepalbum pur sang - het onderscheidende zat hem juist in de combinaties van techno met dat genre - maar op zijn onlangs verschenen tweede plaat Ghost People is duidelijk de overtreffende trap gevonden. Het zo kenmerkende melancholische geluid heeft plaats moeten maken voor een frisse techno-y wind, die tijdens de liveset nog net iets harder blaast dan van de plaat.

Om dat te onderstrepen lijkt eerste single Masks - al vroeg in de show geplaatst - zelfs nog net iets rapper afgespeeld te worden, al kan dat ook tussen de oren zitten bij iemand die nog met het 'oude werk' in de kop zit. Dat laatste is overigens niet met het verschijnen van Ghost People bij het grofvuil komen te staan: wel krijgen oudjes Hear Me en het fantastische These Words een manisch ratelende snare mee om hun plek binnen de nieuwe set te verdienen. Onnavolgbaar, verfrissend, ook zonder echte uitschieters voortdurend spannend en technisch tot in de puntjes beheerst; Martyn laat zien de jubelende recensies en lovende kritieken meer dan waard te zijn. En natuurlijk lijkt het vreemd om juist nu tegen de stroom in te roeien en van het dubstep-pad af te dwalen, maar het tekent de hang naar vernieuwing van de Nederlander; diezelfde hang naar vernieuwing die Great Lenghts in 2009 tot een van de beste (misschien wel gewoon het beste?) albums van het jaar in dat genre maakte. Simpel gezegd: Martyn is de dubstep voorbij.

Aan Addison Groove de ondankbare taak om het stokje over te nemen van de labelbaas zelf. Oorspronkelijk had ook de Engelsman onder het alias Headhunter (echte naam Anthony Williams) de beide poten stevig in de dubstep staan, maar als Addison Groove heeft ook hij een andere richting gekozen. De gestripte drum-beats en acid baslijnen vinden hun oorsprong in de Chicago-juke of Footwork, maar worden door Williams nog verder gestript tot alleen het geraamte nog overeind blijft. Hoewel Williams met zijn Footcrab een van de eersten was die dit genre naar Europa bracht, ontbreekt die klassieker - net als zijn andere hit Fuk Tha 101 - vanavond in de set. In plaats daarvan krijgt Trouw verrassend veel zware hiphop-beats: de setopener Hip Hop van de Dead Prez' zet de toon en de verdere avond verandert het muzikaal meewiegende hipster-volk in een schuimbekkende massa.

Viel er dan echt niets te klagen over Colors deze avond? Voor de pietlutten was er misschien deze: waar was Mosca? De veelbelovende Britse producer brengt eind deze maand zijn nieuwe Wavey-EP uit op Martyn's 3024 en was een mooie aanvulling geweest op een toch al hoogstaande avond. Maar de grootste klacht van allemaal: waarom treedt Nederlander Martyn - muzikale Messi van de Lage Landen - toch zo ontzettend weinig op in zijn geboorteland?