Wie zich wil verdiepen in de minimal techno, komt al snel uit bij Richie Hawtin. Als een van de pioniers in het genre richtte hij aan het begin van de jaren '90 het label Plus 8 op, waarop hij in 1993 de eerste minimal-hit ter wereld, Spastik, uitbracht onder het duistere pseudoniem Plastikman. Met het uitbrengen van die single maakte Hawtin niet alleen een grote stap in zijn carriere, ook gooide hij de deuren open voor een nieuw genre dat de komende jaren zou uitgroeien tot een van de grootste nieuwe stromingen binnen de elektronische muziek.

Dat is inmiddels achttien jaar geleden, maar nog altijd is Plastikman dé naam als het gaat om minimal techno. De vernieuwingsdrang van de in Berlijn woonachtige dj blijft altijd groot en dus wil hij zijn liveshow zo bijzonder mogelijk maken. Achter een gigantische muur aan ledlampen staat de dj zijn set te doen, terwijl voor hem bijzondere, uiteraard minimale, beelden voorbijkomen op de maat van de muziek. Ieder geluidje lijkt gepaard te gaan met een verandering op het scherm.

Met deze Indrukwekkende liveshow kreeg hij vorig jaar de weides van menig groot festival al plat, waaronder Lowlands en Pukkelpop. Inmiddels is hij een jaar verder en heeft hij zijn show geperfectioneerd onder de naam Plastikman 1.5. Editie 2.0 komt namelijk pas als er nieuw werk is. Tot dan mogen we het doen met een tijdreis door minimal techno, die vooral leunt op materiaal van zijn eerste twee platen uit de eerste helft van de jaren '90 en laatste wapenfeit Closer, dat ook alweer uit 2003 stamt.

Opener Ask Yourself zet direct de toon en overal in het publiek gaan telefoons de lucht in om de opening te filmen of via de bijzondere app SYNK interactief een kijkje te nemen in de wereld van Plastikman. Daarna wordt gelijk doorgegaan het oude Marbles, waarbij de volle mogelijkheden van de lichtshow even uitgebreid gedemonstreerd worden. Soms gaan de lichten voluit, dan verschijnt er licht achter Hawtin, waardoor zijn silhouet zichtbaar is en weer later zijn camerabeelden van de dj te zien op het gigantische scherm.

Richie Hawtin pakt met Plastikman groots uit, maar gaat tegelijkertijd de diepte in. Alsof hij de luisteraard iets wil leren. Aan het einde van de set is er nog een leuke verrassing voor de echte fans van Hawtin. De acid techno track Substance Abuse, die hij onder zijn andere alter ego F.U.S.E. uitbracht in 1991, komt lang,s om daarna af te sluiten met Mind In Rewind, waarbij op het scherm groene cijfers langskomen die doen denken dat we in The Matrix beland zijn.

Acht minuten stilte doen nog even twijfelen of de toegift er wel gaat komen, mede omdat er weinig geklapt wordt vanuit het publiek. Het lijkt ondanks de bijzondere set een lichte teleurstelling voor het publiek. Hadden de bezoekers op een langere set dan een van 75 minuten gehoopt? Zijn mensen meer op de naam afgekomen dan op de muziek en hebben ze zich wat verkeken op de stijl? Hadden ze op een heel andere set dan die op Lowlands gehoopt? Of zijn ze misschien al aan het nadenken over het feit dat ze nog drie uur moeten wachten voordat het openbaar vervoer weer gaat rijden?

Het doet er niet toe. Wanneer Hawtin terugkomt, vóór zijn lichtset komt staan en zijn bijzondere megahit Spastik inzet, gaat het publiek toch helemaal los. Misschien hadden ze op meer van dit soort tracks gehoopt, terwijl Hawtin er juist voor heeft gekozen de diepte in te gaan. Voor de liefhebbers is het in ieder geval smullen geweest. De rest kan zijn hart ophalen bij Marco Carola, die de laatste tweeënhalf uur vult zonder al de opschmuck.