"Maak een hart en geef liefde voor Mehdi!" Op de eerste avond van ADE is het housegoeroe Joost van Bellen die met zijn RAUW mag bepalen waar de lat in Trouw komt te liggen. Een avond met een klein zwart randje, opgedragen aan de vorige maand in Parijs overleden DJ en producer Mehdi. Natuurlijk wordt de onlangs overleden Franse producer veelvuldig genoemd op zijn herdenkingsfeestje, maar verwacht geen koffie, cake en bedrukte gezichten, vanavond in Trouw. Zo moet het ook, vindt Busy P, de oprichter en baas van Mehdi's label Ed Banger, bovendien een goede vriend van de Fransman: "We herdenken Mehdi met een feestje waar al zijn goeie vrienden draaien. Dat is hoe het moet."

Als de Hilversumse producer Max Bedeker onder zijn artiestennaam RipTidE plaatsneemt achter de tafels in de grote zaal van Trouw, heerst daar inderdaad nog de serene rust van een herdenkingsdienst. Het is een verhaal op zich, een probleem waar al veel programmeurs hun tanden op stukbeten: hoe krijg je zo snel mogelijk, een zo groot mogelijk deel van je publiek binnen? Vanavond lukt het Bedeker in ieder geval niet; ondanks een uitstekende en dansbare set met veel acid en discoinvloeden blijft de dansvloer leeg. Toch weet Van Bellen het zeker: "Een groot talent waar we de komende jaren nog veel van gaan horen!"

Alsof het publiek wakker wordt geschrikt door die woorden, stroomt de zaal in no time vol voor Logo. Het Franse electropop-duo bracht begin deze zomer nog de flink met synths en gitaren doorspekte EP Merit uit op Kitsune. Een fijn plaatje dat twee gezichten laat zien: de titeltrack voelt zwoel en loom aan, als een avond aan de Franse Cote d'Azur, terwijl B-kant Hello meer de gejaagde funk van een hoofdstedelijke nacht laat horen. Het is die kant die we na een wat vlakke start veel voorgeschoteld krijgen, maar de nogal stoïcijnse houding die de twee aannemen en de grote afstand tot het publiek doet de beleving geen goed. Dat is ook niet zo heel vreemd, aangezien de set bijna in zijn geheel uit de laptop komt. De twee mannen staan eromheen, kijken ernaar en draaien af en toe aan wat knoppen, echt veel invloed lijkt het allemaal niet te hebben.

Nadat het RAUW-paus Joost van Bellen in de bovenzaal dan wel lukt om de zaal in beweging te krijgen, lijkt de geschiedenis zich te herhalen in De Verdieping, waar het tl-licht uit mag voor The Sound Pellegrino Thermal Team. Voor een lege zaal worden de eerste plaatjes gedraaid en het duurt even voordat DJ Orgasmic en Teki Latex - samen dus het Thermal Team van hun label Sound Pellegrino - de zaal vol hebben.

Dat is niet heel verwonderlijk. Een groot deel van hun set moeten ze immers concurreren met de grote publiekstrekker van de avond: SebastiAn. De Fransman komt wat schuchter over, maar zodra hij zijn verhoogde podium heeft beklommen slaat de verlegenheid om in een dominante, dicterende toon. SebastiAn bepaalt wat er gebeurt, en trekt daarvoor alle registers open: de felle electropunk van zijn dit jaar verschenen debuutalbum Total wordt gecombineerd met verwijzingen uit de hele muziekgeschiedenis: zowel recent (16-bits bliepjes die zo uit een zwaar vermoeide Gameboy lijken te komen), als minder recente, Beethoviaans aandoende klavecimbel-melodieën vullen de leemtes tussen de hits van dat album. Sommige tracks mogen dan verre van vers zijn - dansvloerbasher Ross Ross Ross is alweer vijf jaar oud - de urgentie is verre van opgedroogd: pompend van climax naar climax en zwaaiend met armen en vuisten is SebastiAn de populistische volksmenner die zijn achterban in Trouw vanaf de kansel opzwepend en hypnotiserend toespreekt. De daarbij gebruikte backdrops en visuals laten er geen twijfel over bestaan: de Fransman ziet in de verharding en verrechtsing van het politieke klimaat Fascistische elementen, en is een coup d'etat aan het plannen! Pour une France qui bouge, votez SebastiAn: voor een Frankrijk dat beweegt, stem SebastiAn!

Heel wat minder bezwerend en opzwepend opent Busy P zijn uurtje in de kelder: hij waagt het om de meer dan 160 gabber-bpm die Mickey Moonlight hem als laatste plaat nalaat, te laten vallen tot een emotionele ode aan zijn overleden vriend Mehdi. Die kon als geen ander verbinden, vertelde hij eerder op de avond: "Zowel mensen als muziek, hij wist alles aan elkaar te knopen en tot een geheel te smeden. Zijn talent was juist dat hij niet een talent had, maar goed was in alles." En dus gaat Michael Jacksons klaagzang You Are Not Alone over in vlijmende drum 'n' bass snares en stoempende dubstep, terug naar trage soul en met beide benen in het heden van de electro. In de geest van Mehdi bouwt Busy P een verrassend eclectisch feestje over de hele breedte.

Voor wie dat allemaal niet zo nodig vindt blijft RAUW een breed scala aan vaste waarden bevatten: terwijl beneden geen genre links blijft liggen, gaan Marble Players Bobmo, Para One en Surkin en iets later ook Brodinski en Gesaffelstein boven verder met die andere vereiste voor de herdenking van Mehdi. Rauwe, industriële techno en electro wordt als hoofdbestanddeel gebruikt om het wat slinkende publiek bezig te houden, waarbij met name Brodinski nog wat uitstapjes wil maken naar met soul en funk doorspekte house. Het zijn de elementen die iedereen van tevoren had kunnen bedenken die deze RAUW avond maken tot wat hij is: niet heel erg verrassend en best voorspelbaar, maar van een kwalitatief erg hoog niveau. Busy P zei het ook: "Als Mehdi maar wat te beleven heeft terwijl hij op ons neerkijkt, is de avond wat mij betreft geslaagd."