Kalenderjournalistiek: je kunt je er het best maar zo min mogelijk mee bezig houden, maar soms ontkom je er niet aan. Vorig jaar vierde Amsterdam Dance Event 25 jaar Detroit techno, dit jaar vieren we 20 jaar Planet E, het label van Carl Craig, Detroit producer van het tweede uur en een van de grootste innovatoren van de jaren negentig. Ja, zo zullen we de komende jaren nog wel wat jubilea blijven vieren in de elektronische muziek, maar Carl Craig heeft wel wat bijzonders in petto. Vanavond speelt hij live, met hulp van de jonge toetsenist Francesco Tristano en de Berlijnse veteraan Moritz von Oswald.

Maar voor die tijd zien we eerst Pearson Sound, Ben UFO en Pangaea, drie Engelsen die zichzelf ook wel de Hessle Audio Crew noemen. Een opmerkelijke keuze misschien op een Detroit techno avond, deze piepjonge afvaardiging uit de hedendaagse UK bass scene. Normaal zijn ze eerder thuis op een avond als Colors, maar ze vonden het kennelijk een eer om voor Craig te openen. Vooral Pearson Sound maakte de laatste maanden al veel indruk met zijn innovatieve tracks en zijn hoge productiviteit. Vorig jaar - toen hij nog Ramadanman heette - was hij al een van de meest genoemde nieuwe namen op ADE. Vanavond hebben ze het in eerste instantie lastig, maar de laatste drie kwartier zijn ze echt op dreef, met hun grillige carrousel van futuristische garage, dubtechno en post-dubstep die meer draait om ritme dan om bas. Al vallen die twee bij een van de hoogtepunten mooi samen: een diepe bas, die door Ben UFO als een soort stuiterbal de zaal in geketst wordt.

In de Oude Zaal zien we intussen Motor City Drum Ensemble. Dat klinkt als heel wat, maar het is gewoon een dj, die nogal wat klassieke house met saxofoonsolo's in zijn collectie heeft. En dan geen knetterende freejazz of verknipte en vervormde klanken, maar behaaglijk Candy Dulfer getoeter. Gelukkig gaat hij gaandeweg wat meer de diepte in, als aanloopje naar Kyle Hall. De jonge dj uit Detroit laat wederom zien dat hij ondanks een soms wat ouwelijke plaatkeuze - sommige platen zijn zo oud als hijzelf - en een lang niet smetteloze techniek toch een frisse blik heeft. Vorig jaar stal hij op de Detroit 25 avond al de show met zo'n broeierige set, nu doet hij dat gewoon weer. Zo'n beetje elke track die hij draait heeft een enorme groove, meestal met opzwepende percussie. Zo hangt hij continu tegen de euforie aan, maar komt de climax net niet.

Dat net-niet is heel waardevol, blijkt bij de live-set van Carl Craig, die de Melkweg vanavond helemaal geen climaxen geeft. Dat is duidelijk ook niet de bedoeling. Zijn liveset - met Von Oswald als een soort luchtverkeersleider in een confortabele bureaustoel - leunt op de abstracte techno die hij eind jaren negentig pionierde, maar dan live gespeeld. De kick doet vaak lang op zich wachten, terwijl toetsenist Tristano met een vleugel en allerhande synthesizers en laptops mag freaken over de stoïcijnse onderlaag van space synths en pulserende bassen die Craig neerlegt. Het tempo ligt laag, en er zit weinig verrassing in. De rechtlijnige, puristische geluidstunnels die Craig hier bouwt vallen niet zo in de smaak van vandaag. En dat is gek, want het is natuurlijk wel zijn signature sound. Het is bijvoorbeeld precies het geluid van zijn klassieke album More Songs About Food And Revolutionary Art uit 1997. Weliswaar meer luistermuziek dan dansmuziek, maar toch. Het is veelzeggend dat de zaal tijdens wat toch het belangrijkste optreden van de avond moet zijn, half leeg loopt.

Craig kan of wil niet ingrijpen. Hij wordt ook niet erg geholpen door de sfeerloze setting die de Melkweg vanavond biedt. Nul visuals, nul licht, continu die geparfumeerde rookmachine. Je zou er haast verdrietig van worden, ware het niet dat Caribou in de Oude Zaal speels en gevarieerd afsluit. Hij bevestigt het gevoel van de avond. Dit publiek wil slimme ritmes, een variatie van straffe techno met avontuurlijke uitstapjes.