25 jaar Detroit techno, het klinkt als een reünie. En als je de Melkweg binnen stapt tijdens de eerste avond Amsterdam Dance Event blijkt dat gevoel te kloppen. Er worden handen geschud. Detroit kopstukken als Kevin Saunderson en Kenny Larkin lopen van de grote naar de kleine zaal en worden onderweg beladen onder de schouderklopjes. Hoe zou het in de andere Amsterdam Dance Event venues zijn? Leeg waarschijnlijk, want iedereen is hier.

Een reünie, zo voelde het ook eerder op de dag in het Dylan hotel, waar de delegatie van vanavond herinneringen ophaalde aan de goede oude tijd. Het is wonderlijk wat een stempel D25 voor je avond kan doen. Vrijwel alle dj's op de line-up - Derrick May, Carl Craig, Stacey Pullen - zijn meerdere keren per jaar in Nederland te bewonderen, maar hier met zijn allen bij elkaar zorgen ze voor een hype-avond. Opvallend genoeg met een relatief jong publiek. Waar rockers op leeftijd het meestal moeten doen met grijzende heren, dartelen in de Melkweg drie generaties jonge mensen rond.

Kyle Hall kun je overigens met zijn 18 jaar moeilijk een veteraan noemen, maar hij kent zijn klassiekers. Dat niet alleen: hij toont zich het meest scherp en gretig in de eerste helft van de avond. Hij draait mechanische soul, gestolde funk met de juiste balans tussen melodie en discipline. Hij zou het kleine broertje van Flying Lotus kunnen zijn, niet alleen qua uiterlijk, maar ook in zijn beweeglijkheid achter de draaitafels. Hoe anders is dat als Juan Atkins het podium beklimt, de man die ook door zijn directe collega's beschouwd wordt als de enige echte grondlegger van de Detroit sound. Atkins ziet er eerder uit als een professioneel biljarter op zondagmiddag dan als een superster dj. Op dat glas champagne na dan, waar hij voortdurend uit sipt. Net als op Awakenings Festival eerder dit jaar toont Atkins zich niet scherp. Hij mixt zijn platen slordig en maakt vreemde keuzes. Met een diepe plaat met latin-invloeden is op zichzelf niets mis, maar het is niet het puzzelstukje dat Atkins nodig had.

Toch heeft die grilligheid ook wel weer zijn voordelen ten opzichte van de klinische strakheid waarmee Stacey Pullen de grote zaal naar zijn hand zet. Dat wil wel, met stuwende bassen, net niet overstuurd, een hoog tempo en veel percussie. Zijn opvolger Kevin Saunderson laat er ook geen gras over groeien. Hij gunt de zaal geen adempauze, maakt het zichzelf niet moeilijk door gas terug te nemen en weer op te bouwen, maar pakt direct door. Een set die net zo robuust is als zijn gestalte, en die dan ook de frivole muzikaliteit mist die je in de Oude Zaal wel hoort. Groei moet je niet zoeken op deze avond, niet eens willen zelfs. Maar ondanks alle routine lukt het niet om er iets echt bijzonders van te maken. En dus - het is inmiddels half drie - is de avond nog lang niet zo euforisch als je op voorhand zou denken. Nog even volhouden voor een laat piekmoment? Of toch maar even elders kijken?

De powermove richting Trouw is het meest logisch. Daar kan niemand zich veroorloven om stil te staan bij het verleden. Het Britse duo L-Vis 1990 (inderdaad met bescheiden kuif) en Bok Bok draait daar de sound van overmorgen: een combinatie van dubstep, hiphop, rave en electro. Het is de signature sound van Colors, een relatief nieuwe avond in Trouw, die wel eens heel snel uit zijn voegen zou kunnen barsten. Op deze woensdagavond blijft het bij een mannetje of driehonderd. Onder hen Faberyayo, die heerlijk lekker zichzelf staat te zijn op het podium achter de dj-booth, en Flinke Naam Sef, die zich opwerpt als spreekstalmeester. Verder dubstep-publiek dat toe is aan de volgende stap en hiphop-publiek dat de subbassen pas recenter omarmd heeft, maar ook de hipsters die je drie jaar geleden op Rauw zag. L-Vis 1990 en Bok Bok werken slim verder met de basis die Hudson Mohawke en Rustie gelegd hebben. Iets minder moeilijk dan pak hem beet Viral Radio, wel nieuw en fris.

Na L-Vis en Bok Bok neemt de eveneens Britse dj Girl Unit het stokje over. Zijn set is wat platter dan die van zijn maten, maar dat mag om dit tijdstip geen bezwaar meer zijn. Hij krijgt de boel ondersteboven met Jagged Edge en Gucci Mane. En terwijl voor zijn neus een jongen met een klein vlassig snorretje de zaal opzweept besluit hij zijn eigen dubcrunk-kraker Wut een rewind te geven. Mooie avond, en weer een officiële aftakking erbij van het veelkoppige Engelse basmonster. En zo eindigt deze eerste avond toch nog met euforie en de blik vooruit.

De sets van Stacey Pullen, Kevin Saunderson en Kenny Larkin zijn nu te beluisteren op 3VOOR12.