Vrijdagavond 23.18 uur. Een tweet vanuit de Melkweg, vlak na het concert van Goldfish: 'Ik heb mij verstopt op het toilet bij de mannen. Als deze Mission Impossible lukt sta ik straks gratis bij Dave Clarke! #ADE'. Het bordje UITVERKOCHT hing al een tijdje op de website van de Melkweg. Het is inmiddels een onvervalste klassieker tijdens ADE. Op vrijdag gaan de serieuze technoliefhebbers naar Dave Clarke's technocircus in de Melkweg. Met als hoofdprogramma natuurlijk een twee uur durende set van Mr.White Noise zelf.
Estroe, de eerste dj in de Max, weet waar ze aan is begonnen. Voor het derde achtereenvolgende jaar is ze de opening-act. Sinds ze een paar jaar geleden is gestopt met haar baan als verpleegkundige focust ze helemaal op haar producties en dj-sets. Live optreden heeft ze even geprobeerd, maar daar werd ze niet gelukkig van. Haar eigen muziek laten horen aan anderen is bijna te persoonlijk, het maakt haar onzeker. In haar dj-sets komen dan ook weinig van haar eigen produkties voorbij. Ze zet de toon en leidt de zaal in richting Dave Clarke's set.
Een paar minuten voor zijn live optreden in de Oude Zaal scrollt Tom Trago door de mp3-speler op zijn telefoon. De titels van de songs van zijn nieuwe album Iris rollen voorbij. "Het wordt een pop-album", zo belooft Trago. Het lijstje gast-artiesten is alvast indrukwekkend. Begin volgend jaar moet Iris verschijnen, maar Trago geeft in de Oude Zaal alvast een klein voorproefje in de vorm van een track met Tyree Cooper. Hij heeft zijn vriend 909 voor de gelegenheid meegenomen en blikt ook terug met een paar oude tracks en hits van zijn album Voyage Direct.
Dave Clarke is a busy man. De in Amsterdam wonende Brit is gastheer voor zijn internationale dj collega's, presenteert tussendoor nog even een aflevering van WHITENOISE op 3FM en host op zijn geheel eigen manier ook nog een paar panels tijdens de conferentie. Tijdens de panels en de radioshows etaleert Clarke zijn droge humor. Grappend en grollend met Derrick May bijvoorbeeld, zoals afgelopen donderdag tijdens de network bash. Maar als de techno-piloot in zijn cockpit op het podium staat is er opperste concentratie en een serieuze blik. Old school house, acid, alles knalt op vol tempo voorbij, de overvolle Max ratelt en in de finale schuiven flarden uit Clarke's Archive One verleden langs het metalen plaatwerk.
'Disco nights. House. Let your body freak.' Carlos Abraham Duque Alcivar houdt van zijn omlaag gepitchte stem, zoals Armin van Buuren houdt van zijn auteursrecht. In bijna ieder nummer pakt hij de microfoon er even bij. De simpele frasen houden de tweaky set van de New Yorkse (via Ecuador) veteraan - in 1983 kocht hij zijn eerste synth - speels en luchtig. 'The dj's pumpin, the party stompin', meer dan zulke holle, klassieke zinnen hoef je op zo'n avond ook niet te horen om nog een extra zetje te krijgen richting oneindigheid.
Robert Hood, op sportschoenen en in hip trainingspak, hoef je ook niets meer te vertellen over de opbouw van een goede set. Jammer alleen dat niet iedereen daar respect voor heeft. Een overenthousiaste raver klimt op het podium en komt naast Hood dansen. Daar is de Amerikaan niet van gediend. Als hij de danser wil wegjagen loopt die met olifantenpoten voor de draatafels langs. De naald huppelt vrolijk over het vinyl en de zaak ligt binnen enkele seconden stil. Noodstop. Hood kan er eigenlijk alleen maar hoofschuddend om lachen. Hij start de zaak weer op en de trein dendert verder onder luid gejuich van de inmiddels volgelopen kleine zaal.
Green Velvet tenslotte, brengt wat klap terug tussen de boems en dat is na een twee uur de doordaverende set van Clarke ook wel even lekker. Het is tijd voor de percolator uit Chicago, vandaag in zijn gewone kloffie. Na flink wat gemaal en gefilter gaat het in een lange lijn door richting La La Land.