Hoewel ADE de perfecte gelegenheid is om nieuwe sterren aan het firmament te ontdekken, onbekende clubs te ontdekken en je te vergapen aan de diversiteit die de muziek te bieden heeft, is het ook goed toeven onder de meer gevestigde namen van het festival. Misschien wel de meest gevestigde van allemaal is houseveteraan Joost van Bellen, die op deze avond met een SuperRauw een waardig einde maakt aan de driejaarlijkse samenwerking met het podium aan de Lijnbaansgracht. Eerder op de avond stonden de Oostenrijker Dorian Concept en Amerikaan Flying Lotus in de Max.

Drie jaar vertoefde Rauw binnen de muren van Melkweg. Tijd voor iets nieuws, besloot Rauw-Godfather Joost van Bellen. De paden van dansend Amsterdam nauwgezet volgend – eerder resideerde de avond in Club 11 – kwam Van Bellen terecht bij TrouwAmsterdam. Om de Melkweg-periode een passende afsluiting te geven werd voor ADE een SuperRauw uit de kast getrokken met acts die die naam waarmaken. Boys Noize, Housemeister, Aeroplane, Bart B More en Djedjotronic sierden met Van Bellen zelf het affiche. Het programma, dat het publiek over twee zalen kon verdelen, kende in De Max met Bart B More, Housemeister, Boys Noize en Djedjotronic vooral een harde techno/electro-kant, waar in de Oude Zaal indiedisco en de lichtere elektronische genres te horen waren.

Hoe anders ging het er aan het begin van de avond aan toe. Dorian Concept en Flying Lotus beten het spits af in de Max. Het zijn namen die zich maar met moeite in een hokje laten duwen: op FlyLo werden al de etiketten dubstep, hiphop, IDM en electro geprobeerd, maar nooit lukte het om een sluitende definitie te bedenken voor de creaties van de Californische beatmaker. Wat dat betreft sluit hij  naadloos aan bij voorprogramma Dorian Concept. De jonge Oostenrijker staat in eigen land bekend als groot talent, en weet dit met manische elektronica, voortdurend opgejaagd door hyperstuiterende keyboardgekte en 8-bits bliepjes, meer dan waar te maken. Een vergelijking is ook hier lastig te maken, maar Concept zit aan de elektronische kant van Prefuse 73, met minutenlange improvisaties van opgerekte en vervormde toetsenmania. Gelukkig laten de toeschouwers zich niet afschrikken door deze complexe cocktail, zodat Flying Lotus na een korte onderbreking aan kan treden voor een goed opgewarmd publiek.

En dat is te merken. Als de eerste lome, diepe en uitzonderlijk harde bassen stroef op de zaal af schuiven wordt duidelijk hoe gretig de Max is. Het laat zich aan het handje meevoeren door FlyLo zelf, die als altijd het goede voorbeeld geeft en meer danspassen zet dan wie dan ook. Hij bouwt zijn eigen feestje, en waarom ook niet? Het maakt het niet altijd even strak, nee: de timing van Lotus staat omgekeerd evenredig in verhouding tot zijn alcoholconsumptie – en die is behoorlijk. Juist die voortdurend tegen de grenzen van maat en ritme aan schurende bassen zetten de boel op scherp: Flying Lotus is niet makkelijk en bepaald niet toegankelijk, maar de zwalkende beats, flirts met drum ‘n’ bass, techno en natuurlijk het toch al spannende eigen materiaal, vormen een verrassend dansbare set, zo aan het begin van de avond.

Aan het eind van de rit blijkt dan ook dat beide partijen nog geen genoeg hebben: een meisje klimt het podium op, geeft FlyLo een zoen op zijn wang, en danst het publiek weer in. Het mag exemplarisch worden genoemd voor het enthousiasme en de sfeer, net als de eindeloos durende toegiften die door de zaal gevraagd worden. Uiteindelijk moet de stagemanager er tijdens de laatste toegift aan te pas komen om de set te beëindigen; het knellende tijdschema laat zich niet verder oprekken. Lotus haalt de schouders op, lacht samenzweerderig naar publiek en vraagt of er nog een verzoeknummertje (“And some weed?”) is. Als ook die gespeeld is – GNG BNG, “Because a lady asked me” – springt Lotus het publiek in en baant zich door de kluwen mensen via een wat onorthodoxe weg naar de kleedkamer.

Het naar buiten vegen van het uitgelaten FlyLo publiek gaat dan ook niet helemaal moeiteloos. Als het hippe v-halsjesvolk eenmaal heeft plaatsgemaakt voor een wat meer mainstream publiek, is in de Oude Zaal voor de laatste keer aan de Lijnbaansgracht Van Bellen begonnen als opwarmer van zijn eigen feestje. Vanavond is zijn rol meer een ceremoniële. Het duurt dan ook niet lang voordat hij zijn plek achter de decks opgeeft voor Villa, een Vlaams duo dat in zijn remixes geen grenzen stelt aan genres. Het voortdurende manisch heen- en weer schieten tussen discoklassiekers en smartlappen van Anita Meyer doet wat goedkoop over, de sfeer is die van een hockeyfeest dat maar niet echt lekker uit de verf wil komen. Gelukkig heeft Aeroplane’s Vito de Luca  – Stephen Fasano, de copiloot van het voormalige duo sloeg in juni van dit jaar een andere muzikale richting in – meer feeling voor het publiek. Ook zijn sets waaieren breed uit, maar blijven beperkt tot het dansbare.

Toch moet wie daar echt werk van wil maken in de Max zijn, waar Rauw met Bart B More, Housemeister, Boys Noize en Djedjotronic een hard electrorock- en technogeluid laat horen. Het is erg ‘van dik hout zaagt men planken’ dat de klok slaat, gespeend van enig raffinement, maar de recht-toe-recht-aan bassen gaan erin als zoete koek. Bij Bart B More en Housemeister blijft het nog wat rustig, maar bij hoofdact Boys Noize ontploft de zaal.

Noodgedwongen moet de Duitse al na een kleine tien minuten wat gas terugnemen, om daar al snel weer overheen te vlammen. Zo blijft het publiek voortdurend gretig en energiek: moshpits bouwend en crowdsurfend bereikt de broeierige sfeer een knallend hoogtepunt met singles Kill The Kid en Erole Attack, en remixes van Bloc Party en Kaiser Chiefs. Weinig experimenteel en behoorlijk voorspelbaar, maar dat geldt ook voor de  midnight snacks van de Febo die als altijd weer gretig aftrek vonden in de Utrechtsestraat.