Bij binnenkomst warmt Boye (foto) de Max-zaal op. Of nouja, ‘opwarmen’ is misschien niet helemaal het juiste woord: Eerder op de avond had De Sluwe Vos zijn releaseparty en veel mensen zijn blijven hangen. Het is duidelijk hoorbaar dat Boye de fakkel van hem heeft overgenomen. Hij draait een frisse, opzwepende set met hier en daar wat UK-invloeden en weet de energie goed vast te houden. En met zo’n housetiran voor je is dat knap te noemen. De set is veelzijdig, maar logisch en blijft daardoor boeien tot op de laatste minuut. Nummers als ‘Kerri Chandler - 11th Hour’ zijn een goed voorbeeld van de melodische, maar hoog dansbare nummers met lekker veel groove, die de aandacht van de bezoekers weten te claimen. 

Het is half twaalf en dat betekent dat de oude zaal inmiddels open is. Hier staat Elias Mazian achter de draaitafels. Heftige nummers worden afgewisseld met meer vriendelijke, organische platen. Als er een woord gekozen zou moeten worden voor zijn set zou dat dan ook ‘emotie’ zijn. Heerlijke klappers als ‘Genius Of Time - Juno Jam’ doen zijn werk en Elias lijkt het publiek goed mee te krijgen. Wat opvalt is dat veel van de tracks die hij draait speciale features hebben waardoor de set interessant blijft. Voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de ‘slidende’ flute in de track “Jovonn - Flutes”. Een track die hij vervolgens weer afwisselt met een contrasterende track met veel bass. Kortom: een hele fijne set waar ook qua mix weinig op aan te merken valt. Toch ontbreekt het aan sfeer in de zaal en blijken de kortstondige uitbarstingen tot dansen van het publiek slechts korte stuipstrekkingen. 

Het gebeurt niet vaak dat een set van Tom Trago teleurstelt en ook deze keer is dit niet het geval. De energie in de Max zaal voelt anders dan in de oude zaal en Tom speelt daar goed op in. De muziek is verre van oppervlakkig, maar wel wat meer behapbaar. Tracks als de door hem zelf geproduceerde ‘Two Together’ en een remix van ‘Audiojack - Stay Glued’, maar ook ‘Sound Stream - Julie’s Theme’ passeren de revue en hebben zijn effect op het publiek. Maar ook hier zijn de energievlagen in de zaal slechts van korte duur.

In de oude zaal is Elias aangekomen bij het einde van zijn set. Hij heeft zijn set inmiddels op weten te rekken tot aan acid en is daarmee een perfecte opwarmer voor Paul Woolford.

Paul Woolford draait opzwepend en dansbaar. De rauwe tonen komen heftig aan en eisen nieuwe energie op van de bezoekers. Er worden veel nummers gedraaid met harde kicks en acid, veel acid. Hij draait regelmatig breakbeat platen om het energieniveau weer te neutraliseren, om vervolgens terug te komen met een nummer dat nog heftiger is. Over het algemeen geniet de zaal, maar hier en daar zit er toch een (veelal breakbeat) plaat tussen die bij sommige bezoekers niet iets los maakt. Het is pas aan het einde van zijn set dat Paul zich écht laat gelden. Hij besluit een jungleplaat te draaien die werkelijk inslaat als een bom. Het publiek gaat voor de eerste keer vanavond écht uit zijn dak. Dit wordt alleen maar beter als hij besluit om zijn remix van Tessela’s ‘Hackney Parrot’ te draaien, die hij onder alter ego ‘Special Request’ heeft uitgebracht. Daarna maakt hij het af met een bizarre oldskool rave-track, die zijn gedoodverfde status als partycrasher definitief verzilvert.

In de Max is het de beurt aan Bicep, het Ierse duo, toch wel de headliner van de avond. De sound bevindt zich in een wat gepolijster jasje dan de andere artiesten van vanavond en de set verloopt dan ook wat meer voorspelbaar dan bij de rest. Er zit veel groove in en de platen sporen aan tot dansen, maar een muzikaal hoogstandje is het zeker niet te noemen. Aan het einde maakt Bicep een stuk goed wanneer de Detroit-house kant wat meer opgezocht wordt en uiteindelijk ook de overstap gemaakt wordt naar techno (Truncate - Room Mode). 

Daarmee krijgt deze nacht twee gezichten. Alhoewel het muzikaal gezien in grote lijnen prima was, ontbrak de ziel in de avond toch. De keren dat er echt gedanst werd waren op één hand te tellen en van échte magische momentjes was geen sprake. Heeft dit te maken met de Melkweg? Misschien. Het poppodium vecht al een tijdje tegen het stigma van locatie met een gebrek aan sfeer. Of speelt de gretigheid van het publiek een rol? Met steeds meer evenementen en line-ups in de hoofdstad en daarbuiten is het de vraag of 5 Days Off nog wel bestand is tegen de moordende concurrentie. Vragen die dit jaar misschien niet allemaal beantwoord kunnen worden, maar ons - nu al - wel erg nieuwsgierig maken naar 5 Days Off 2016.