Een dancefestival als 5 Days Off heeft te maken met de tijdsgeest. Zeker wanneer een bandjesavond gepland is, speelt relevantie, het geluid van nu en de toon van de avond een grote rol. In elektronica gedreven popmuziek geldt, meer nog dan in de rockmuziek, dat je het ene moment hot bent en het andere moment not.

De Finse meisjes van Le Corps Mince de Françoise zijn vrouwen geworden. Ze zijn onderweg een vriendin verloren, hebben een drummer opgepikt en hun naam ingekort tot LCMDF. De vrolijke electroclash en geschminkte koppies zijn verruild voor zo mogelijk nog vrolijker en sterk ritmisch gedreven popliedjes. De ene dame fungeert als zoetgevooisde voorvrouwe, de ander speelt gitaar. Daarnaast komt een boel geluid uit een kastje. De liedjes zijn van het type meezingen voor de spiegel in een haarborstel of shampoofles. De producties zijn verzorgd en hebben een hippe nineties feel. Denk aan The Ting Ting’s met Ace of Base invloeden. De singles Future Me en Take Me To The Mountains zijn instant hits en doen het live erg goed. Jammer dat het maar langzaam vol loopt. Het aankomende album zou met een goede aanpak wel eens een hit kunnen worden. Een prima opening van de avond.

Aan het Spaanse Crystal Fighters om dit op te pikken. Dat lukt ze direct met sterke nieuwe nummers, enthousiaste bandleden en volledige overgave van zanger Sebastian. Je moet van zijn intensiteit, euforische hippiehouding en schelle stem houden, maar feit is dat deze band vroeg op de avond de zaal al aan het dansen krijgt. Een dame blijkt ingeruild voor een jongeman, maar daar let niemand op, het is malle Sebas die de show steelt. Jammer dat zijn Engels niet zo goed is waardoor zijn teksten en oppeppende woorden tussendoor lastig te verstaan zijn. Maar wacht even: Sebas is Brits, er zit nog een Brit in de band en een Amerikaan. Enkel die dame is Spaans. Waarom dan dat malle accent? In interviews doet hij dat niet. Het maakt eigenlijk niet zo veel uit want de liedjes doen het werk. In The Summer, At Home en Plage worden luidkeels meegezongen en flamenco-explosie Follow zorgt zelfs voor de eerste extase: springende mensen en vuisten in de lucht. De invloeden zijn slim, want nog niet opgebruikt en de zomerse associaties doen het goed aan de vooravond van de lente. Ook hier weer schaamteloos gebruik van de nineties housefeel. Kan haast niet anders dan dat de Lowlands Bravo-tent plat gaat voor Crystal Fighters.

De vaart gaat direct uit de avond met het speciale optreden van het Amsterdamse bitsjazzduo Knalpot. Ze spelen een alternatieve live-soundtrack bij een korte film in de traditie van Stanley Kubrick en David Lynch, maar dan nog veel abstracter. Met een flinke setup en kekke oversized caps start de soundtrack met diepe drones, zuigende bassen en verstopte glitches en kraakjes. Het rumoer uit de volle zaal is niet te doen. Pas na tien minuten ontvouwt zich een drukkende industriële freejazz-feel, maar de halve zaal is inmiddels al weggelopen. Bitcrushes en flanged gitaarnoise wordt enigszins behapbaar door de knappe drumpartijen. Bekkens en diepe basgitaargrooves versterken de ongemakkelijke erotisch geladen beelden. Wanneer de film voorbij is en er nog amper vijftig man in de zaal staan gaat het duo nog even los in een zware mix van mathcore en black metal. Dan is het stil, klinkt er applaus en kan de avond weer verder met popmuziek. Dit was een mooi experiment, maar op de verkeerde plek op de verkeerde avond.

Vierenhalf jaar geleden verscheen het debuutalbum van het Belgische Goose. Geproduceerd door de gebroeders Dewaele (2Many Dj’s/Soulwax) en midden in de fidgethouse trend trokken ze er volle zalen en festivalweides mee. Maar wat doe je als die schurende Boys Noize/Soulwax/Justice-sound wel zo'n beetje voorbij is? Dan kun je van het toneel verdwijnen, de trend negeren en stug doorgaan of iets nieuw proberen. Het tweede album Synrise dat eind vorig jaar verscheen zit een beetje tussen behoud en ‘nieuwe’ klanken in. Tussen aanhalingstekens, want nieuw zijn de vintage synthesizers en Italo discoklanken natuurlijk niet. Hip wel, maar dan enkel goed gedaan. Dat is Synrise zeker niet en de plaat is dan ook aardig geflopt in Nederland.

Live ontstaat er nu een vreemde situatie waar de oude hits als Black Gloves, British Mode, Low Mode en Bring it On voor volledige gekte zorgen en nieuwe nummers behoorlijk dood vallen en nauwelijks herkenning oproepen. Dit optreden kent werkelijk momenten waar de hele zaal met vuisten in de lucht slaat, mensen op schouders van andere klimmen en meisjes extatisch droogneuken, maar vijf minuten later staart een volle Paradiso naar vier fletse jongens die discogedreutel uit hun apparaten persen. Enkel single Words werkt echt goed. Misschien hadden deze jongens beter nog twee jaar stoempherrie moeten maken en dan gewoon stoppen in plaats van dit schizofrene gedoe. Er zijn mensen die vinden dat een gesloopte zaal betekent dat het een goed optreden was. Trek in dezen vooral je eigen conclusie.

D/R/U/G/S is een trance-techno duo uit Manchester. Vandaag had een van de heren schijnbaar vrij, wat voor een gemankeerde solo-set zorgt. De platenkeuze is sterk, maar de mixen zijn bij vlagen gewoon amateuristisch. Ene plaat voorzichtig wegdraaien, volgende in laten komen en vorige plaat nog acht keer lelijk terugdraaien. De constante 140bpm werken goed op het tijdstip en de levensgrote visuals voegen wat toe aan het saaie beeld van een jongen die aan wat knopjes draait. Zijn laptop staat op de grond waardoor niet duidelijk wordt wat nu allemaal live is en wat niet. Dan weer een mooie opbouw, een spaarzame break voor nuance, flanger en weer knallen op z’n Underworld’s. Maar weer knalt de nieuwe track er lelijk in en toont de dj een ongemakkelijke grimas. Misschien nog maar eens terugkomen met je collega.

Ondertussen zit er genoeg drank en adrenaline in de mensch en had de grote zaal prima verder gekund met de hitfabriek van pauze-dj Arnold. Toch wordt het Franse liveproject The Shoes warm onthaald. Twee man zorgt voor live percussie, eentje zingt en doet toetsen de ander zingt en speelt gitaar. Opvallend goede zang en liedjes werken ook onder deze omstandigheden. Het is een soort moderne Slagerij van Kampen dat ideeën leent van Lykke Li, MGMT en Empire of the Sun. Op plaat werken ze veel samen met gastartiesten, waardoor er tijdens dit optreden nog wel eens zang klinkt zonder dat we iemand zien zingen. Bij een dj is dit geen probleem, maar bij deze liveact is het een rare gewaarwording. De producties zijn divers, maar voorop staat het liedje, dat vaak goed in elkaar zit. Luister bijvoorbeeld eens het nummer Stay the Same, dat van Hot Chip had kunnen zijn. Dit was een leuke kennismaking met The Shoes.

Direct volgt in de kleine zaal een volgende kennismaking. Ditmaal met het Nederlandse The Benelux. Over die bandnaam hebben we het niet meer en dat voorman Jaap op andere momenten druk is met zijn Hit Me TV is hem ook snel vergeven. Dit is namelijk een heel leuke, frisse band met goede nummers, een prima sound en een heel aardige liveshow. Het viertal staat opgesteld in een halve cirkel met lichtbakken om ze heen. De liedjes zijn heel hoekig en springerig. Dit haalt soms de vaart uit het optreden, maar blijft wel hangen en is goed dansbaar. Een The Clash’iaans liedje is een potentiële hit. Daarna volgen nog twee funkliedjes en een soort Rage Against the Machine met 220 volt adapters. De slottracks zijn groots en slepend waarbij de nasale zang gaat irriteren. Maar dit was zeker niet het laatste wat we van The Benelux zullen zien. 5 Days Off is over de helft en Paradiso stroomt uit richting slaapkamers en afterparty’s.