Al meer dan vijftien jaar bezit hij de platenzaak. Hij verhuisde van een achterafstraatje in de Amsterdamse Jordaan naar de bruisende Ferdinand Bolstraat. Oud-kunstenaar Hans Steehouwer, eigenaar van de Amsterdamse platenzaak Record Mania, werkt hier nog steeds met veel plezier.
‘Ik begon deze platenzaak om een functie te krijgen die ik een beetje miste. Ik was beeldend kunstenaar en was niet zo goed in netwerken. Ik zat daar maar op mijn zolderkamertje met relatief weinig inkomsten. Uiteindelijk, in de jaren ’90, begon ik met het bezoeken van een aantal platenbeurzen in Nederland en het buitenland. Dan sjouwde je dozen vol met platen van de vierde verdieping naar je autootje. Via een kennis kreeg ik uiteindelijk de beschikking over een pand in de Jordaan, waar ik mijn zaak startte.’
Een platenzaak met karakter: dat is de Record Mania zeker. Grote posters van verschillende artiesten sieren de wanden van het kleine zaakje. De kleur oranje overheerst in de winkel, waardoor het een retro uiterlijk krijgt. Enkele mensen snuffelen in de grote platenbakken die overal in de winkel te vinden zijn. Net even die ene plaat vinden die je al een hele tijd zocht: de klanten van Hans maken het vaak mee.
‘Ik probeer vooral platen te verkopen die je niet overal ziet. Bijzondere platen. Platen die moeilijk te vinden zijn. Mensen die iets specifieks zoeken in mijn winkel weten daar soms veel meer over dan ik. Ik bezoek nu geen platenbeurzen meer. Er zijn veel mensen die hun platen, soms collectors items, aan mij verkopen. Als het om grote hoeveelheden platen gaat, ga ik nog wel eens naar mensen toe. Dan koop ik bijvoorbeeld drieduizend jazzplaten. Er zit dan weer van alles bij. Er zijn zoveel platen die mensen zouden moeten beluisteren. Zo vind ik Tony Joe White van Tony Joe White nog steeds een fantastische plaat. Die heb ik laatst twee keer verkocht binnen een kwartier. Het is eigenlijk gewoon een gezelligheidsplaat, niet eens zo speciaal.’
Voor de gelegenheid wordt het plaatje even opgezet. Een schel saxofoongeluid vult de winkel. Een echte rauwe blues/funkplaat. ‘Ik luister vaak naar dat genre muziek. Toch heb ik een heel veelzijdige muzieksmaak. Pop, reggae, een beetje klassiek: de dynamiek van een plaat wint het altijd van een cd. Klassieke muziek, bijvoorbeeld, bereikt soms zo’n hoogtepunt waarbij je denkt van POW! Een plaat heeft die power. Een cd niet. Als ik echt wil gaan zitten voor muziek, zit ik voor het geluid van een plaat. Niet voor het geluid van een cd.’
Toch verkoopt Hans wel cd’s in zijn zaak. ‘Cd’tjes moet ik wel verkopen. Als het niet zo goed loopt met de zaak, heb ik altijd wel wat omzet door de verkoop van deze cd’s. Je moet geen platenzaak beginnen als je een hoop geld wilt verdienen. Het is hard werken voor een minimaal inkomen. Toch merk ik vrij weinig van de downloadcultuur van de laatste jaren. Als je voor vier euro een cd’tje kan kopen, met een mooi boekje erbij, doen mensen dat net zo graag.’
Ook toeristen belanden nog wel eens in Hans zijn zaak. Dat was vroeger wel anders. ‘Ik zit nu bijna negen jaar in de Ferdinand Bolstraat. De eigenaar van het pand in de Jordaan wilde zijn huis verkopen, dus toen moest ik daar weg. Toch vind ik de Ferdinand Bolstraat een leukere locatie om mijn platenzaak te huisvesten. In mijn pand in de Jordaan kwamen meer introverte verzamelaars. Je moest maar net weten dat ik daar zat. Hier komt een veelzijdiger publiek.’
De Record Mania is een grote bekende in de Amsterdamse muziekscene, maar tijden veranderen. De cd blijft domineren in de hedendaagse muziekcultuur. Voor Hans en zijn Record Mania verandert dit weinig. ‘Ook al is het geen vetpot, ik zal er niet snel mee stoppen!’