De jaarlijks bandjesmarathon van Nederlands aanstormend rocktalent is met de finale in de Melkweg weer ten einde. De bijbehorende faam, media-aandacht, professionele hulp en natuurlijk het geld zijn een kickstart voor iedere band die de wereld wil veroveren. Voor de bezoekers is het net zo spannend als voor de artiesten, want het hoge niveau en afwisselende aanbod maakte het moeilijk een favoriet aan te wijzen.

De finaleavonden van de Grote Prijs van Nederland staan garant voor het beste muzikale talent van het jaar, verdeeld over vier categorieën. De rock/alternative-avond van 2011 in de Melkweg is hierop geen uitzondering: de zes bands spelen allen op hoog niveau. De avond zit strak in elkaar en wordt leuk aan elkaar gepraat door Horace Cohen. Ondanks dat alle bands zeer verschillend zijn in hun muziekgenres en imago, is er geen band die er met kop en schouders bovenuit steekt. Een spannend avondje voor de aanwezige muziekliefhebbers dus.

De avond word afgetrapt door The Information, die de meest intellectuele muziek van de avond verzorgen. Gekleed in het zwart met hippe hoedjes en een hoog skinny-jeansgehalte brengen ze treurige, maar meeslepende indie-western rock doorspekt met samenzang en bluesy gitaarsolo's. Stuk voor stuk mooie liedjes, die helaas soms wat tegen het zeurderige aanhangen. Het feit dat ze de avond openen en de muziek niet bepaald uitnodigt tot een feestje, brengt dit de band ondanks de hoogkwalitatieve nummers helaas meteen op achterstand.

Het tekort aan stage presence wordt al snel aangevuld wanneer The Pikeys aan hun bliksemset beginnen. Deze opvallende kerels brengen een mengelmoes van alle stevige soorten rock die de afgelopen decennia is gespeeld. Gekleed in hempies en een bonten pooierjas brengen het beste van stoner, oude hardrock en een vleugje punk samen tot stevige bass-driven liedjes met een flinke portie lol en energie. Ondanks dat het rockmengsel soms eerder tot een allegaartje verwordt, geven deze gasten een lekkere show weg en zoeken ze contact met het publiek. 

Evant Garden, de derde band van de avond, is het minst makkelijk in hokje te stoppen. Niet zozeer omdat hun poprock teveel genres samensmelt, maar juist omdat er weinig karakteristieks valt te vinden. De nummers zijn op zich sterke rockplaten met soms wat aanstellerige zang en interessante drumpartijen, maar simpelweg niet catchy genoeg om te blijven hangen. Deze kritiek is echter totaal niet van toepassing op het laatste nummer van hun set. Dit nummer behoort tot één van de beste tracks van de avond en kan zo worden gespeeld als voorprogramma van 30 Seconds To Mars.

Waar de meeste bands zich verschuilen achter een muur van gitaarherrie, is de vrolijke flowerpowerpop van Stefany June een frisse afwisseling. Als een stel hippies verkleed in kleurige broeken maken ze lekkere popliedjes waarbij niemand zijn heupen stil kan houden. Alhoewel de hele zaal binnen no-time verliefd is op de aandoenlijke zangeres met gebroken Duits accent, kan hiermee niet worden verhuld dat de band muzikaal niet de sterkste is van de avond. Ach, wat maakt dat ook uit met zo'n gezellig verkleedfeestje?

Het drietal Woot, afkomstig uit de hofstad, samen met ogenschijnlijk ingehuurd groepje groupies is deze avond naar de hoofdstad afgereisd om die hoofdprijs te winnen. Met een overdosis zelfvertrouwen brengt deze band beukende bluesrock ten gehore, geïnspireerd op oude rock als Cream en Deep Purple. Een vergelijkbaar concept als dat van DeWolff, alleen is helaas de opbouw van de nummers vaak minder spannend. Gelukkig wordt dit gecompenseerd door een dijk van een performance. Een krachtig middenmootje.

Als laatste finalist zijn daar de powerpoppers uit het zuiden. Sparrow Falls speelt lekkere poppy punk, gebracht door 7 bescheiden, maar enthousiaste lui. De nummers gaan als een trein en de energie zit er lekker in. Maar ondanks dat de nummers rocken als een tiet, is soms de rode draad in het nummer kwijt door de onduidelijke structuur en losgeslagen drumpartijen. Ondanks dat levert de combinatie van Maastrichtse gezelligheid en frisse punk Sparrow Falls later de Xite publieksprijs op.

Nadat alle zes de finalisten hun spullen hebben opgeruimd, is er nog een verrassing als afsluiter. Terwijl de jury zich beraadt over de winnaar van de avond, voorziet Ethereal, de winnaar van vorig jaar, ons van een stevig maar ijzersterk intermezzo van melodische metal. Zonder gêne laten deze heren zien waarom ze vorig jaar gewonnen hebben. Hun show is gevuld met wiskundig correcte guitarshredding, dubbele bassdrums en gegrunt over apocalypsen, demonen en wat dies meer zij. Wakker worden! Geniale takkeherrie.

Na deze marathonsessie van Neerlands beste aanstormende rocktalenten is het tijd voor Horace om de winnaars bekend te maken. Net als in het overschot aan talentenshows op tv wordt de spanning hoog opgevoerd.... met hele lange stiltes..... totdat de winnaar bekend wordt gemaakt. Ze hadden het zelf al voorspeld, en krijgen nog gelijk ook. De arrogante Haagse rockers van Woot gaan er met de befaamde prijs vandoor: een voortzetting van de Haagse rocktraditie! De band en de groupies waren maar al te blij met het prijzengeld, de videoshoot, de persfoto's, studiotijd en natuurlijk een grote beker die de band krijgt aangeboden.

Of de prijs bij de juiste band terecht is gekomen, kunnen we pas in de toekomst zeggen. Hopelijk kunnen ze volgende keer hun attitude thuislaten en de energie in hun muziek steken. Het ga ze goed.

Gezien: Finale rock/alternative Grote Prijs van Nederland 2011, Melkweg, 10 december 2011