Hoe zijn de Whispering Sons tot stand gekomen?
Sander P: “Ik, Kobe en Lander waren al een aantal jaar bezig met muziek. We begonnen samen bandjes. Zo zijn we een beetje bij elkaar gekomen en hebben we een richting gevonden in de muziek die we wilden maken. We speelden eerst covers en daarna zijn we maar meteen erg slechte nummers gaan maken. We merkten dat we wat misten en toen hebben we...”
Fenne (onderbreekt): “Fenne gevonden op straat.”
Sander P (vervolgt): “Fenne ergens gevonden in een grot, een muf donker hol. Nee, via via wisten we dat Fenne kon zingen. Toen hebben we haar gecontacteerd, en het klikte wel.”
Hadden jullie je typische geluid toen al?
Lander: “De eerste jaren waren we vooral veel aan het proberen. We zaten alleen niet echt in een periode dat we konden doorwerken, ik studeerde in het buitenland en Fenne ook. Na die periode toen iedereen terug was viel alles op zijn plek. De eerste twee jaar was echt een periode waarin we dat geluid hebben ontwikkeld.”
Whispering Sons: van Humo's Rock Rally tot Paradiso
Whispering Sons was dit jaar de verrassing van Humo's Rock Rally en begon in deze grootste live competitie van België als ware underdog. Tijdens de wedstrijd veroverde de band uit Houthalen-Helchteren echter al snel vriend en vijand met hun typisch eigenzinnige ijskoude herkenbare postpunk stijl. Voor de show in de kleine zaal van de Paradiso trokken we met het vijftal door de stad.
Jullie hebben jezelf naar een nummer van de Deense band Moral vernoemd. Hebben jullie de bandleden van Moral ooit gesproken hierover?
Fenne: “Had jij (Sander P) niet ooit eens een bericht gestuurd?”
Sander P: “Ik had de zangeres geprobeerd toe te voegen op Facebook. Alleen geen reactie gehad, misschien zijn ze die periode zat intussen, het is al lang geleden. Ik weet ook niet of ze nog in de muziek zitten. Misschien hebben ze inmiddels wel allerlei andere dingen gedaan. Ik had ze geprobeerd een bericht te sturen dat we het nummer Whispering Sons hebben gecoverd en dat we onze band ernaar vernoemd hebben en of ze het wilden luisteren. Nooit meer iets op teruggekregen… Dus dat was het einde van dat verhaal, haha. Ik werd straal genegeerd.”
Maar jullie waren dus wel nieuwsgierig?
Sander P: "Ja, ik denk dat ik het daarom ook heb gestuurd. We waren benieuwd wat ze ervan vonden dat wij als klein bandje uit België geïnspireerd zijn geraakt door een nummer waarvan zij waarschijnlijk dachten dat het allang begraven was."
Sander H (fantaseert er op los): “Misschien zijn ze nu wel zo compleet beschaamd voor de jaren 80 dat ze er niks mee te maken willen hebben. Zijn het nu van die topmanagers op hoge functies, of zakenlui. We weten het niet. Misschien willen ze gewoon hun verleden achter zich laten.”
Moral is ook eigenlijk best wel een obscuur bandje. Hoe komen jullie bij dat soort band terecht als inspiratiebron?
Fenne: “Er is een site die heet obscure post punk, haha.”
Sander P: “Nee het werkelijke verhaal is veel erger, er was een Piratebay persoon, 80zforever heette die kerel. Die poste elke week vier obscure post punk platen op de pirate..”
Sander H (onderbreekt): “Haha, je gaat toch niet in een interview zeggen dat je op the pirate bay...”
Sander P: "*kuch* Ik bedoel compleet legaal gevonden op iTunes natuurlijk en daar kocht ik dat soort platen wekelijks voor 99 cent. Ik luisterde echt alles. Negentig procent was echt pure nonsens, dat waren echt platen waarvan er maar 5 stuks waren gedrukt. Echt superrare muziek vaak, heel mijn computer staat er nu vol van. Dat ene album van Moral was een welkome vondst. Zo ben ik bij dat nummer ‘Whispering Sons’ terecht gekomen. We waren opzoek naar nummers die aansloten bij onze stijl en zo geschiedde.”
Fast Forward and Rewind
Ik kon het slecht verteren dat Whispering Sons nooit te weten zouden komen wat Moral van hun muziek vond. Misschien was het zelfs nog wel slechter te verteren dat de leden van Moral nooit zouden weten dat hun ruim 30 jaar oude album zo’n impact op de Belgische band heeft. Het Deense Moral was actief tussen 1981 en 1985. De band bestond uit zangeres Hanne Winterberg, gitarist Marco Andreis en Ingolf Brown op de synths. Na een kleine zoektocht kwam ik er al snel achter dat oprichter Ingwolf Brown helaas in 2012 is overleden. Tot mijn grote vreugde waren Hannah en Marco wel te achterhalen. Beiden reageerden met blijdschap en verbazing dat hun muziek met zulk enthousiasme werd beluisterd.
In een eerste reactie liet Marco weten: “I was taken 36 years back...Nico-like lead singer - and laser-cutting guitars Exiting after so many years!” Hannah reageert al even enthousiast en merkt op hoe bizar het is jaren later je eigen muziek door anderen terug te horen. “Listening to a cover version of our song is like looking through the mirror, quite un-heimlich!” Marco voegt daar nog aan toe: “Indeed a strange feeling, especially keeping in mind that the original version was recorded more than 30 years ago...voices from the past!”.
Ondanks de lange tijd geleden weet Hanne nog goed waar de titel Whispering Sons vandaan kwam en wat het betekende. “The 'Whispering Sons' lyrics were written by Ingolf. It is a poem evolving around the authorship of William S. Burroughs as is evident in lines like' Towers open fire...'. But the whispering sons were men who - unlike Burroughs - expressed themselves indirectly and discretely. Ingolf had a great veneration for artists like David Bowie, John Cage, Robert Fripp - and especially Brian Eno. These men - along with the Danish musician Jens Valo - were, he felt, whispering. Not necessarily because they performed 'sotto voce' but because they had a subtle, intricate and slightly roundabout way of expressing what it was all about.”
Back to the Future
De muziek van Whispering Sons wordt op hun eigen website omschreven als post punk. Er staan momenteel wel meer bands in dat genre in de spotlight. We kunnen wel stellen dat er sprake van een post punk revival. Gevoed door een groeiende interesse in het begin van de jaren 80.
Hoe verhouden jullie je tot die revival?
Sander P: “Het is niet dat we onszelf alleen maar willen profileren als een post punk band. Ik denk dat we wel breder zijn dan dat. We willen daar niet extreem in gaan met bijvoorbeeld allemaal zwarte oogschaduw. We willen een balans vinden waarin we in die stroming mee gaan, maar niet ons zelf verliezen.”
Sander H: “We proberen te vermijden dat mensen zeggen dat we een bandje zijn dat alleen de jaren 80 kopieert. We proberen er echt wel nieuwe elementen in te steken. Buiten dat zijn wij vijf mensen die van zichzelf een buitengewoon brede muzikale interesse hebben in muziek. We hebben elkaar gevonden in donkere melancholische dingen.”
Daardoor lijkt jullie muziek wel een soort niche, een beetje het buitenbeentje. En ondertussen hebben jullie daarmee wel de HUMO Rock Rally gewonnen, de meest mainstream band wedstrijd van België. Hadden jullie dat ooit verwacht?
Kobe: “Nee we waren zelfs al blij als we bij de eerste 100 zouden komen. We wilden een iets groter publiek bereiken, dat was ons doel met het inschrijven voor de wedstrijd. We hadden nooit gedacht dat we ook uitgekozen zouden worden.”
Sander H: “We dachten gewoon: het kan geen kwaad. Wie weet als we geselecteerd worden dan kunnen we eens een optreden doen voor 100 man. En dat bleef dan maar goed gaan en steeds beter lopen. Het heeft een heel absurd einde gekregen met ons als winnaar. Ja...what the fuck?”
Eten aan de gracht
Er blijkt geen woord gelogen dat de muzikale interesse van de leden van Whispering Sons erg divers is. Op ieder moment is er wel een bandlid dat mee neuriet en of danst als er ergens een deuntje speelt. Ze lijken bijna alles muzikaal wel te kunnen waarderen. We gaan opzoek naar relatief gezond afhaaleten in de buurt van de Paradiso, een aardige opgave tussen de toeristen fuiken van het Leidseplein. Aan de gracht is het ondanks het net iets te dure bakje voedsel vergiftig gelukkig goed vertoeven. Zo is er toch nog even tijd om te ontspannen voor het optreden.
Bruine Vlekken
Terug in de Paradiso; zo’n 35 minuten voor show time. Tot mijn stomme verbazing wordt er dan pas besloten om maar eens een setlist te gaan samenstellen. Er gaan de komende 5 minuten een paar A4-tjes samen met een zwarte marker in het rond. De jonge band heeft absoluut geen last van spanningen voor het optreden. De selectie is snel gemaakt “We hebben nog niet zo veel nummers, dus zo moeilijk is het niet.” Er wordt onder iedereens voorkeur een ‘motiverende’ spreuk geschreven. Mijn persoonlijk favoriet “P.S. probeer niet in uw broek te schijten A.U.B”.
31 kaartjes is gelijk aan een smartphone
De spanning begint toch wat op te lopen als de tourmanager vertelt dat er in de voorverkoop nog maar 31 kaartjes verkocht zijn. Wat er aan de deur verkocht wordt weten ze nog niet. Na een korte rekensom is de conclusie dat het neerkomt op een goede 2e hands smartphone. “Eigenlijk is het best tof dat mensen een tweedehands smartphone over hebben voor onze muziek,” grapt Sander P. Boven aangekomen blijkt het stukken drukker dan verwacht, de zaal zit vol. Het optreden slaat goed aan bij het publiek. Na afloop horen de leden van Whispering Sons in het trappenhuis achter de zaal het publiek schreeuwen en stampen om meer. “Nee, het is goed zo,“ zegt Fenne. “Dit was een mooie afsluiting”. Een eigenzinnige beslissing van een eigenzinnige band die het vertrouwen uitstraalt, niet alleen het publiek te willen pleasen maar vooral te willen vasthouden aan hun eigen koers en authenticiteit.