Als buurjongens kent een deel van band elkaar al van kleins af aan. Samen klooien in de buurt, muziek maken omdat het gezellig is. Niek: “We begonnen als vrienden die muziek maakten en toen werden we geboekt op festivals.” Het oosten heeft de bandleden gevormd en ze hebben er een hechte band mee. Tot een maand geleden repeteerden ze nog in Diepenheim, nu in de werfkelderstudio in Utrecht van DeWolff. Het is dat Amsterdam net wat centraler is, anders was de album release vandaag ook in het oosten.

Hun EP-release was een paar jaar geleden wel in Diepenheim, in een slooppand. Twee weken voor de sloop was het optreden. “Die charme krijg je niet in een popzaal”, zegt Arthur. Wat ze wel hebben geregeld is een bus, die speciaal vanuit het oosten naar Amsterdam rijdt. “Heen en terug”, zegt Joris. “De mensen die ons vanaf het begin gesteund hebben moeten erbij zijn. En terug naar huis kunnen.” In de bus is een dj en een karaoke-set. “En een ‘insmijter’ die mensen na een sigaretje weer de bus in stuurt. Mét zware Twentse tongval.”

Het jaar tijd sinds Texas Radio is voorbij gevlogen. De jongens vinden steeds meer hun eigen geluid uit. Voorheen neigden ze meer richting blues rock, waardoor ze ook vooral voor dergelijke festivals werden uitgenodigd. Dus de naam werd veranderd, ook omdat Google zoekopdrachten nooit het gewenste resultaat opleverden. En het helpt ook wel dat, wanneer mensen denken dat de band nieuw is, ze al enkele jaren ervaring hebben. Nu zit in The Grand East meer. Meer schwung, meer soul. Rock & soul, zeggen ze zelf.  Joris: “Het is geen oude classic rock. Als je ons live ziet denk je ‘die gasten weten echt waar ze mee bezig zijn’. We maken rock met bezieling.”