KRAZ bestaat uit zanger en gitarist Wim Adam, basist en synths speler Bram Buschman, gitarist en synth speler Daan Geleijnse en drummer Floor van der Vliet. De electronic grunge band beweegt zich al jaren door de catacomben van de Amsterdamse underground scene. Begin dit jaar was de release van hun goed ontvangen EP Early Recordings. Vlak daarna werden ze omarmd in de familie van Houbie Strobbe’s management No Milk Today. Binnenkort staan ze als support act voor de mysterieuze androids Ava en Xxanctuarii van Oraclez (ook onder de naam van No Milk Today) als support act in de Paradiso. 

Tussen de Bogen
Iedereen die ooit in de trein heeft gezeten tussen Amsterdam Centraal en Amsterdam Sloterdijk en ter hoogte van het Haarlemmerplein dacht ‘hmm ruig ritje’..na vandaag weet je eindelijk waarom. Tussen de dragende bogen onder het treinspoor is iemand ooit op het briljante idee gekomen een oefenruimte op te richten. En tegelijk gaat er volgens de band niks boven het geluid van een trein die over je heen raast. Een oefenruimte die elke 5 minuten schudt op haar grondvesten, een bijzondere evaring. Welkom in het repetitie hok van KRAZ.

Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?
Wim: “Ik kende via via een toffe gast die muziek maakte. Ik wilde altijd komen kijken maar ik durfde het niet te vragen. Toen ik eindelijk een keer langs kwam gaf hij mij uit het niets in een keer de microfoon. Ik voelde me zo klein, maar ik dacht jij kent mijn angsten en demonen niet. Fuck it, ik ga het doen. Daarvoor durfde ik ook niet openbaar niet eens te zingen.”

Floor: “Toen kwam ik! Wim en ik waren allebei aan het werk tijdens London Calling. Er was een band die ik niet zal noemen, maar die was fucking arrogant bezig. De drummer ging de tourbus in en schreeuwde “I’m the greatest drummer in the world!”. Toen zei ik hee kappen jij, doe effe niet zo arrogant. Toen vroeg Wim die het allemaal hoorde of ik ook drumde en of ik bij hem in de band wilde komen. Dus ik dacht sure, en niet veel later zat ik in de band. Destijds waren we met zijn vieren maar zoals dat met beginnende bands gaat haakten er twee af. Daarna kwamen Bram en Daan erbij.”

Bram: “Ik was met één van de twee oorspronkelijke bandleden muziek aan het maken voor een nieuw project. Ik hoorde de muziek waar ze destijds mee bezig waren en ik dacht, wow hier wil ik ook aan mee gaan doen. Ik kwam een keer langs om mee te spelen maar dat ging nog niet zo makkelijk. Ze oefende destijds in een bezemhok van letterlijk anderhalf bij twee meter. Ik paste nog net in de deuropening. Na de eerste avond was er wel meteen een klik. Niet veel later vonden we Daan.”

Daan: “Ik kende Bram nog van onze studie. Daar hadden we toevallig al gesprekken over dat we dansbare elektronische muziek zouden willen combineren met snijdende gitaren. Een vorm van livemuziek die ook in de club gespeeld zou kunnen worden.”
Bram: “Dat gesprek hadden we echt iets van 8 jaar geleden.”
Daan: “Ja en toen kwamen we elkaar tegen en vertelde jij dat je dat ook echt aan het doen was. Ik kon toen een keer meespelen en ik vond het echt meteen echt te gek.“
Wim: “Het heeft gewoon allemaal fucking zo moeten zijn.” 

Jullie muziek klinkt altijd wel een beetje melancholisch, waar komt dat vandaan?
Floor: “Meest gehoorde opmerking, inderdaad.”
Daan: “Duister, muhaha!”
Bram: “Iedereen vindt het altijd donker ja.”
Wim: “Terwijl wij vaak denken, hee een lekker fris nieuw nummer.”
Daan: “Misschien is het wel een soort ritueel, waar we al onze ellende eruit gooien. Waardoor wij opstijgen, en het publiek juist wat van die ellende oppakt uit de muziek. Iets cathartisch of zo.”
Bram: ”Ja het is sowieso ook wel een vorm van verwerking. Er zit natuurlijk veel persoonlijks in de teksten maar ook in de muziek zelf. Alles heeft voor mij wel echt een bepaalde lading.

Hoe schrijven jullie je nummers?
Wim: “We proberen dingen organisch te laten gebeuren. We proberen ons gevoel vooral te laten spreken, en dat komt vooral vanuit mijn hart. Soms zit ik er goed in tijdens het spelen en dan komt er iets moois uit. Bij ons staan de sterren vaak goed en daar hebben we gewoon ook geluk mee."
Floor: “We laten elkaar ook met rust. We zeggen niet doe jij dit dan doe ik dat. We hebben geen vast format van hoe het moet. De meeste dingen ontstaan ineens, tijdens een jam.”
Bram: “We kunnen een half jaar bezig met alle elektronica om het live uitvoerbaar te krijgen. Soms is dat heel moeilijk. Ook als je wel de noten die we hadden bedacht weet dan klopt het geluid gewoon nog niet bij hoe we het willen horen. Soms zijn we iets maanden kwijt en dan ineens weten we weer hoe het geluid in elkaar stak. We hebben ook een dropbox met honderden ideeën die nog niet uitgewerkt zijn, maar waar we ooit een heel vet gevoel bij hadden. We zijn wel echt super langzaam met nummers maken. Voordat iedereen in de band echt helemaal tevreden is zijn we wel altijd maanden verder.”

Hoe gaat bij jullie de dynamiek onderling tijdens het schrijven?
Bram: “Wim en ik zijn het heel vaak met elkaar eens.”
Floor: “Ik ben het meeste oneens met iedereen, haha. Ik bel wel de enige die het altijd meteen laat merken als ik iets echt heel vervelend vind.”
Bram: “Ja maar jij vindt dingen soms echt naar voelen.”
Floor: “Ik heb bij sommige geluiden een vervelend beeld en dan word ik helemaal naar. Soms ga ik dan ook gewoon weg.”
Wim: “Dat beeldende en filmische is wel typisch voor onze muziek er zit veel sfeer in en dat roept vaak wel wat op dat heb ik ook.”

Floor, jij zit vaak voor bij de optredens. Meestal zitten de drummers achterin, doen jullie dat bewust?
Floor: “Ja, als ik achterin ga zitten zie je me niet. Ik wilde ook een beetje een statement maken.”
Bram: “Dat was unaniem.”
Daan: “Het is ook zo, want als wij met al die bergen elektronica met onze rug naar Floor staan dan werkt het gewoon niet. We willen altijd oogcontact kunnen maken.”
Wim: “Bovendien wilde ik eerst ook niet vooraan staan. Ik was in het begin zo nerveus dat ik de eerste paar optredens echt verstopt achter een box heb gezongen.”
Bram: “Haha, dat was echt heel grappig. In de Doka ook, daar stond je zelfs verstopt naast het podium.”
Floor: “Maar nu staan Wim en ik dus samen sterk vooraan, dat werkt het beste voor ons.”
Wim: “Ja het was net zoiets als de eerste keer dat ik die microfoon pakte. Ik dacht op een gegeven moment, fuck it! Ik ga het gewoon doen! Ik denk nu niet zo snel meer aan die angsten. Nu spring ik ook zo het publiek in. Ik verlies alle gene en ik doe het gewoon. Ik sta er soms zelf nog wel versteld van.”

Ik las een oproep dat jullie tijdelijk opzoek zijn naar een nieuwe drummer? Wat is er aan de hand?
Wim: “Ja klopt, kunnen we in dit stuk niet een oproep doen?”

Bij deze.
Floor: “Ik ga voor een half jaar naar Australië, en dat heb ik echt heel erg nodig. Even ontsnappen en ontspannen.”
Bram: “Vet kut voor ons, vet goed voor haar.”
Floor: “Het was wel een moeilijke beslissing. Ik weet nog dat ik het nieuws moest brengen en ik dacht oh nee, ze zetten me eruit of het is klaar nu. Of we kakken helemaal in, maar dat is niet gebeurd. Alleen juist omdat er nu veel aan het gebeuren is kwa optreden zoals de Paradiso en dat we de studio in gaan, voelt de timing extra kut. Mijn grootste angst is natuurlijk dat zij een nieuwe drummer vinden waarvan ze denken. Oh my god! Die past zoveel beter bij ons dan Floor.”
Wim: “We hebben moeten beloven dat we allemaal een stuk ledemaat afhakken als dat gebeurd.”
Floor: “Daar hou ik je aan!”