Jagd band bestaat uit zangeres Nanne van der Linden, gitarist Jos Neering, bassist Luuk Meijer en drummer Timo Mes. In 2015 eindigde de eerste single Ritalin op de 4e plaats in de Indie Chart top 100. Begin dit jaar wonnen ze zowel de jury- als de publieksprijs tijdens de Q’s best finale in Q-Factory. De release van hun eerste EP Parlay is nabij. Een goed moment om eens mee te gaan tijdens een repetitie.

Hoe ik in de kofferbak belandde
Op het verzoek of ik een keer mee mocht in hun oefenruimte, kwam een aarzelende “Euhm ja, maar alleen als je niet in beeld brengt waar het is.” Jagd blijkt in een 'illegale' oefenruimte te zitten. We spreken een punt af waar ik op kan stappen in een auto. Aangekomen blijkt dat ze een oplossing hebben bedacht. Ik mag geblinddoekt de kofferbak in van een oude Volvo station. Ik begin me toch wat zorgen te maken. Na een minuut of 20 te liggen in een geur, die ruikt alsof ik niet de eerste ben die in deze kofferbak heeft gelegen, stopt de auto. Ik wordt een ruimte in geloodst die naar dampend beton en roestend metaal ruikt. Plots begint de vloer te bewegen. Ik sta blijkbaar in een goederenlift. Beneden aangekomen mag de blinddoek eindelijk af. “We zijn er”, en ik heb dus geen idee waar ik ben. Je moet er wat voor over hebben.

Hoe en waarom zijn jullie hier in godsnaam terecht gekomen?
Nanne: "Een vriend kende de studiobaas. Hij wist dat die baas nog bands zocht voor hier."
Luuk: "Deze plek heeft veel praktische voordelen. We kunnen de auto goed kwijt, we kunnen met de lift naar beneden, we kunnen eigenlijk altijd erin wanneer we willen. We kunnen onze eigen spullen gebruiken en hebben veel opslagruimte."
Nanne (onderbreekt): En een gratis magische koelkast vol koud bier, die altijd opeens weer helemaal gevuld is als we terugkomen, all inclusief! We vonden wel plekken die oké waren, maar vaak niet echt betaalbaar. Dat is het fijne van deze studiobaas, die wil gewoon echt een plek creëren waar bands kunnen spelen en kunnen chillen met elkaar. Hij wil dat het een plek wordt waar vette muziek wordt gemaakt zonder dat er per se vette pegels aan verdiend hoeven worden. Daardoor is de sfeer hier ook erg goed."

Is het 'illegale' deel niet ook een beetje romantisch?
Timo: "Haha, ja jij weet nu dus niet waar we zijn maar normaal moeten wij wel een pokkeneind fietsen om hier te komen. Maar het heeft inderdaad wel wat om onderweg te zijn naar je eigen plek."
Jos (gaat los): "Ik vind dit aspect best wel belangrijk eigenlijk, want het is ook niet dat wij helemaal voor onze lol oefenen op een plek die niet legaal is. De open cultuur voor bands om op plekken te oefenen en te kunnen relaxen en ideeën uit te wisselen is er bijna niet in Amsterdam. Op zich maakt het niet uit waar het is dat we kunnen repeteren, maar het is wel tekenend dat we bijna 2 a 3 jaar hebben moeten zoeken naar een plek als dit."
Nanne: "We hebben hier niet te maken met tijdsblokken en vaste schema’s. Dat romantische is voor mij vooral dat we hier zoveel vrijheid hebben. We kunnen hier makkelijk een uur op de bank zitten en de tijd nemen voor dingen, zoals een uur met jou lullen. Daarna hebben we nog genoeg tijd om echt te repeteren." 
Timo: "Ik moet wel zeggen dat de Q-factory waar we hiervoor zaten ook zo zijn voordelen had. Omdat het conservatorium er ook zat en je per blok van uren betaalde, was het wel goed voor je arbeidsethos. Die gasten daar zijn echt super serieus, dus als je dan een blok van 3 uur gaat en krap zit dan ga je er wel voor."
Luuk: "Je moet hier meer zelfdiscipline op brengen en zorgen dat je niet minder gaat doen omdat je daar de ruimte voor hebt."

Hoe werkt bij jullie het proces van schrijven van muziek?
Luuk: "Het is eigenlijk best wel lang geleden dat we nummers hebben gemaakt. We hebben afgelopen jaar bijna alleen maar eindeloos gerepeteerd en geoefend voor shows. Dat is best wel jammer. We bedenken meestal eerst de melodielijnen per instrument los van elkaar, soms thuis en soms hier ter plekke. Daarna doen we samen het arrangement en dan schrijft Nanne de tekst."
Jos: "Vaak hebben we een bas of een gitaarlijn. Dan heeft iemand iets bedacht en die neemt dat dan mee naar de studio en daar wordt het verder uitgewerkt. Of er ontstaat gewoon spontaan iets uit een jam. Het gebeurt dus op verschillende manieren."
Timo: "Nanne bedenkt daarna eerst een zangmelodie en dan een tekst, maar meestal heb jij (Nanne) nog genoeg tekst in je boekje."
Nanne: "Ook al schrijf je samen een nummer, iedereen doet wel vooral zijn eigen instrument." 
Timo: "Maar we bemoeien ons daarna wel erg met elkaar." 
Jos: "En het wordt ook zeker gezegd als iets niet goed is." 

Timo: "Ik denk wel dat de basis is dat wij al een jaar of drie met zijn drieën hebben gespeeld voor dat we Nanne vonden en toen heel veel zijn gaan jammen. We hebben er vaak meteen een bepaalde sound of idee bij. Ik weet meteen wat Luuk en Jos doen muzikaal. Voor Nanne is die herkenbaarheid makkelijk om overheen te zingen." 
Luuk tegen Nanne: "Je kunt een beetje voorspellen wat we gaan doen."
Nanne: "Ja, jullie zijn zo verschrikkelijk goed op elkaar ingespeeld. Dingen verzinnen en spelen is wel het leukste van wat we hier doen. We doen het alleen veel te weinig, we zijn telkens aan het voorbereiden voor shows de tour en de opnamen."

Hoe bereiden jullie de optredens voor?
Jos: "We proberen eigenlijk vooral voor shows zoveel mogelijk te stampen. Zo veel mogelijk eindeloos de set list te spelen, en heel erg op details in te gaan." 
Nanne: "Ook goede overgangen bedenken van nummer naar nummer."
Timo: "Gewoon stampen, het moet gewoon foutloos zijn." 
Jos: "Vooral Timo is strengste daarin, strak zijn en foutloos zijn." 
Nanne: "Alles moet wel tot in de puntjes perfect zijn. Timo regelt vaak van alles eromheen om dat voor elkaar te krijgen tijdens de optredens." 
Timo: "Als er bijvoorbeeld geen lichtman is, dan zorgen we zelf dat de filters van de lichten worden vervangen als dat kan."

Denken jullie dat het publiek dat perfectionisme ook door heeft?
Nanne: "Dat denk ik niet echt, maar het is wel zo dat het publiek onze energie aanvoelt. We kunnen alleen alles geven en voluit gaan als we relaxed zijn en ons geen zorgen hoeven maken. Dat kan alleen als alles gestampt is." 
Timo: "Het spelen zelf moet een soort reflex en automatische piloot worden op het podium. Dan ben je relaxed en dat ziet het publiek ook en daar kun je meer van genieten. We komen alleen inderdaad weinig toe aan het schrijven van nummers de laatste tijd omdat we heel veel stampen voor shows. Soms voelen we tijdens het inspelen 'oké, nu gaat het gebeuren' en dan is er gewoon ineens een nieuw nummer." 
Jos: "We hebben heel veel nummers, waar laten we zeggen 80% van een nummer in één keer ontstaat en de overige 20% dan weer wel maanden finetunen is."

De repetitie
Ik wordt op een kruk gezet tussen de band leden in. De hele set list wordt er in een krap uur doorheen gestampt. Totaal gefocust en alleen onderbroken door korte onderlinge commentaren. Mijn aanwezigheid lijkt niemand meer op te vallen. “Dit ging goed!”, “Dat liep echt kut!”, “Je moet even meer dit!”, “Ja inderdaad!”, “Kom op doe even normaal!”, niemand lijkt het persoonlijk op te vatten. De bandleden van Jagd lijken zich meestal goed in elkaars kritiek te kunnen vinden. Ze hebben een duidelijk idee naar welke sound ze op zoek zijn. 

De ruimte warmt op tot het kookpunt en de airco die net zoveel warme als koude lucht uitstoot helpt weinig. Opvallend is hoe er altijd wel een bandlid is dat de focus er inhoudt. Na de setlist is er een korte pauze waar iedereen neerstrijkt. Er wordt gebruikt gemaakt van de magische zelfvullende koelkast met bier. Daarna gaan ze nog een uur lang specifieke onderdelen af waaraan gewerkt moet worden. Ze besluiten eindelijk te stoppen, althans dat zeggen ze. Nog geen 5 min later gaan ze weer verder. Jos gooit er een nieuw deuntje in. Timo begint direct te rammen op het drumstel. Luuk zet een spontane baslijn in. Het kost Nanne weinig moeite om er zanglijn op te zetten “I am on antidepressants, as well as everyone else...”. Dit is het effect van jarenlang elke week uren op elkaar inspelen.