Canshaker Pi bestaat uit Willem (gitaar en zang), Boris (gitaar en zang), Ruben (bas) en Nick (drum). Begin dit jaar kwam de eerste EP: BOOMSLANG uit. Ze speelden onder andere al op Noorderslag en Where The Wild Things Are. Vandaag komt hun debuutalbum uit. Waarvan de titeltrack Bonox geproduceerd door Stephen Malkmus (Pavement) al een dijk van een plaat is. Kortom tijd om eens mee te gaan naar de repetitieruimte van Canshaker Pi.
Of toch niet?
Toen ik vroeg of ik een keer mee mocht tijdens een repetitie, bleek dat Canshaker Pi de laatste tijd zoveel live heeft gespeeld dat ze tussen de studio en optredens in niet echt vaak hoeven te repeteren. Wat ze wel gingen doen? Een luistersessie houden. Op een mooie zondagmiddag met net nieuw opgenomen materiaal in de man cave van Nick. I’ll take it! Dat muzikanten een aangeboren aanleg hebben om vanuit mooie locaties te werken, werd in deze reeks al eerder duidelijk. Bij Canshaker Pi is dat niet anders. Een prachtig uitzicht over de Noordermarkt, 2 grote banken, een groot scherm en verse croissantjes van Nick’s moeder, wat wil je nog meer.
In de mancave van Canshaker Pi
Amsterdam kent talrijke oefenruimtes op de meest gekke locaties. Wekelijks spelen bands hier de meest prachtige dingen. Urenlang sluiten zij zich vrijwillig op in donkere goed geïsoleerde plekken van een paar vierkante meter. In deze reeks gaan we met de bands en artiesten mee naar de ruimten waar ze het meest spelen maar bijna niemand ooit komt kijken. Deze keer: Canshaker Pi.
Waarom zijn we niet in een repetitieruimte?
Willem: Als we veel spelen dan repeteren we niet. Als we een tijd niet gespeeld hebben dan repeteren we meestal maar één keertje. We hebben de laatste tijd een periode gehad waar we extreem veel spelen. Vooral op Vlieland een maand geleden.
Boris: We hebben wel hier wel gerepeteerd voor ons allereerste optreden.
De rest: Oh ja, dat is waar ook!
Hoe zijn jullie op de bandnaam gekomen?
Willem: We waren een bandnaam aan het zoeken. Toen stuurde Boris mij Pancakes & Pi, ik zei toen Canshaker Pi omdat het er een beetje op lijkt. Niet heel diep verder of zo.
Boris: Ahwww..
Hoe gaat jullie schrijf proces in zijn werk?
Boris: Meestal komt Willem met een liedje en dan gaan we dat proberen te spelen. Dat wordt het eerst veel meer bombastischer en daarna een klein beetje minder.
Nick: Ja, Willem komt met een idee, en dan maken we het liedje af. Toen we naar Vlieland gingen had hij ontzettend veel demo’s op zijn computer staan die we toen zijn gaan luisteren en daarna met de band zijn gaan spelen.
Is Willem het brein van de operatie?
Nick: Absoluut.
Willem: Voor de tracks die we straks gaan luisteren heeft Boris ook een track gemaakt, die heel cool is. Het verschilt ook per nummer hoe het precies in zijn werk gaat.
Ruben: In Vlieland is er ook een nummer gecreëerd dat we echt met zijn allen hebben gemaakt. Het was daar ook een beetje de insteek om het allemaal zoveel mogelijk met zijn vieren te gaan doen. Maar ja, toen heeft Willem het verpest door met heel veel goede dingen aan te komen, zoals hij altijd doet.
Willem: Het spijt me! Sorry! De laatste tijd schrijf ik wel wat minder. Eerst zat ik altijd met een gitaar thuis waar ik op speelde maar die staat nu bij Boris, dus nu speel ik eigenlijk nooit meer. Nu ben ik meer op de computer muziek aan het maken. De nummers die ik had meegenomen naar Vlieland heb ik ook zo gemaakt. Soms is het maar een gedeelte maar ook wel eens compleet met tekst en alles.
Boris: Eerst spelen we het dan een paar keer. Dan is het voor iedereen altijd best nog wel zoeken. Op een gegeven moment vindt dat zo zijn vorm en dan ga je het nog een keer onder de loep nemen en kijken naar wat de rest aan het spelen is. Maar soms ook niet, het verschilt heel erg per nummer.
Ruben: Vlieland was wel een beetje apart daarin omdat we gelimiteerd waren met tijd. Alles wat aankomt dat probeer je dan ook te pakken.
Boris: Wat ook mee speelde is dat alles wat we speelden toen ook opgenomen zou worden.
Nick: Dat was ook echt een stok achter de deur.
Boris: We hebben nu 10 a 12 liedjes over waarvan we nog niet weten wat we er mee gaan doen.
Hoe doen jullie dat met optredens, zijn jullie heel erg bezig met hoe je live iets overbrengt?
Willem: De reden dat we niet zo veel repeteren is dat we daardoor onze muziek niet helemaal dood hebben gespeeld. Zodat we nummers elke keer nog op een iets andere manier kunnen spelen. Dat vind ik best wel waardevol voor onze optredens.
Boris: Juist omdat het nog niet helemaal vastgeramd zit, moet je je volle aandacht erbij houden als je het speelt. Dan ben je er actief mee aan het spelen. Er zijn ook wel vaste partijen natuurlijk, maar ook juist dingen die bewust niet vast staan waarvan je wel ongeveer een idee hebt wat je eraan toe wil voegen. Voor mij geldt dat misschien nog het meest, ik heb denk ik de minst vaste partijen.
Ruben: Eigenlijk geld dat voor jullie twee (Boris en Willem) het meest. Voor ons (Nick en Ruben) geld dat het minst. Dat losse geeft ook ons ook veel energie, want als je het te vaak te strak speelt dan heb je die spontane energie ook niet meer.
Staan jullie zelfverzekerd op het podium?
Boris: Ja tuurlijk.
Willem: Nou, dat verschilt ook wel per keer. Sta jij altijd zeker op het podium?
Ruben: Ik wel, juist omdat ik veel vaste partijen heb.
Boris: Ik denk nou ook weer niet bij elk nummer oehoehoe.. help me, waar ben ik?
Nick: Wat gaan we hier nu een uur lang doen?
Willem: Zoveel noten zo weinig tijd! Ach het blijven gewoon popliedjes natuurlijk. Het is niet alsof we de meest geniale jam-improvisatie-muzikanten van de wereld zijn. Er zijn zat mensen die dat beter kunnen maar wat we wel goed kunnen zit vooral in veel energie overbrengen. Aan de andere kant zijn we niet heel bewust bezig met hoe we over willen komen. We hebben het nog er nog nooit echt over gehad eigenlijk.
Boris: Veel rood witte strepen.
Willem: Ja veel rood en wit.
Jullie nieuwe nummer Bonox klinkt dan eigenlijk juist weer heel erg strak, schrijven jullie de muziek uit?
Boris: Bonox is inderdaad een nummer dat wel heel erg strak is. Het is ook een nummer dat we nog veel moeten spelen om strak te houden. Het is ook een van de meer gerepeteerde nummers.
Willem: Maar nee, we schrijven de muziek niet echt uit.
Boris: Er wordt wel eens wat gemaild, maar dat is te veel gedoe. Een moodboard met de BPM erbij lijkt me wel wat haha.
Ruben: Raven. Raven, raven! Herinnering! Diepgang!
Willem: Ik neem meestal gewoon wat op, of ik bedenk iets en leg het gewoon uit.
Wat willen jullie bereiken?
Boris: Pinkpop… hehe, Nee voor mij is het gewoon het goed vinden wat ik gemaakt heb.
De rest: Voor ons ook wel eigenlijk.
Ruben: We zijn wel kritisch, anders is het ook een beetje als of je tegen jezelf aan het liegen bent. Dat je iets hebt gemaakt waarvan je doet als of je het goed vindt maar waarvan je helemaal niet vindt dat het goed is wat je hebt gemaakt. Dat is dan wel krom.
Boris: Ruben hoort stemmen!
Nick: Het is trouwens ook heel erg leuk om met zijn vieren ergens heen te gaan en te gaan spelen.
Boris: Enkhuizen, Meppel, Groningen.
Ruben met vlaams accent: En we zijn zelfs eens een keer in België geweest.
Willem met Vlaams accent: Twee uur rijden, honderd euro. Voorprogramma van de band, twee man in de zaal.
Boris, met geen idee wat voor accent maar het klinkt wel interessant: We zijn ook een keer in Nijdrop geweest en nog een ander heel klein dorp op de Franse grens, dat was vier uur rijden.
Gewoon Nick: Maar dat was wel fucking vet!
Willem: Ruben had laatst per ongeluk in plaats van een normale bus een soort personenwagen gehuurd.
Ruben: Nee, ik had wel een normale bus gehuurd alleen het stond niet in het systeem of ze hadden hem per ongeluk niet meer. Toen kwam Mark bij Boris voorrijden. Boris en ik gingen voorin zitten. Boris zei toen, euhm Ruben kijk eens naar achter. Ik zag toen pas dat er geen stoelen achter ons zaten, oh fuck..
Nick: Toen hebben wij dus in de laadruimte gezeten.
Willem: Het was ook nog echt de warmste dag van de zomer…
Ruben: We moesten naar Raalten dus dat was ook best wel een eind.
Nick: We hadden best wel een grote laadbak. Vervolgens zat Boris in de laadbak te moonen naar de auto’s achter ons. Een auto reed vlak achter ons en die ging toen naast ons rijden en de gasten in de auto hingen ineens naast ons met hun kont uit het raam.
Wat is belangrijker voor het spelen, het live spelen of het repeteren?
Nick: Allebei, maar met het live deel merk je wel meteen of het echt vet is of niet.
Ruben: Ja, een keer live spelen is gewoon goed voor drie keer oefenen.
Maken jullie nog onderscheid in waar jullie wel of niet spelen?
Willem: Nee, we moeten gewoon zoveel mogelijk spelen en geld verdienen haha.
Nick: Maar we spelen niet meer alles dat wordt gevraagd, we willen bijvoorbeeld niet te kort achter elkaar op dezelfde plek spelen.
Willem: Als we op een plek te dicht na elkaar spelen dan kunnen we geen zaal vullen.
Boris: Voor de #druk
Ruben: Voor de Gold!
Boris: voor de street credits!
Nick: For the press!
Binnen een seconde van dolkomisch, naar bloedserieus
Voor de luistersessie pakt Canshaker Pi groots uit. Er staat een bluetooth speaker ter grootte van een etui op de eettafel. We luisteren allemaal aandachtig naar het nieuwe materiaal op het kleine speakertje. Boris merkt op dat als je een nummer drie keer luistert het anders is dan na één keer, maar het is ook weer anders als je iets een maand niet hebt gehoord. Dat betekent niet altijd dat het per definitie behulpzaam is.
Wat de kracht van Canshaker Pi lijkt te zijn, is dat ze boven alles doorgewinterde vrienden zijn. Het is best wel indrukwekkend om te zien hoe snel ze kunnen switchen van de zondagmiddag meligheid naar “wacht even dit moeten we opschrijven” en “dit stuk moet anders”. Er wordt wel echt aandachtig geluisterd en commentaar gegeven als ze vinden dat er iets mist. Vaak komt er ook direct een idee naar voren hoe zo’n stuk waar ze minder tevreden over zijn in een nummer ingevuld kan worden. Live is dat misschien ook wel de kracht achter Canshaker Pi. De band is live ook razendsnel om zich en hun muziek aan te passen aan wat ze het beste vinden werken op dat moment. Tel daarbij op dat ze het op het podium altijd super energiek zijn en je weet als publiek niet wat je te wachten staat behalve dat het een dijk van een show gaat worden.
Showtime
Wil je zeker weten of je het daar mee eens bent, 18 november speelt Canshaker Pi in de Oedipus brouwerij.