Ook het verhaal van Jungle By Night begint zoals zo vele bandjes in een verlate geïmproviseerde oefenruimte. "Het begon tweeënhalf jaar geleden in een garage op Prinseneiland. Mijn broer en drie vrienden jamden daar puur voor de fun. Al spelende, kwamen zij erachter dat zij de liefde deelden voor dezelfde soorten muziek en naar veel van dezelfde concerten gingen van hun muzikale helden. Vanuit die formatie zijn we verder gaan kijken wat voor muziek zij zelf wilden maken en zo kwam er na verloop van tijd steeds iemand bij. Uiteindelijk kwamen we met z'n allen op dit arrangement uit, van negen man."
Als beginnende band zul je ook eerst meters moeten maken in het onbetaalde circuit. "We zijn ook gewoon begonnen op huisfeestjes en in kraakpanden hier in Amsterdam. Als je met negen man in een band zit, ken je natuurlijk ook veel meer mensen dan als je in een driemansformatie zou spelen. Ieder jaar zijn in het voorjaar de Aprilfeesten op de Nieuwmarkt in Amsterdam. Wij hadden ons ten doel gesteld om daar in de wintermaanden naartoe te werken. Dat was ons Lowlands als het ware. Ik denk dat wij binnen vijf à zes optredens een uitnodiging hadden om daar te komen spelen en het werd een daverend succes die middag."
Meteen na die avond belde Edwin van Andel, programmeur van de Melkweg. Hij zocht nog een voorprogramma voor het concert van Mayer Hawthorne op vijf mei, de week erop. De meeste bands waren al bezet vanwege boekingen op het bevrijdingsfestival, maar wij niet. Twee van ons waren weliswaar op vakantie, maar we hebben de gig met zeven man toch aangenomen."
Puzzelen met Jungle By Night
"Als je kritisch blijft en je houdt je aan je afspraken, kun je een heel eind komen"
Woensdag 18 april komt alweer het tweede album van Jungle By Night uit, tevens bij Kindred Spirits. Reden genoeg om saxofonist Pieter van Exter en manager Ronald Keizer eens te ondervragen over dit snelle succes. Op de Muzikantendag in MuzyQ schoven zij aan voor een Q&A sessie, waar beginnende artiesten hen het hemd van het lijf konden vragen. Onder de bekwame leiding van Jasper van Vugt (OOR, Hyves) geeft Exter in dit interview tekst en uitleg over de beginjaren, de doorbraak van de negenmansformatie en over hoe ze hun huidige manager gekozen hebben. Want laten we eerlijk zijn: doorbreken met een Nederlands negenkoppig afrobeat popensemble, met een gemiddelde leeftijd van 18, blijft natuurlijk een uitzonderlijke en inspirerende prestatie. Pieter van Exter aan het woord.
Het optreden in de Melkweg betekende de definitieve doorbraak voor de band. "Na het concert van Hawthorne, begon onze mailbox langzaam vol te lopen met verzoeken van programmeurs en managers. Na ons optreden in de De Wereld Draait Door, kort daarop, explodeerde die. Toen hebben we besloten om op zoek te gaan naar een manager. Ons schrikbeeld was een beetje, om geregeerd te worden door een groot boekingskantoor. Wij wilden zaken vooral klein en behapbaar houden voor onszelf, omdat we al met negen man zijn. We hebben met Mojo en Friendly Fire om tafel gezeten, maar dat klikte niet echt. Kees Heus vond de plaat te gek en tekende ons bij zijn label Kindred Spirits. Hij raadde ons ook Ronald Keizer aan, maar die liep niet zomaar warm voor de zaak." Ronald Keizer vult aan: "Nee, integendeel, ik had besloten om mij niet meer in te zetten als manager, maar een andere kant op te gaan binnen de muziekindustrie, maar Kees bleef maar aandringen. Uiteindelijk ben ik met hen gaan praten en ook enthousiast geraakt, omdat de boys allemaal zo creatief zijn en op een andere manier hun steentje bijdragen aan hun eigen succes. Zo maakt een van hen zelf de promofilmpjes. Dat vond ik zo inspirerend om mee te gaan werken, dat ik ook overstag ben gegaan. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb wel naar hun demo geluisterd, en ze maken natuurlijk ook heel goede muziek."
Het moge duidelijk zijn dat toeren als singer-songwriter makkelijker is, met enkel een gitaar achterop je rug. "Het blijft voor ons nog altijd een puzzel om soms ergens te komen met zijn negenen. Slechts twee van ons hebben een rijbewijs, waaronder ik, met als gevolg dat er twee in een bus rijden met alle instrumenten, vijf in een begeleidende auto en nog eens twee die er per trein achteraan rijden. Voor ons optreden op Paaspop vanavond hebben we eigenlijk voor het eerst een grote bus, waar we als het goed is allemaal in kunnen."
Voordat ze met Keizer om tafel gingen zitten, hadden zij hun lijstje wel klaar. "Voor ons was belangrijk dat onze manager zich zou focussen op de zakelijke kanten van onze band; dat contracten en gages in orde waren en dat wij onze zakelijk en muzikale ambities ook echt zouden kunnen verwezenlijken in de komende jaren. Zelf rommelde ik maar wat aan in het begin. Ik ben mij er ook best wel van bewust dat we hier en daar gepiepeld zijn in het begin, als we weer eens voor een appel en een ei op kwamen draven. We zijn ontzettend content met Ronald, hij regelt veel meer dan de gebruikelijke manager. Hij is ook onze bookingsagent en publiciteitsman en regelt al het contact met de pers."
Belangrijkste tip voor artiesten in de dop? "Dat alles mogelijk is, als je ergens voor gaat! Als je kritisch bent naar je muziek en je houd je aan je afspraken, dan kun je een heel eind komen op eigen kracht. Ik herinner mij dat we op een festivalletje in Groningen moesten spelen, voor amper veertig man. Die week had het enorm gesneeuwd en een deel van ons reisde zoals gewoonlijk nog met de trein. We hebben er ruim zes uur over gedaan om er te komen, maar we stonden er wel. Qua manager moet je net zo lang doorzoeken tot je iemand hebt gevonden die honderd procent achter je muziek staat, en niet een agent van tachtig andere bands. Dat vind ik niet geloofwaardig, daar geloof ik niet in.