Ro Halfhide is er vroeg bij als hij in 2004 zijn eigen muziekblog start en hiermee de Amsterdamse muziekscene van binnenuit in kaart brengt. Achteraf bezien schenkt Halfhide de hoofdstad een schitterend historisch digitaal document. Ter vergelijking, de Amsterdamse redactie van 3VOOR12 zal ruim een half jaar later pas het levenslicht zien. Omdat Halfhide op dat moment nog niet zo lang in Amsterdam woont, leest zijn worsteling om de muziekwereld te leren kennen als een spannende detective die wellicht herkenbaar is voor iedere muzikant die naar Mokum toogt. Zo lezen we onder andere over de mensen achter Club 3VOOR12, Live In Your Living Room, RTV Mortale in Winston Kingdom en de bandcontest van Melody Line. Stukje bij beetje leert de lezer Halfhide kennen als een muzikant die ook nummers schrijft, opneemt en produceert.
Hij is de personificatie van de Do It Yourself-filosofie en zet bijvoorbeeld in maart 2004 al eigen muziek online op SoundClick. Ter vergelijking, MySpace ziet pas twee jaar daarna het levenslicht. De hoogste tijd om eens uitgebreid te spreken met deze muzikale pionier die aan de basis staat van het Amsterdams Songwriters Guild, momenteel drumt bij Lucky Fonz en tevens nauw is betrokken bij de nieuwe plaat van Case Mayfield en I Am Aïscha. 3VOOR12/Amsterdam ontmoet Halfhide in het zonnetje op het grote plein bij station Bijlmer Arena bij, volgens hem, ‘de beste koffiebar van Amsterdam’.
Halfhide bracht zijn jeugd door in Lekkerkerk en speelde daar trom en bekkens bij de plaatselijke harmonie. Pas toen hij ging studeren leerde hij gitaarspelen. "Ik heb heb vijftien jaar in Enschede gewoond, van m’n twintigste tot m’n vijfendertigste". Op de vraag of hij daar nog een accent aan heeft overgehouden knauwt hij in vloeiend Twents: "Neeh hoor, moar ik kan wel een bietjen Twents praat’n hoor". De ruimte, de natuur en de goedkope huur mist hij wel. "Het is hier soms wel een beetje hyper, een soort hogedrukketel en dat is af en toe wel vermoeiend. Twente is niet vermoeiend", lacht hij, "maar er gebeurt me net iets te weinig". Er blijft altijd iets kriebelen.
Eenmaal in de hoofdstad besluit hij om alleen met muziek maken zijn brood te willen verdienen en stelt hij zichzelf ten doel om vooral aan zijn eigen liedjes te gaan werken. Omdat hij linkshandig gitaar speelt en daardoor vaak niet bij vrienden even iets kan tokkelen, leert hij zichzelf op de kop gitaarspelen. Daarnaast blijft hij ook gewoon drummen en speelt hij nu nog steeds met verschillende coverbands (o.a. Moon About) enkele keren per maand bij bruiloften en partijen. "We spelen evergreens van Simon & Garfunkel, The Beatles en The Stones, maar ook van bijvoorbeeld Tom Waits en Sam Cook. Ook spelen we nummers waarvan je denkt dat ze niet leuk zijn of ze thuis niet zo snel opzet, maar als je ze speelt dan blijkt het publiek deze te gek te vinden. Denk bijvoorbeeld aan Hello Mary Lou."
Inmiddels is de tijd echt aangebroken om zelf een plaat uit te brengen. Halfhide heeft de nummers in Dufry Studios van Rene de Vries (van This Beautiful Mess, Dwaze Zaken en Volkoren label) in Koog aan de Zaan opgenomen. "Daar kun je voor weinig geld je dingetjes doen", weet Halfhide. "Hij had Brown Feather Sparrow heel mooi geproduceerd en ik heb hem daarom benaderd. Een vriendin van mij, Eva Ellingsworth, is daar ook geweest en had daar ook hele goede verhalen over."
Ondanks dat zijn debuutplaat nog moet uitkomen, is Halfhide in zijn hoofd alweer bezig met de volgende plaat. "De plaat die nu komt is heel breed. Mensen omschrijven het als folk met soulinvloeden en hier en daar is er ook wel wat jazz te horen. Ik heb ook een heleboel nummers die meer de urban-kant opgaan. Die moet ik nog verder uitwerken, maar die zullen dan op het volgende album belanden."
De komende plaat draait heel erg om de buurt waarin hij nu woont. "De thematiek gaat over familie en gemeenschappen enzo. Ik heb altijd de drang gehad om een familie om mij heen te bouwen." Enigszins cryptisch vertelt Halfhide dat hij altijd behoefte had aan een familie en die ook wel had, maar dat niet wist. Wat volgt is een openhartig gesprek over zijn prille jeugd.
"Ik ben geadopteerd en mijn biologische familie is altijd naar mij op zoek geweest, maar ze konden mij niet vinden. Ik was in feite ontvoerd door de staat. Ik ben geboren in Baarn, maar mijn moeder overleed binnen vierentwintig uur na de geboorte. Mijn vader accepteerde mij in eerste instantie wel, maar draaide dit later weer terug. Mijn familie wilde me toen opzoeken, maar die mochten mij niet meer zien en zelfs niet weten of ik een jongen of een meisje was. Drie jaar geleden vond mijn familie me via internet, omdat ik mijn biologische naam gebruik als artiestennaam. Anders hadden ze me nooit gevonden." Volgens Halfhide verklaart deze geschiedenis waarom hij altijd bezig is geweest met familie.
We besluiten het gesprek met een blik naar de toekomst en beginnen bij de releasedatum. Hij begint te lachen: "Ik durf het al bijna niet meer te zeggen. De laatste keer zei ik maart. Het is nu al bijna april, het artwork is wel bijna klaar, maar ja... dan moet de plaat nog worden gedrukt enzo". Wanneer hem dan gevraagd wordt of een cd eigenlijk niet een beetje ouderwets is, zeker voor iemand die in 2004 al zijn muziek online zette, komt de aap uit de mouw. "De reden waarom het misschien zo lang duurt, is dat ik eigenlijk geen cd wil uitbrengen, maar iedereen zegt dat ik het moet doen. Mensen willen toch graag een cd hebben, anders vinden ze het niet echt serieus. Ik heb daar eigenlijk geen zin in", glimlacht hij. "Ik vind het gewoon scam. Je betaalt hartstikke veel aan die cd-boeren en ik weet gewoon dat het over twintig jaar niet meer hoeft. Maar ja, ik moet nu wel helaas. Je kunt je muziek tegenwoordig zo eenvoudig op Bandcamp zetten, maar niet genoeg mensen nemen dat serieus. Jammer hè? Als ik een cd krijg, zet ik die meteen op mijn laptop en dan gooi ik de cd meestal in de prullenbak."
Zodra de cd (of de download) van Ro Halfhide verschijnt, zal 3VOOR12/Amsterdam hierover meteen berichten.