Rond 2008 dook hij ineens overal op: bij het Amsterdam Songwriters Guild, in voorprogramma’s van Daniel Johnston en Joan As Police Woman, op het 3VOOR12-podium tijdens Motel Mozaique. Singer-songwriter Karel Ensing alias Charles Frail (zelf noemt hij het liever ‘toondichter’) was aardig naam aan het maken, met enkel een EP op zak. Maar toen werd het stil. Tot deze week. Eindelijk verschijnt zijn debuutalbum Morning, It Breathes, geproduceerd door Minco Eggersman (at the close of every day) en uitgebracht op diens label Volkoren. Charles Frail naaide zelf de hoesjes van de eerste 500 exemplaren in elkaar. Morning, It Breathes is het eerste van een drieluik. “Het eerste album gaat over ochtenden, het tweede over spiegelrivieren, het derde over de stad.”

Charles Frail houdt er een bijzondere stijl op na: een nogal intense trilling in zijn stem, die nog het meest doet denken aan Antony Hegarty (van The Johnsons), maar ook soms aan freakfolk vlaggenschip CocoRosie. Zijn songs hebben barokke arrangementen, field recordings en ongewone liedstructuren. Het eerste nummer op zijn album duurt ruim elf minuten, terwijl de meeste andere nummers juist opvallend kort zijn, soms zelf minder dan twee minuten. “Al zou je het tweede en derde liedje ook als één mogen beschouwen. Net als nummer twaalf en dertien. Ik ben er van overtuigd dat je veel mogelijkheden laten liggen als een liedje standaard 2,5 minuut moet zijn. In de vorm van muziek kun je veel betekenis leggen.”

Sommige van Frail’s liedjes zijn breekbaar en kaal, andere zijn juist romantisch, zwierig. “Ik hou van de nostalgie”, zegt Frail, die zijn liedjes zelf suites en serenades noemt. “In de arrangementen hebben we de dynamiek van het slapen en ontwaken willen weergeven, en verschillende dromen die in elkaar over gaan. Ik ben daar een tijdje heel erg mee bezig geweest – las er ook boeken over – maar daar stop ik nu weer mee nu dit album af is. Ik heb weinig met de neuzelarij die er vaak bij komt kijken, maar de manier waarop dromen in de literatuur terugkeren vind ik heel erg fascinerend. De dromen in Gerard Reve’s De Avonden bijvoorbeeld hebben iets absurds, het lijkt wel Kafka. En zoals in de film Inception uitgebeeld wordt zie ik dromen als een soort tweede leven, als een laag van bewustzijn waar je veel inspiratie uit kunt halen. Schrijvers zeggen zo met beelden iets over de wereld om hen heen, op een indirecte manier.”