Tijdens de tweede halve finale van de Amsterdamse Popprijs in Paradiso strijden zes totaal verschillende bands om een felbegeerde finaleplaats. Een afwachtend publiek warmt langzaam maar zeker op terwijl de artiesten zich in het zweet werken.
De Kleine zaal van Paradiso is halfvol als Waiting For Lenny het podium betreedt. Leadzanger en toetsenist Tim moedigt het publiek aan om dichterbij te komen en steekt gelijk van wal met een aanstekelijke energie, die de zaal in een keer duidelijk maakt: we zijn begonnen! De keuze voor een piano als basis werkt goed voor het melodieuze, catchy repertoire van de band. De drie mannen spelen met geestdrift en geven een prima optreden weg, dat af en toe wel een iets scherper randje zou kunnen gebruiken. Zeker is dat Waiting for Lenny in staat is om een feestje te bouwen. Een geslaagde opening van een afwisselende avond.
De sfeer slaat om als de volgende band Najchevski het stokje overneemt, maar zeker niet in negatieve zin. Een donkerder, complexer geluid vult de zaal. Interessant om te horen hoe een band met eenzelfde bezetting –drums, zingende toetsenist, en bas- een totaal andere sfeer neer kan zetten. De drummer speelt strakke en beheerste breakbeats, het samenspel is goed, maar de zang verdwijnt een beetje in het geheel. Het komt in eerste instantie interessant, maar wat introvert over. Het laatste nummer Wake Up en Start Breathing neemt gelukkig elke vertwijfeling weg en geeft de charismatische zanger alle ruimte om te laten horen wat ie kan. Een sfeervol geheel met veel potentie.
Dan is de derde band met zingende toetsenist(e) aan de beurt, en die is van een heel ander kaliber. Door de presentator getipt als grote kanshebber voor een finaleplaats betreedt Glorybox vol zelfvertrouwen het podium. Met zangeres Kimmie als stralend middelpunt geeft de band een vrolijk en funky optreden met een volwassen sound weg. De bandleden beheersen hun instrumenten ten volle en de zang is helder en sterk. Het is duidelijk te merken dat Glorybox bestaat uit ervaren muzikanten, die weten hoe ze met een fijne groove en veel flair het publiek op hun wenken kunnen bedienen. Een grote schare fans moedigt dit aan, en ook de nieuweling kan niet anders dan overstag gaan voor deze vrolijke boel. Dit wordt bevestigd door de wildcard die ze aan het eind van de avond terecht in hun zak mogen steken.
De verscheidenheid aan deelnemers is groot deze avond. Dat moge duidelijk zijn als electro-rockband Junkbeat begint te spelen. Het is een curieuze mix van degelijke rock en elektronische synth geluiden, overgoten met een Duits aandoend sausje. Onder het mom ‘een beetje vreemd maar wel lekker’ geven de mannen van Junkbeat een enorm gedreven show weg, waar menig glamrocker jaloers op zou zijn. Zijn leren broek met glitters ten spijt, moet zanger Didric de aandacht delen met toetsenist Jan, die de show steelt met bezeten spel en onnavolgbaar voetenwerk. Hun opzwepende optreden is goed voor een wildcard die ze een verdiende plaats in de finale bezorgt.
Yori Swart werd bejubeld tijdens de kwartfinale en imponeert ook in deze ronde van de Amsterdamse Popprijs. Het Hammond orgel is er niet bij deze keer, maar singer-songwriter Yori lijkt niet veel meer nodig te hebben dan alleen haar stem en haar akoestische gitaar. De band waarmee zij zich omringt speelt prima, en het gebruik van een mondharmonica geeft het een leuke twist. Toch is het voornaamste wat je bij blijft na het zien van dit optreden dat meisje, met die stem. Melodieuze popliedjes met een folk-randje worden vol overgave ten gehore gebracht aan een meer dan welwillend publiek. En Yori mag als winnares van deze halve finale naar huis.
Hoe sluit je zo’n afwisselende popavond af? Met de jonge honden van Boltini Circus worden de oren nog eenmaal getrakteerd op een interessante mix van drukke rock-met-electro-bliebjes. Frontman Angelo heeft de juiste attitude en leidt de band met stevige hand door een energiek optreden. Boltini heeft de meeste cool van de avond, de band vormt een mooi totaalplaatje en geeft een charismatische performance. Het ‘generatie statement’ verraad engagement, en tijdens een rustiger nummer komt ook de zang beter tot zijn recht. Ondanks druk filmende familieleden en enthousiast meedansende fans houdt hier het Popprijs avontuur voor deze band op. Maar dat Boltini Circus potentie heeft om groter te worden moge duidelijk zijn.
Gezien: Amsterdamse Popprijs 2010, Tweede Halve Finale, Paradiso Kleine Zaal, 13 oktober 2010