Op een druilerige vrijdagavond druppelt de Sugar Factory langzaam vol. Het weekend is daar, het publiek is in voor wat ontspanning. Op het podium liggen een cello, saxofoon, piano en een drumstel geduldig te wachten om bespeeld te worden. Negen uur, Lavalu betreedt het podium, dit wordt een leuke avond.
Deze dame, die in het dagelijks leven doorgaat onder de naam Marielle Woltring, is eigenlijk actrice. Al blijkt al snel dat de rol Lavalu haar op het lijf geschreven is. De invloeden in haar muziek voelen bekend, als een warm bad.
Op haar vierde begon ze met klassiek piano spelen, en Lavalu bespeelt het instrument dan ook met groot gemak. Vanaf het eerste nummer weet ze de toetsen goed te raken, bizar dat het sommige mensen zo gemakkelijk lijkt af te gaan. Uithalen a la Björk, passioneel als Tori Amos, eigenzinnig als Kate Bush en een ingetogen Heather Nova. Ze lijken allen op de achtergrond mee te kijken. Toch heeft Lavalu een geheel eigen stijl waar een grote dosis pop met jazz, klassiek en een hoop creativiteit wordt gemixt.
Soms is ze dierlijk, in haar uithalen en hoe ze met haar grote ogen het publiek inkijkt. Gelukkig is er geen reden om bang te zijn, als in Can We Travel de saxofonist het wint van Lavalu haar stem, staat er een klein meisje te lachen op het podium. Ja, en ook het publiek wil deze dame pleasen. Als het koor nog wat eenzaam is tijdens het nummer, wordt het publiek gevraagd mee te “oe-en”, wat dan ook vol overgave gebeurt. Met Lavalu als aanvoerder in het publiek, staat zelfs de houterige zakenman voor me zich uit te sloven.
Saxofonist Miguel Boelens blijkt een trouwe volger en is als sinds jaren haar vaste live saxofonist. Het is duidelijk dat hij een niet te negeren invloed heeft op de livemuziek van Lavalu. Bassist Benjamin speelt vandaag zijn eerste set met de band, maar daar valt weinig van te merken. Zowel op cello als elektrisch blijkt hij zich een vis in het water te voelen. De interactie tussen de leden van de band is goed, met Lavalu als een charmante kapitein aan het schip. Ze dirigeert, voert op en houdt haar band nauwlettend in de gaten.
Maar Lavalu wil meer. In het nummer I Want More duelleren contrabas en saxofoon met elkaar, back to back, wat veel glimlachen en een van de hoogtepunten van het optreden oplevert. Ondanks dat ze al het hele optreden ruzie heeft met haar pedaal, is de ballad tussen bassist en Lavalu op piano een mooi en fijn rustmoment in deze toch wel doorstomende set.
Als toegift een eigenzinnige en ingetogen versie van Sinead O’Connor’s Nothing Compares To You, waar het zaaltje stilletjes van geniet. Na ruim een uur gespeeld te hebben is er de single Hope van haar laatste album HOPE Or Liquid Courage, als allerlaatste nummer. Beethoven is te herkennen. Als traktatie krijgt het publiek ook nog de nieuwe video van Lavalu te zien. Was er dan echt zo weinig op aan te merken? Nou ja, een kritische noot dan, een viool was misschien wel een leuke aanvulling geweest.
Maar het is goed zo. Lavalu kwam, speelde en overwon…
Gezien: Melkweg en Sugar Factory presenteren Lavalu, Sugar Factory, vrijdag 15 oktober 2010