Na de drie maanden durende zomerstop van Het Mortale Tribunaal ligt er een flinke stapel ingezonden demo’s, EP’s en albums in de studio. Hoog tijd voor een nieuw tribunaal dus. Te gast in de studio zijn Aram Haagsman (drummer van The Tunes), fotograaf Gwenny Ruiz en redacteur Jochem Boom.

De binnengekomen platen worden in eerste instantie beoordeeld op uiterlijk. De plaat die er als eerste uitspringt is het debuut van New Killer Stars uit Leeuwarden. ‘Toen ik de hoes zag dacht ik meteen, ja, dit is raak. Het ziet er mooi verzorgd uit, heeft een goed lettertype en is heel netjes afgewerkt’, aldus Aram.
Na beluistering is het oordeel van Het Tribunaal gematigd. De plaat laat een typische mix van jaren ’90 grunge à la Foo Fighters en Nirvana, gemixt met een snufje stoner horen. Het is duidelijk dat de band geen orginaliteitprijs verdient. Ook is iedereen het erover eens dat dit al eerder, veel beter is gedaan. Deze plaat zal enkel potten breken bij liefhebbers van het genre. Desondanks een band die je wellicht live wel van je sokken kan blazen.

De volgende kandidaat is het Amsterdamse Club Quattro. Van tevoren is het een groot mysterie wat we te horen gaan krijgen. De bio bestaat uit losse feitjes en noemt het genre indie rock, maar dat kan natuurlijk alle kanten op. Na beluistering kunnen we onverdeeld positief zijn, ook al probeert de band weliswaar een graantje mee te pikken van de new wave revival van de afgelopen jaren. Ook deze single heeft die strakke new wave sound die we al een paar jaar kennen. De band past perfect in het rijtje Editors, Interpol, Moke, Customs enzovoort. De band doet wat ze willen doen erg goed en dan is orginaliteit niet altijd nodig.

De volgende plaat die we beoordeelden is iets heel anders. Singer-songwriter Fabian Schrama wekt meteen heel veel interesse bij Aram door zijn persoonlijke biografie. Ook de muziek blijkt goed aan te slaan in de studio. Fabian Schrama zingt met een diepe lage stem die doet denken aan Mark Lanegan. Op de ingestuurde EP wordt Fabian bijgestaan door een band. Het is duidelijk dat het een echte studioplaat is; het klinkt allemaal goed geproduceerd en af. We zijn echter vooral zeer benieuwd hoe Fabian Schrama in bijvoorbeeld een huiskamer setting zou klinken.

De laatste plaat die we bespreken is van de band Knupperpouf. Ook hier valt de albumhoes als eerste op. Aram’s omschrijving is treffend. ‘Geweldige hoes; De Zeedijk, 1998, wulpse halfnaakte matrozen op fietsen rijden achter een limousine aan. Het is geen grap.‘
Muzikaal gezien is het duidelijk waar Knupperpouf de mosterd vandaan haalt. Roosbeef is een overduidelijke invloed voor de band. De muziek komt echter nog niet aan de enkels van Roosbeef.
Ook zijn muziek en artwork nogal tegenstrijdig. De muziek lijkt lo-fi bedoeld, maar komt niet zo over. Terwijl het artwork juist een zeer bedachte en verfijnde plaat belooft. Het is dus de vraag voor wie deze plaat gemaakt is. Het is niet geschikt voor de underground, die van spontaniteit en authenticiteit houdt, en ook niet gelikt genoeg om op de radio gedraaid te worden.

Met vier besproken platen zit de uitzending er alweer op. De luisteraar kan de laatste minuten nog genieten van een primeurtje; Aram heeft de nieuwe single van zijn band The Tunes meegenomen.

Wie ook benieuwd is naar de muziek die beoordeeld is en de nieuwe single van The Tunes wil horen, kan de uitzending hier terugluisteren.