De avond wordt ingeleid door een flitsend praatje van de MC. Hij weet het publiek dat er al is (vooral fans van de eerste band Glorybox) op te zwepen en zo het gapende gat bij het podium op te vullen.

Dan begint Glorybox te spelen. De zang doet denken aan Guano Apes, de uitstraling aan gewoon een kroegband. Heerlijk om naar te luisteren, iets te gewoontjes om naar te kijken. De zangeres maakt de band tot een geheel, maar visueel kan deze band naar een grotere hoogte groeien. Een band om in de gaten te houden.

Daarna volgt The Amsterdam Funk Connection. Een negenkoppige band in strakke funky outfits. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Het swingt wel een beetje, maar het trekt niet echt je volle aandacht. Als een van de zangeressen in het laatste nummer los kan gaan dan denk je: ja dit is echt interessant. Misschien moeten ze het met iets minder mensen doen en de saxofonist en de zangeres meer een ‘leading rol’ geven om het geheel echt te laten knallen.

Wanneer Yori Swart het podium bestijgt is gelijk duidelijk dat ze een favoriet is. Het lijkt net of iedereen een kaartje voor háár concert gekocht heeft. Ze beweegt precies op de goede momenten en weet goed hoe ze het publiek moet bespelen. Met haar voorkomen, presentatie en stem maakt ze de jongens gek en de meiden jaloers. Een hele terechte finalist waar we komend jaar hopelijk nog veel van gaan horen.

Als vierde optreden van de avond staat Junkbeat geprogrammeerd. Een experimenteel geheel, zo gaat de ronde. De zanger in een leren broek (die volgens de aanwezige vrouwelijke fans nog wel iets strakker mag zitten) en een wild rockende toetsenist die op Fred Durst lijkt. Dat zijn dingen die blijven hangen, maar verder weet Junkbeat niet echt indruk te maken.

Na Yori lijkt elke andere singer songwriter van te voren al kansloos. Maar niets is minder waar. Aïscha heeft zich niet laten intimideren en zet een dijk van een show neer. Goed gestylede band, vrolijke nummers en een lekkere vrouw. Wat wil een mens nog meer? Nou, bijvoorbeeld een tosti. En waag het niet die van mij aan te raken.

Als de voorbereidingen voor de show van The Don’t Touch My Croque Monsieurs beginnen is het al duidelijk dat het een bijzonder spektakel gaat worden. De setting van een boxring is gemaakt. Een scheidsrechter doet de aankondiging. Verdere ingrediënten zijn energie en speelsheid. De zanger zwaait een beetje met z’n zaakje en zingt onverstaanbaar in het rond. Het doet denken aan de band van je broertje, schoffies die je in je hart sluit. Heel leuk om naar te kijken!

Als toegift speelt de winnaar van vorig jaar: Klopje Popje. Geen ijzersterke set, als ze dit jaar opnieuw in de finale zouden staan hadden ze waarschijnlijk niet gewonnen. Na wat opzwepende teksten uit het publiek (trek uit dat shirt) gaat het suffe grijze vest van de zanger uit. Het shirt ook bijna, maar net niet helemaal. Dat is ook hoe je de band zelf vanavond kunt typeren: het was het bijna, maar net niet helemaal.

Funk, rock, singer-songwriter, band, pop, wildernis… de appels en peren van deze avond. Een keuze maken lijkt onbegonnen werk. Een toeschouwer verwoordt de ‘strijd’ mooi: “Waarom zou er een de beste moeten zijn? De ene keer is hagelslag op brood ook lekkerder dan gorgonzola”. Maar er kan er maar een de winnaar zijn vanavond.

Dan kondigt de MC aan dat de jury er uit is. Alle finalisten komen het podium op. De jury heeft het moeilijk gehad. De uiteindelijke keus was tussen: Aïscha, Yori Zwart en Don’t Touch My Croque Monsieurs. De terechte winnaar is …Yori Zwart. Met het spuiten van de champagne wordt de avond knallend afgesloten.

Gezien: Finale Amsterdamse Popprijs 2010, Melkweg, 13-11-2010