Er is storm op komst en buiten is het guur. Op deze donkere avond presenteert het al alomgeprezen Eklin haar langverwachte debuut. Het toegestroomde publiek krijgt in een kleine drie kwartier een voorproefje van het hypnotiserende en experimentele ambient debuutalbum Onwa.
Voor dat het zover is stroomt de zaal echter eerst vol voor de dreampop van Fyoelk. De band blijkt nogal door een identiteitscrisis te gaan, want het blijkt dat de aangekondige bands Fyoelk en Violet Dream Zenith precies dezelfde zijn.
De band speelt tracks van beide bands, maar veel verschil is er eigenlijk niet te horen. De band doet er dus verstandig aan om verdere verwarring te voorkomen en één bandnaam te kiezen. De band lift mee op het grote succes van de shoegaze revival en de opkomst van de zogenoemde dreampop. Een enkel nummer neigt wat meer naar jaren ’80 New Wave, in tegenstelling tot de dreampop van de andere nummers. Maar helaas kan de band nergens mee met het niveau van de toppers in het genre.
Ook de volgende act weet niet echt te overtuigen. Het duo Hype Willams staat in het pikkedonker, enkel verlicht door het lampje boven de nooduitgang te priegelen op synthesizers en drumcomputers. Een tafel vol electronica is veelbelovend, maar wat Hype Williams uit de apparatuur haalt is vaker tenenkrommende kitsch dan spannende muziek.
De kitsch uit zich in ontzettend lelijk klinkende digitale strijkers, en inspiratieloze repetitieve deuntjes die afkomstig lijken uit de leuke speelgoed keyboards van de Bart Smit. Heel sporadisch is er een lichtpuntje als er een beat de zaal inkomt die je op het verkeerde been zet. Dat gebeurt helaas veel te weinig en die paar momenten zijn helaas heel snel voorbij.
Ook de hoofdact van vanavond heeft heel wat verwarring veroorzaakt door een plotselinge naamsverandering. Het Groningse Adept veroverde in 2007 vele muzikale harten met minimalistische en machinale noise. De band besloot echter te stoppen en toen werd het stil. Gelukkig is Adept, samen met een drummer en zangeres, herrezen als Eklin. De band behoudt het minimalistische, maar zet de machinale dansgroove overboord. Wat overblijft is een prikkelend experiment waarin ambient, pop en noise vechten om aandacht.
En we mogen nog steeds zeer blij zijn met dit collectief muzikanten. De set slingert van popliedjes met een twist naar minutenlang kaal minimalisme op bas en drums. Tijdens dit gedeelte kun je bijna wegdromen. Én het is mooi om te zien dat zangeres Leontien Hekelman dit ook doet tijdens de instrumentale stukken. Tot je door enkel een overstuurde gitaarklank weer bij komt.
De koude en natte buitenwereld is voor drie kwartier echter onbelangrijk. Eklin weet bijna iedereen in de zaal bij de lurven te grijpen en niet meer los te laten tot de laatste noot gespeeld is.
Gezien: Eklin CD-presentatie, OT301, 11 november 2010