Djurre de Haan, beter bekend als awkward i, mag deze zondagavond in Panama openen. De door Elliot Smith geïnspireerde singer-songwriter is al sinds 2000 actief en bracht vorig jaar september zijn cd I Really Should Whisper uit. Regelmatig bestaat awkward i live niet alleen uit Djurre, maar ook uit andere elkaar afwisselende muzikanten. Ietwat teleurstellend is misschien het feit dat hij vanavond niet met een volledige band is. Hij zal Panama in zijn eentje moeten overtuigen.
Gelukkig doet hij dat: met een krachtige stem weet awkward i je vanaf het begin meteen te boeien. Bij het derde nummer Let’s Get Ready To Die bewijst hij dat het ook zonder strijkers kan. Ook het nieuwe Murder’s Ballad (“Gaat niemand in dood, hoor”) kan het publiek waarderen. Voor je het weet is hij bij de laatste twee nummers aangekomen – de tijd vliegt! Een slimme afsluiter met bekende nummers I Didn’t Know How To Wear My Hair en Rock Stars, waarbij er toch nog een drummer een stukje komt improviseren.
The Black Atlantic staat – netjes op tijd – nog geen halfuur later op het podium. Wat begon als een project van Geert van der Velde in zijn vrije tijd naast de studie, mondde uit in een volledige band met een debuutalbum Revérence For Fallen Trees in 2008. Sindsdien heeft de band regelmatig opgetreden, door heel Europa en daar (ver) buiten.
Vanavond staat de band in Amsterdam. Op het eerste gezicht lijkt het optreden wat rommelig, maar dan verklaart zanger Geert met uitgestreken gezicht: “We zijn misschien wel de meest vervelende band die er bestaat.” Het is voor de geluidsmannen inderdaad geen makkelijke klus: de bandleden van The Black Atlantic wisselen voortdurend van microfoon. Het leuke hieraan is dat het bijna alleskunners zijn: vrijwel elk bandlid zit een keer achter het keyboard en de drum of heeft de gitaar en ukelele een keer in handen.
Het begint ook meteen goed met het dromerige Baiulus, gevolgd door Fragile Meadow. De gevoelige stem van Van der Velde zorgt al gauw voor kippenvel en een ademloos luisterend, muisstil publiek. The Black Atlantic klinkt melancholiek en dromerig tegelijk. Dat dromerig niet saai hoeft te zijn, merk je aan de opmerkingen tussen de nummers door en het vrolijke contact met het publiek. Bij het mooie nummer Dandelion wordt er uitbundig meegeklapt en als de band zich hardop afvraagt of I Shall Cross This River het laatste nummer zal zijn klinkt er luid protest vanuit de zaal: nog twee dan.
Eerst volgt het nummer Ella, naar eigen zeggen “een poging tot het spelen van een echt folkliedje”. Een prima, tot op de laatste noot zeer gevoelige poging. De avond wordt afgesloten met There Are Monsters. Het licht gaat uit, de bandleden komen op de rand van het podium zitten en het enige licht in de zaal komt van de laatste nog niet volledig opgebrande kaarsjes. Het enige dat er te horen is, is een ukelele, een xylofoon en iedereen die zachtjes meezingt: “There are monsters here, monsters here, there are…”
Gezien: awkward i en The Black Atlantic, Panama, zondag 9 mei 2010.