Met het negende album Pharmacy of Love bewijst Bettie Serveert - moeder aller vaderlandse indierockers - meer dan alleen een lange adem te hebben. Met Joppe Molenaar (inderdaad, van Voicst) op drums knipoogt de band naar de energieke begindagen met Berend Dubbe op drums. Enkele weken geleden sprak 3VOOR12/Amsterdam hier al over met gitarist Peter Visser. Ondanks dat de cd inmiddels al enkele maanden uit is, willen we graag nog even stil staan bij het schijfje zelf.
1. Als een verblind konijn die in de koplampen van een tegemoet komende auto kijkt, is het met Deny All vanaf het begin meteen duidelijk: Bettie Serveert heeft er zin in! Met hakkende drums en de lieflijke vrouwenzang van Carol van Dyk weten de Betties een prettig evenwicht te vinden tussen energie en subtiliteit. De agressieve maar ingetogen één-noot-gitaarsolo van Visser bij deze opener illustreert deze beheersing.
2. Bij Semaphore dansen de gitaren als twee verliefde tieners met elkaar en zorgt de basgitaar en wederom de warme vertrouwde stem, voor de rust en balans.
3. Love Lee is een vrolijk puntige popliedje met een lekkere tegenmelodie van de eigenwijze gitaar van Visser.
4. De zwierende ballad Previously Unreleased van Moss - die nu de troetelnaam Mossie heeft gekregen - heeft een energieke transformatie ondergaan. De trillende Spaanse gitaar uit het origineel heeft plaatsgemaakt voor een angstaanjagende elektrische gitaar en het glockenspiel momentje is nog mysterieuzer.
5. Het nummer met misschien nog wel de meeste hitpotentie is The Pharmacy. Eenmaal gehoord laat het liedje je niet meer los en wellicht hoor jij jezelf ook later op de dag nog de melodie meefluiten. Het nummer kondigt alvast de lente aan en lijkt een muzikaal citaat naar Coldplay of Snow Patrol.
6. Een andere herkenbaar muzikaal stukje zit in Souls Travel, waar het refrein wat doet denken aan het nummer American Pie van Don McLean; meest bekend van Madonna.
7. Naast eigenwijze zomerse popliedjes staat er ook een meer experimenteel nummer op. Zo begint Calling met een heerlijke drie minuten lang durende ruimtelijke soundscape van vliegende gitaren en andere zweverige geluiden. Uiteindelijk gaat dit ‘klankweiland’ soepel over in een licht langzaam wordend en breeduit slepend refrein. Dit is geen dwaling van de band maar is juist precies raak. De luisteraar wordt zo meegezogen in een hypnotiserend klankspectrum van deze kundige toondichters.
8. Het voorlaatste Change4Me is een kabbelend lenteliedje met een akoestische gitaar en daar overheen een prettig meanderende elektrische gitaar.
9. Afsluiter What They Call Love is doorspekt met roffelende drums en een smekend gitaartje dat klinkt als een klein ongelukkig katje dat ergens tussenzit. Wanneer het refrein in gehalveerd tempo inzet, klinkt het alsof er een deur naar eeuwig geluk opengaat. Dit is echter van korte duur, want zodra het tweede couplet begint, klinkt ook het jammerende katje weer door.
Met Pharmacy of Love heeft Bettie Serveert een energiek speels album afgeleverd. De plaat is lekker rauw zonder onvolwassen te klinken. De nummers en arrangementen klinken spontaan en goed doordacht. Meest opmerkelijk blijft die eigenzinnige gitaar die telkens weer opduikt en het geweld van een fantastische drummer.
Op 28 maart speelt Bettie Serveert in de grote zaal van Paradiso.